Panx Romana

Συνέντευξη: Μιχάλης Μίχος, Αποστόλης Ντούσιας

<>

Ενα συγκρότημα που μετρά σχεδόν δύο δεκαετίες παρουσίας στην ελληνική σκηνή, επέστρεψε πρόσφατα με ένα δίσκο, που αν και είχε ηχογραφηθεί από το 1997, συναντούσε διάφορα εμπόδια στην κυκλοφορία του.

To Avopolis μίλησε με τον Franky για το album αυτό, τη φιλοσοφία τους, αλλά και το σύγχρονο τρόπο ζωής.

Avopolis: Σε αυτόν τον δίσκο είχαμε μια πολύ μεγάλη καθυστέρηση (σχεδόν τριών χρόνων) στην κυκλοφορία του, θες να μας πεις σε τι οφείλεται αυτό;

Franky: Απλά προσπαθούσαμε να πατήσουμε γερά στα πόδια μας. Από το 1993 που αποχώρησε ο Χρήστος συνεργαστήκαμε με πολλούς μουσικούς που τελικά αποδείχτηκε ότι η χημεία μας ήταν εντελώς διαφορετική. Κάθε νέα μας αρχή, στη πορεία βάλτωνε.

AV: Τώρα έχετε και πάλι τον πρώτο σας μπασίστα... τον Χρήστο Αθανασάκο...

FR: Ναι επέστρεψε στη παρέα μας, εκφράζομαι έτσι γιατί υπάρχει μια πολύ καλή και απόλυτα ανθρώπινη σχέση που μας οδηγεί σε ψυχική και δημιουργική ευφορία, παρόμοια με αυτή που υπήρχε όταν κάναμε τα πρώτα μας μουσικά βήματα. Έχουμε κοινούς στόχους και όνειρα που κρατάμε ζωντανά, μιας κι επιλέξαμε να ζούμε και να εκφραζόμαστε μέσα από το όχημα που μας πάει στον ονειρικό μας κόσμο και λέγεται Panx Romana.

AV: Θες να μας πεις για τις μουσικές κατευθύνσεις του νέου δίσκου; Κατα τη γνώμη σου, ο ήχος σας θυμίζει τους Panx του παρελθόντος ή έχει εξελιχθεί;

FR: Εμείς απλά μπήκαμε στο studio και καταγράψαμε αυθόρμητα ότι έβγαινε από μέσα μας. Από εκεί και πέρα αν έχουμε εξελιχθεί ή αν μείναμε στάσιμοι είναι στην κρίση του καθένα από σας. Όλα έγιναν με γνώμονα αυτό που τελικά θα έφτανε στον κόσμο να αξίζει πραγματικά. Φτιάξαμε λοιπόν ένα πολυδιάστατο μέσο που εκτός το μουσικό μέρος, υπάρχει το CD-rom, υπάρχει και το πλούσιο έντυπο υλικό, που δικαιολογεί απόλυτα πιστεύω τα χρήματα που έδωσε κάποιος για να το απόκτησει. Είναι ένας δίσκος απόλυτα ανθρώπινος φτιαγμένος με την απόλυτη αγάπη και σεβασμό μας σε όλους. Πιστεύουμε ότι όσο πιο βαθιά ανθρώπινο είναι κάτι τόσο πιο ανατρεπτικό γίνεται.

AV: Σε ότι έχει να κάνει με την ανατρεπτικότητα, νομίζω ότι οι στίχοι σας έχουν και πάλι ένα αρκετά άμεσο ύφος...

FR: Είμαστε μια μπάντα του δρόμου απλή και προσιτή. Ζούμε και μιλάμε την διάλεκτο που μιλάνε εκεί, όχι όμως με την παρακμιακή της έννοια. Αυτή η σχέση με τον ανθό της Ελλάδας, με αυτόν τον υπέροχο νεαρόκοσμο, μας κάνει διαχρονικούς μακριά από μόδες και χιτάκια της εποχής, παρ'όλο που είμαστε κατά πολύ μεγαλύτεροι στην ηλικία.

AV: Να σε ρωτήσω κάτι άλλο... Οι Panx υπάρχουν ήδη 18 χρόνια. Πώς βλέπεις το μέλλον τους;

<>

FR: Παρ' όλο που αισθανόμαστε ώριμοι και το μυαλό μας είναι μέσα στο κεφάλι, διατηρούμε την φλόγα της εφηβείας μας. Κοιτάζοντας στο καθρέφτη έχουμε αλλάξει εξωτερικά, μα σε καμιά περίπτωση βαθιά μέσα στη καρδιά μας. Απολαμβάνουμε τα live και την μουσική γενικότερα, με το ίδιο πάθος μιλάμε για τα πράγματα που μας ενοχλούν, που μας πιέζουν προσπαθώντας να χαλάσουν αυτή την ουτοπία που ζούμε και μας κρατάει ζωντανούς και σαν ανθρώπους. Το μέλλον μας δείχνει ευοίωνο, έχουμε υλικό για έναν ακόμη δίσκο, δεν το θέτω σαν προαναγγελία νέου δίσκου, αλλά θέλω να τονίσω ότι υπάρχει παραγωγικότητα, ενέργεια, ιδέες και υλικό που θα μπορούσε να μας κρατήσει για πολλά χρόνια ακόμη ζωντανούς.

AV: Κατά τα άλλα κάνετε μια προσπάθεια να έρθετε πιο κοντά στον κόσμο και με το site σας στο internet που ονομάζετε utopia.

FR: Το δημιουργήσαμε και το συντηρούμε μόνοι μας. Εκεί υπάρχει πολύ υλικό από το παρελθόν αλλά και το σήμερα, με τα νέα μας, που περνάνε άμεσα σε όποιον ενδιαφέρεται. Η προσέλευση είναι μεγάλη ειδικά μετά την ημέρα που κυκλοφόρησε ο δίσκος και η λίστα μας με τα email που αφήνει όποιος θέλει αυξάνεται δημιουργώντας το panx-net. Mπορούμε άμεσα να επικοινωνούμε με τους φίλους μας για συναυλίες, για καινούργιες δουλειές μας, ενώ τώρα χτίζουμε και τους παλιούς κίτρινους τύπους. Δουλεύουμε πολύ σε αυτόν τον τομέα και εκμεταλλευόμαστε την τεχνολογία για καλό σκοπό, σε ένα τοπίο που ακόμα είναι ελεύθερο.

AV: Κλείνοντας αυτή την μικρή κουβέντα θέλεις να συμπληρώσεις κάτι άλλο;

FR: Παλιότερα ζούσαμε πραγματικά στους δρόμους, τώρα όλοι είναι κρυμμένοι στα σπίτια τους. Νιώθουν άρχοντες πίσω από τις αδιαφανείς κουρτίνες. Όμως η βία, ο σεξισμός, ο πόλεμος, ο υλιστικός τρόπος ζωής μας μεταμορφώνουν καθημερινά. Ριζώνουν και παράγουν τους απαγορευμένους καρπούς τους. Προσπαθούν να κάνουν κι όσους ακόμα προσπαθούν να αντισταθούνε, βλάκες, γραφικούς, εκτός εποχής. Όμως ας χαίρονται τον πολιτισμό τους κι ας προσέχουν γιατί μπορεί να σταματήσει κάποια στιγμή μαζί με το ηλεκτρικό ρεύμα. Τι κρίμα γι' αυτούς που μπορούμε να αλλάξουμε ότι πιο πολύτιμο έχουν, να μολύνουμε τα παιδιά τους με τον ιό της ελευθερίας, από καθεστώτα και υποχρεωτικές υπηρεσίες. Πόσο χαιρόμαστε που μπορούμε ακόμα να φωνάξουμε, να διαφημίσουμε απλά και μόνο τα νόμιμα δικαιώματά μας. Αυτά που ξέραμε αλλά και αυτά που μόλις παρά την θέλησή τους μας έδωσαν. Το νέο μας δικαίωμα με νόμο του κράτους στην άρνηση στράτευσης και εναλλακτικής κοινωνικής θητείας. Η δύναμή μας είναι στην αγάπη μας, στην αλληλεγγύη μας και για να μας την πάρουν θα πρέπει να μας σταυρώσουν όπως έκαναν και με τον απόλυτο εκφραστή της αγάπης, ένα φίλο πριν πολλά χρόνια. Την χρονιά που όλα άρχισαν να μετρούν από την γέννησή του. 2000 χρόνια μετά Χριστόν.