575.119. Τόσες προβολές αριθμεί το βίντεο της Μαρίνας Σάττι για το τραγούδι της “Μάντισσα”, την ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές. Οι 20 εξ αυτών οφείλονται σίγουρα στον γράφοντα. Γιατί τέτοια εμμονή με μια ποπ καλλιτέχνιδα, της οποίας μάλιστα το πρώτο δείγμα, η διασκευή στις “Κούπες”, ήταν –κατά το προσωπικό κριτήριο– επιεικώς απαράδεκτη;
Το περίβλημα: Η Μαρίνα Σάττι είναι όμορφη κοπέλα, με εξωτικά χαρακτηριστικά· μια κοπέλα «δροσερή», απομακρυσμένη εκ πρώτης όψεως από τους τόνους μέικ-απ και τους στιλιστικούς ανταγωνισμούς της λαϊκοπόπ αισθητικής. Ένα κορίτσι του διπλανού εδράνου, με την οποία οι στρατιές της σπουδάζουσας νεολαίας θα ταυτιστούν. Είναι μια παρουσία προσβάσιμη, φαινομενικά προσγειωμένη, που δημιουργεί συνθήκες εγγύτητας με το επίδοξο ακροατήριο. Γοητευτικότατη στον υφέρποντα εξωτισμό της καταγωγής της.
{youtube}oPX43SfFu0A{/youtube}
Η φωνή: δουλεμένη, αλλά άτολμη. Αποτέλεσμα, να κινείται στα στενά όρια της ασφάλειας τα οποία παρέχουν οι περιορισμένες φωνητικές ανάγκες του σύγχρονου αστικού ιδιώματος. Παρακολουθήστε ορισμένα από τα πολλά βίντεο που τραγουδά σε συναυλίες γνωστά άσματα και θα αντιληφθείτε πως, όταν «ξεφεύγει», αποδεικνύει τις δυνατότητές της. Η δε γλύκα στην ερμηνεία της πρέπει να γίνει ισχυρή, ώστε να μην καταντήσει «γατούλα».
Οι στίχοι: Αντιγράφω από τις λεπτομέρειες στην περιγραφή του βίντεο: «Μου ’πε μάντισσα πως για να σε βρω / Θα ’πρεπε φτερά να έχω / Και πως για να πιώ απ ’τα χείλη σου θάλασσες να ταξιδέψω». Απλοϊκές κουβέντες, που εφάπτονται της νεόκοπης ροπής προς την παραδοσιακή-ρεμπέτικη-«έντεχνη» (μακριά από εμάς) θεματολογία, με την υπογραφή του Μιχάλη «ΜΕΘ» Κουινέλη, των Stavento. Δεν χρειάζονται πολλά περισσότερα στοιχεία για να επέλθει μια θετική στάση απέναντι στο στόμα που τα εκφωνεί. Άλλωστε ποπ τραγούδι είναι.
Η μελωδία: Εδώ η Σάττι δείχνει μια μοναδική ικανότητα: να απλοποιεί ήχους και τόνους, να παράγει μια «γραμμή» χωρίς φιοριτούρες, ικανή να εντυπωθεί στον νου.
Η παραγωγή: Πανέξυπνη η τακτική που πιστώνεται στη Σάττι: ηλεκτρονικοί περιβαλλοντικοί ήχοι αναμεμιγμένοι με νατουραλιστική ρυθμική άρθρωση, παλαμάκια και την πίπιζα (γκάιντα, ίσως) του Κωνσταντή Πιστιόλη. Άρα, τι έχουμε; Μια αρμονική και απολύτως λειτουργική σύμπραξη της τυπικής αρχιτεκτονικής της ύστερης παγκόσμιας ποπ, με ελληνικά/βαλκανικά στοιχεία.
Το βίντεο: Τεράστιο κεφάλαιο. Θα το «σπάσουμε» λοιπόν σε δύο τμήματα.
Ο τόπος: Το βίντεο είναι καλοδουλεμένο και εξαιρετικά μελετημένο. Και πετυχαίνει ακριβώς επειδή δεν είναι προφανής η μελέτη επί των συστατικών του. Ο φακός εστιάζει στην όμορφη Σάττι, η οποία περπατά στο πιο λούμπεν και υποβαθμισμένο τετράγωνο του κέντρου της Αθήνας, από τις καθέτους της Ευριπίδου μέχρι την οδό Αθηνάς, στο ύψος της Βαρβακείου. Οι περισσότεροι ουδέποτε θα πίστευαν πως η εν λόγω περιοχή, η οποία συνθέτει την αστική εγκατάλειψη της πρέζας με το πολυπολιτισμικό ανακάτεμα, την ελληνική σημαία της ταμπέλας με τα κουβερλί με τυπωμένη την Παναγιά, θα μπορούσε να αποτελέσει πεδίο άσκησης ποπ τέχνης. Κακώς. Η Beyoncé και οι ομόσταυλές της, έχουν φτιάξει οπτικά διαμάντια στην ευρύτερη περιοχή του "Skid Row" του Λος Άντζελες.
Η τεχνική και τα συστατικά: Ερασιτεχνισμός που καθηλώνει. Ναι, είναι δυνατόν. Ο κακός φωτισμός, επί παραδείγματι, στο υπόστεγο της μόνιμης λαϊκής αφοράς ή η τεχνική υποβοήθηση στη σταθερότητα της εικόνας με τις δυνατότητες της κάμερας, είναι παρωνυχίδες μπροστά στο εξαίσιο θέαμα. Μια ντουζίνα καθημερινά κι επίσης όμορφα κορίτσια πλαισιώνουν τη Σάττι, αλλά τυγχάνουν αντιμετώπισης ισάξιας με την κεντρική πρωταγωνίστρια. Οι δε κινήσεις που επιβάλλει η χορογραφία του «Tasos Xiarcho» είναι απέριττη, προσεγγίζοντας τη φυσικότητα.
Η γνωμάτευση: Η “Μάντισσα”, στη μουσική, αλλά και στην οπτική της πτυχή, πετυχαίνει τον σκοπό της. Διασκεδάζει τον ακροατή και τον θεατή, υποδηλώνοντας ότι οι συμμετέχοντες σε αυτήν –από τη Σάττι και τον Κουινέλη, μέχρι τις χορεύτριες και τον «εικονολήπτη»– παρήγαγαν ένα εξαίσια απλό, υπέροχα ελκυστικό και ανοικτόμυαλα ελληνικό κομμάτι/βίντεο.
(Άγνωστο γιατί, αρκετοί φοβούνται ακόμα τους ελληνικούς ήχους).
