Έλειπα από την Ελλάδα περίπου τρεις μήνες, στην Αγγλία που ήμουν γνώρισα αρκετό νέο και διαφορετικό κόσμο, μια νέα κουλτούρα, μια άλλη νοοτροπία, (και κυρίως…) γνώρισα από κοντά ίσως τον πιο πολυδιαβασμένο και δημοφιλή συντάκτη του avopolis (καλησπέρα κύριε Πυκνάδα). Με την επιστροφή μου στην Ελλάδα τυχαίνει ένα από τα κορυφαία του ελληνικού ροκ συγκροτήματα να βρίσκονται στην μικρή και άσημη πόλη από την οποία κατάγομαι, στην Πρέβεζα. Τι καλύτερο λοιπόν από το βρεθούμε από κοντά με τα Διάφανα κρίνα και να συνομιλήσουμε μαζί τους…
Τα πράγματα δυστυχώς δεν είναι, όμως, όπως ακριβώς τα περίμενα, Τα Διάφανα Κρίνα φτάνουν στην πόλη της Πρέβεζας, προερχόμενα από συναυλία στην Κέρκυρα, με τον τραγουδιστή τους Θάνο Ανεστόπουλο κυριολεκτικά να ψήνεται στον πυρετό. Οι επιλογές δεν είναι πολλές, οι γιατροί είναι κατηγορηματικοί -τουλάχιστον τρεις μέρες ανάπαυση και για την ακρίβεια είχαν σκοπό τουλάχιστον τρεις μέρες να τον νοσηλεύσουν στο τοπικό νοσοκομείο. Ο Θάνος Ανεστόπουλος στα πρόθυρα πνευμονίας. Για την συναυλία λοιπόν ούτε λόγος.
Ωστόσο με τα Κρίνα είμαστε μαζί από τις πρώτες στιγμές που φτάσανε στην πόλη. Ζούμε μαζί τους το ενδιαφέρον αν τελικά είναι καλά ο Θάνος. Από τις 4 μ.μ. ως τις 7μ.μ. όλα αιωρούνται, τελικά αποφασίζουν αφού δεν μπορούν να παίξουν, να στήσουν ένα party στο οποίο τα μέλη του γκρουπ θα επιμελούνται την μουσική σαν d.j. για να ικανοποιήσουν τους φίλους του συγκροτήματος.
Ώρα 8.30, συναντιέμαι με τον Παντελή Ροδόστογλου, προκειμένου να μας μιλήσει στο Avopolis για τα Διάφανα Κρίνα… ακόμη και έτσι, χωρίς να είναι στην συζήτηση και ο Θάνος Ανεστόπουλος. Μια κουβέντα με τον στιχουργό μερικών από τα πιο όμορφα κομμάτια που έχουμε ακούσει από ελληνικό συγκρότημα. Έχει ενδιαφέρον… βέβαια η "συνέντευξη". Μάλλον μόνο συζήτηση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί καθώς ανάμεσα από τις ερωτήσεις που ενδιαφέρουν… κάναμε συχνές και μεγάλες παύσεις για να πούμε από το πώς ένας άνθρωπος μπορεί να καταστραφεί από την τεχνολογία αν δεν την χειριστεί σωστά… μέχρι τους λόγους που οδηγούν τους βόρειους λαούς στην αυτοκτονία... Για να δούμε όμως αυτά που… ενδιαφέρουν:
Μιχάλης Μίχος (Αvopolis): Ας ξεκινήσουμε λοιπόν σχολιάζοντας τον νέο σας δίσκο ο οποίος ενώ απέσπασε τις καλύτερες κριτικές από το σύνολο του Τύπου, παράλληλα είναι ο πιο σκοτεινός, σε σημείο που κάποιοι φτάνουν να σας κατηγορούν και για επιτηδευμένη μιζέρια… εσύ τι θα έλεγες και ως στιχουργός της πλειονότητας των κομματιών;
Παντελής Ροδόστογλου: Κοίταξε, το μόνο που ξέρω και το μόνο για το οποίο μπορώ να σε διαβεβαιώσω είναι ότι δεν υπάρχει επιτήδευση, από εκεί και πέρα, ίσως αυτό που δεν μπορεί να καταλάβει κάποιος είναι ότι κάποιοι άνθρωποι ουσιαστικά με αυτό που κάνουν προσπαθούν να βγάλουν έναν κόσμο ο οποίος είναι ο κόσμος τους, από την άλλη με αυτό που κάνουμε δεν κρυβόμαστε πίσω από κανέναν θάμνο, μπροστά είμαστε και κρινόμαστε είτε αρνητικά είτε θετικά.
Μιχάλης: Ναι, αλλά από την άλλη βλέπουμε ότι μέσα από τα τραγούδια σας στέκεστε στην σκοτεινή πλευρά των πραγμάτων, τελικά όλα είναι τόσο μαύρα πιστεύεις;
Παντελής: Όχι δεν είναι όλα τόσο μαύρα, αν μας γνώριζε κάποιος θα έβλεπε ότι σίγουρα δεν είναι όλα τόσο μαύρα, από την άλλη υπάρχει από κάποιους από εμάς, και το ξέρω από τον εαυτό μου, μια διάθεση να βλέπω τα πράγματα με έναν τρόπο που κάποιος θα τον χαρακτήριζε αρνητικό αλλά άμα δεις τον τίτλο ας πούμε του τελευταίου μας δίσκου, είναι αρκετά αισιόδοξος…
Μιχάλης: Ακριβώς για αυτό ήθελα να σε ρωτήσω για τον τίτλο του νέου σας δίσκου, μήπως παραείναι ποιητικός και ρομαντικός;
Παντελής: Είναι ένας αισιόδοξος τίτλος, ουσιαστικά αν το σκεφτείς παραπέρα λέει ότι και μέσα σε αυτό που μπορεί κάποιος να θεωρεί μαυρίλα, υπάρχει και κάτι όμορφο,… υπάρχουν όλα μέσα μας και από εκεί και πέρα έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία μας το πώς θα γράψουμε και τι θα βγάλει ο καθένας στην μουσική και στίχο, άλλωστε απαντώντας και σε αυτό που με ρώτησες πριν θα ήταν επιτηδευμένο να κάνεις οτιδήποτε αντίθετο σε αυτό που σου βγαίνει, άλλωστε ελεύθεροι άνθρωποι είμαστε ο καθένας επιλέγει τι θα ακούσει…
Μιχάλης: Ας μιλήσουμε αν δεν έχεις αντίρρηση για κάτι άλλο, το 2000 ήταν για τα Κρίνα μια χρονιά η οποία χαρακτηρίστηκε από πολλές αλλαγές και εξελίξεις. Ετσι είχαμε αλλαγή στην σύνθεση, αλλαγή εταιρίας και δημιουργία της this is my voice, συνεργασία με τον Coti K., κυκλοφορία του "είναι που όλα ήρθαν αργά" και τον τελευταίο σας δίσκο. Πολλά δεν είναι για έναν χρόνο;
Παντελής: Ναι, ήταν μια χρονιά στην οποία συνέβησαν διάφορες ανακατατάξεις όσον αφορά τα μέλη, την δημιουργία της εταιρίας, είναι κάποιες φορές ξέρεις που σου έρχονται όλα και πρέπει εσύ μέσα από όλα αυτά να αποφασίσεις τι δρόμο θα τραβήξεις, μας συνέβηκε ακριβώς αυτό.
Μιχάλης: Εγώ θα ήθελα να σταθούμε σε δύο πράγματα, στην αποχώρηση από τη wipe out και τη δημιουργία της this is my voice, αλλά και στο πείραμα της συνεργασίας με τον Coti K.
Παντελής: Όσον αφορά την εταιρία ουσιαστικά υπήρχε διαφωνία με την παλιά μας σε πολλά επίπεδα…
Μιχάλης: Ξέρεις, δε σε ρωτάω με την κουτσομπολίστικη διάθεση του στυλ "τσακωθήκατε - δεν τσακωθήκατε", απλά ρωτάω γιατί το να δημιουργεί ένα συγκρότημα ανεξάρτητη εταιρία για να βγάζει τις δουλειές του δεν είναι και το πιο συνηθισμένο και εκεί το εστιάζω…
Παντελής: Ωραία χαίρομαι που το ρωτάς έτσι. Για λόγους λοιπόν που εμείς ξέρουμε φύγαμε από την εταιρία, και από τη στιγμή αυτή έπρεπε να σκεφτούμε τι θα κάνουμε. Το πιο εύκολο θα ήταν να πάμε σε μια άλλη εταιρία είτε ανεξάρτητη είτε πολυεθνική… αλλά προτιμήσαμε να διαλέξουμε τον δύσκολο δρόμο και να πούμε ότι θα το κάνουμε μόνοι μας και αυτό κάναμε…
Μιχάλης: Και φαίνεται πως δικαιώνεστε…
Παντελής: Εντάξει, φτύσαμε αίμα αλλά φαίνεται πως τα καταφέραμε. Το θέμα είναι να βάζεις στόχους. Το να πας σε μια άλλη εταιρία δεν είναι κακό, αλλά ήταν ένα στοίχημα ωραίο που άξιζε να κερδισθεί.
Μιχάλης: H ...my voice έχει σκοπό να κυκλοφορήσει δουλειές και άλλων γκρουπ;
Παντελής: Κοίτα όλο αυτό έχει στηθεί για να βγάζει τις δουλειές των Κρίνων και ίσως αργότερα βγάλουμε και κάτι που θα μας αρέσει.
Μιχάλης: Για τον Coti και την συνεργασία σας τι έχεις να πεις, τελικά το πείραμα δεν πέτυχε:
Παντελής: Πέτυχε, απλά η αλήθεια είναι ότι δεν ήμασταν όλοι ικανοποιημένοι από αυτό. Πολλοί ήμασταν ενθουσιασμένοι και κάνα δυο θέλανε να δοκιμαστεί κάτι άλλο στην συνέχεια και όχι πάλι με τον Coti. Οπότε σταμάτησε εκεί το πείραμα. Το θέμα με τον Coti είναι ότι θέλαμε να παίξουμε, να πειραματιστούμε, με έναν άνθρωπο ο οποίος προέρχεται από έναν άλλο χώρο, και απλά όταν έστω και ένας έχει αντίρρηση καλό είναι να το συζητάμε και να το ξανασκεφτόμαστε.
Μιχάλης: Ακούσματα που έχουν τα Διάφανα Κρίνα;
Παντελής: Πολυποίκιλα, ο καθένας μας έχει διάφορες αγάπες. Κάποιοι είμαστε εκεί από δεκαετία 80 Joy Division, Pixies, και όσο μεγαλώνεις ανακαλύπτεις και άλλα πράγματα, ο Νίκος ακούει από jazz μέχρι π.χ. Pavement, ο Κυριάκος είναι προσκολλημένος στα 60s και στην ψυχεδέλεια, του Θάνου του αρέσουν τα πάντα… γενικά πολλά πράγματα.
Μιχάλης: Από ελληνικό ροκ; Πρώτα από όλα θεωρείς ότι υπάρχει;
Παντελής: Υπάρχει αφού υπάρχουν παιδιά που χτυπάνε τα όργανά τους και είτε τραγουδάνε ελληνικά είτε αγγλικά, υπάρχουνε πάντως. Προσωπικά θα έλεγα ότι πέρα από τις Τρύπες και τα σπαθιά, από ελληνόφωνα μας αρέσουν παλιότερα όπως οι Εν πλω -είχαμε την τύχη να παίξουμε με τον Σαδίκη πριν από λίγες μέρες και ενθουσιαστήκαμε που τον γνωρίσαμε, εξαίρετος άνθρωπος. Κυρίως τα αγγλόφωνα μας αρέσουν, δηλαδή, closer, raining pleasure τέτοια πράγματα. Πιστεύω ότι τα ελληνόφωνα, με κάποιες εξαιρέσεις, έχουν δέσει τον γάιδαρο τους και νομίζουν ότι είναι πολύ δυνατά. Προσπαθούν να εκμεταλλευτούν όλο αυτό το κύμα αλλά νομίζω ότι δεν υπάρχει αυτό το ψαγμένο με τα ακούσματα, τις επιρροές που έχουν τα αγγλόφωνα σαν και αυτά που σου είπα.
Μιχάλης: Ποια βλέπεις να είναι η πορεία των Διάφανων Κρίνων από το λιώνοντας μόνος μέχρι σήμερα;
Παντελής: Βλέπω και θέλω να βλέπω εξέλιξη στη μουσική μας και πιστεύω ότι ειδικά στα αγριοκέρασα φαίνεται καθαρά μία μουσική εξέλιξη όσον αφορά το αποτέλεσμα δηλαδή δεν υπάρχουν τραγούδια σαν το μέρες αργίας, είναι κάπως πιο ψαγμένη και δουλεμένη μουσική. Τώρα σε σχέση με παλιά, άμα ακούσεις κασέτες παλιές σίγουρα θα δεις εξέλιξη.
Μιχάλης: Η πορεία των Διάφανων κρίνων από εδώ και πέρα;
Παντελής: Τώρα βγάλαμε τον δίσκο, θα κάνουμε live στους επόμενους μήνες, θα συνεχίζουμε να βγάζουμε τραγούδια, θα προσπαθήσουμε να χρησιμοποιήσουμε δημιουργικά την εταιρία που φτιάξαμε… κάπως έτσι…
Μιχάλης: Η σχέση σας με την τεχνολογία, το internet, τα mp3;
Παντελής: λίγα πράγματα…
Μιχάλης: Είδα τον Κώστα (Βάμβουκα) όμως που με ρωτούσε από πού μπορεί να στείλει κάποια email…
Παντελής: Ναι ο Κώστας και ο Θάνος ασχολούνται λίγο, οι υπόλοιποι όμως είμαστε αγράμματοι όσον αφορά τη νέα τεχνολογία. Δεν ασχολούμαστε, απλά παρακολουθούμε μερικά πράγματα, άλλοι λίγο, άλλοι πολύ, αλλά δεν είμαστε μέσα στα πράγματα. Το ότι ο Θάνος πήρε υπολογιστή είναι κάτι σημαντικό. Κάποιοι από μας είναι πολύ αρνητικοί απέναντι στην τεχνολογία κτλ, κάποιοι ίσως δεν ασχολούνται. Είναι μάλλον κάτι που ο καθένας μας θα είχε διαφορετική άποψη.
Μιχάλης: Κάτι τελευταίο, είδαμε ένα καινούριο κομμάτι σας να μην περιέχεται στο δίσκο και να το κυκλοφορείτε σε μουσικό περιοδικό, γιατί κάνατε αυτήν την κίνηση;
Παντελής: Χρονικά το cd δεν χώραγε άλλα τραγούδια, στο βινύλιο χωρούσε ένα παραπάνω τραγούδι που μπήκε και τελικά ενώ υπήρχαν 2 κομμάτια που θα έμεναν απέξω αποφασίσαμε να αφήσουμε το "χρειάζομαι μέρες". Απλά το πήρε η μπάλα μετά από μια συζήτηση που κάναμε.
Μιχάλης: Τελικά τα Διάφανα Κρίνα εμπορικά πώς πηγαίνουν;
Παντελής: Πάμε καλά, ας μη λέμε νούμερα, πάει καλά για αυτό το είδος μουσικής που παίζουμε.
Μιχάλης: Εσείς ζείτε από τη μουσική;
Παντελής: Ναι, δε κάνουμε άλλη δουλειά, αλλά ότι κάνουμε το κάνουμε με κόπο και με ρίσκο. Δε μας ήρθαν όλα έτοιμα απλά είπαμε ότι θέλουμε να κάνουμε μουσική με οποιοδήποτε τίμημα, οπότε αφήσαμε τις δουλειές μας και ασχολούμαστε με τη μουσική. Εχουμε φτύσει αίμα για αυτό και μη νομίζεις ότι είμαστε πλούσιοι, το πληρώνουμε αυτό. Απλα είναι επιλογή μας
Μιχάλης: Και όταν κάποια στιγμή ίσως τα διάφανα κρίνα διαλυθούν;
Παντελής: Ακόμα και αυτό είναι ένα ρίσκο που έχουμε πάρει, κάποια δουλειά θα βρούμε να κάνουμε ξέρω και ΄γω… κάποιος άλλος θα έλεγε ότι μη το ζήσεις όλο αυτό κρατά μια καβάντζα, εμείς ξεχυθήκαμε καταπάνω σε αυτό που μας άρεσε χωρίς να σκεφτούμε τι θα κάνουμε μετά. Είναι ρίσκο που το έχουμε επιλέξει γιατί μας αρέσει πολύ αυτό που κάνουμε, μπορεί κάποιος να το βλέπει σαν λάθος αυτό. Άμα κάτσεις να σκεφτείς το έχασες, πρέπει να ορμήσεις καταπάνω σε αυτό που σου αρέσει, χωρίς να σκεφτείς τίποτα, και ότι είναι να γίνει ας γίνει, τουλάχιστον να το ζήσεις έντονα αυτό που είναι να ζήσεις. Πόσες φορές στη ζωή το κάνουμε αυτό; Πολλοί σχεδόν καμία.
Η συνομιλία μας συνεχίστηκε για περίπου μισή ώρα ακόμη, οπότε διαπιστώσαμε ότι έχει πάει δέκα παρά, πράγμα που σημαινε ότι θα χαιρετούσα τον Παντελή για περίπου μισή ώρα καθώς στις 10.30 ήμασταν μαζί με ολόκληρη την μπάντα (εκτός του Θάνου), η οποία αν και δεν έπαιξε ζωντανά, μας βοήθησε να περάσουμε μια όμορφη βραδιά, επιλέγοντας την μουσική της. Εις το επανιδείν!
