«Είναι μια από τις σπάνιες περιπτώσεις, όπου δεν μπορείς να περιγράψεις μια εμπειρία. Πρέπει απλά να τη βιώσεις. Ο λόγος για τις περίφημες δράσεις πολιτισμού, άθλησης και περιβάλλοντος που πραγματοποιεί κάθε Ιούνιο, εδώ και τρία χρόνια, το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος στο...».
Η ανάγνωση του εν λόγω αποσπάσματος, με το οποίο ξεκινά το κείμενο της Κατερίνας Ανέστη στο (κατά τ' άλλα ενδιαφέρον) περιοδικό "Blue" της Aegean, μου προκάλεσε εκνευρισμό, απόγνωση και αποστροφή. Το δε περιβάλλον δεν ήταν και το πλέον κατάλληλο για να εκδηλωθούν αυτά τα συναισθήματα. Έκλεισα έτσι το περιοδικό και αφέθηκα να ακούω Ulver.
Γιατί αυτές οι αντιδράσεις; Διότι το εν λόγω κομμάτι αποτελεί ακριβή αποτύπωση της απαξίωσης του δημοσιογραφικού λόγου. Ένα καθαρά διαφημιστικό κείμενο, από μια συντάκτρια που δεν ορρωδεί προ ουδενός και φτάνει στο σημείο να μιλά για ένα φεστιβάλ με λόγια όχι απλώς θετικά, μα πανηγυρικά. Πρόκειται για την πλέον φτηνή προσπάθεια εντυπωσιασμού και προσέλκυσης ενδιαφέροντος. Κλασική συνταγή των μετρίων: πετάς εντυπωσιακά διαφημιστικά κόλπα σε ένα κείμενο μπας και τσιμπήσει κανένας από τους «ιθαγενείς» αναγνώστες.
{youtube}ojmoqwFvfJU{/youtube}
Το κείμενο έχει μάλιστα όλα τα στοιχεία ενός ανεκδιήγητου «πουμπλί», ενός κειμένου δηλαδή που αποτελεί συγκεκαλυμμένη διαφήμιση: μια ανταλλακτική σχέση εντύπου και διαφημιζόμενου φορέα. Το μοναδικό στοιχείο που ακόμα δεν μας καθιστά βέβαιους για τον χαρακτήρα του κειμένου, είναι το γεγονός πως η ίδια συντάκτρια είχε γράψει στο παρελθόν το περίφημο άρθρο στο protagon.gr για τους «λαρυγγισμούς» του Lemmy...
Μέσα από τη συγκεκριμένη στήλη έχουμε πολλάκις εκνευριστεί με τέτοια φαινόμενα. Αλλά αυτή τη φορά θα επικεντρώσουμε στις αστειότητες περί «μοναδικών εμπειριών». Ο καθένας (μη έμμισθος σε πολιτιστικά payroll) που επιλέγει να βάλει την υπογραφή του σε οποιοδήποτε κείμενο, πρέπει να έχει και μια ελάχιστη συναίσθηση των πραγμάτων, αλλά και να σέβεται το κοινό. Φαίνεται πάντως ότι ο συγκεκριμένος φορέας που διοργανώνει αυτά τα δρώμενα, δημιουργεί την ανάγκη σε δημοσιογράφους να γράφουν υπερβολές μέχρι αθλιότητας. Χαρακτηριστικά, έτερος συντάκτης είχε γράψει πως η Αθήνα είχε την ανάγκη του ΚΠΙΣΝ, επειδή η πρωτεύουσα είναι μια πόλη χωρίς ...τοπόσημα!
Σταματώ εδώ αυτό το σημείωμα, όντας απόλυτα πεπεισμένος για το γεγονός πως η αλήθεια και η καλλιτεχνική αξία στο τέλος επικρατούν. Περιμένω δε με ανυπομονησία τη μαγνητοσκόπηση ειδικής συναυλίας των Foo Fighters τον Ιούλιο στο Ηρώδειο. Ξέρετε, εκείνο το θέατρο, που κατά ορισμένους συντάκτες δεν αποτελεί «τοπόσημο»...
