Η μικρή σε έκταση ιστορία, έχει για πρωταγωνιστή τον ίδιο τον γράφοντα, ο οποίος σε πρόσφατη επίσκεψή του στο Άμστερνταμ, άκουσε από φίλους και φίλες ότι σε ευμεγέθη συναυλιακό χώρο θα εμφανίζονταν οι Radiohead. Καινούριο δίσκο συμπαθητικό έβγαλαν, σπουδαία μπάντα γενικώς είναι, λογική η απόφαση να κατευθυνθεί ο υποφαινόμενος στον χώρο, μπας και καταφέρει να βρει άλλον μουσικόφιλο, που για κάποιον λόγο (μπορώ να σκεφτώ χιλιάδες) του περισσεύει ένα διαολεμένο εισιτήριο.
Άλλοι φίλοι και φίλες, άλλωστε, με προέτρεπαν να βρεθώ στις τεράστιες ουρές που είχαν στηθεί στις εισόδους περίπου 2 ώρες πριν ξεκινήσει το support σχήμα, θεωρώντας ότι γενικώς η κατάσταση στις χώρες της ηπειρωτικής Ευρώπης μοιάζει με κάτι ανάμεσα στην Ελλάδα και στη Βρετανία. Η διάψευση ήταν οικτρή.
{youtube}crxZC4aTG0A{/youtube}
Και ο λόγος; Τα νέα μέτρα ασφαλείας. Προσέξτε το γελοίον του πράγματος: αν θες να βρεις εισιτήριο για την αγαπημένη σου συναυλία, πρέπει να στηθείς μπροστά στον υπολογιστή συγκεκριμένη ώρα, με ακρίβεια λεπτού. Εκεί θα πρέπει να προσευχηθείς σε όλους τους θεούς που γνωρίζεις για να μην πέσει το πληροφοριακό σύστημα του παροχέα εισιτηρίων και, μετά από αναμονή αρκετής ώρας, θα σου δοθεί η δυνατότητα να αγοράσεις πολλαπλό αριθμό εισιτηρίων. Εάν δεν είσαι τόσο τυχερός (ή αν είσαι απλά αργός), τότε μπορείς να μουτζώνεις για ώρες το πρόσωπό σου.
Ας υποθέσουμε όμως ότι η τύχη σου χαμογελάει. Και έρχεται η μέρα που περιμένεις να πας στη συναυλία. Αν για παράδειγμα έχεις αγοράσει 3 εισιτήρια, τότε θα πρέπει όλη η παρέα να εμφανιστεί στον χώρο μαζί. Ο αγοραστής θα πρέπει επίσης να έχει ταυτότητα ή διαβατήριο και μαζί του να μπουν οι υπόλοιποι στον συναυλιακό χώρο. Και αν κάποιος από τους τρεις αργήσει; Τότε όλοι θα πρέπει να αργήσουν. Και συνεχίζουμε.
Ας πούμε ότι είσαι ο αγοραστής, σου συμβαίνει κάτι και δεν δύνασαι να πας. Αγαπητέ μου φίλε, απλά έχασες. Και υποχρεούσαι να στείλεις στους άλλους φίλους το διαβατήριό σου ή την ταυτότητά σου σκαναρισμένη, όπως και το e-mail επιβεβαίωσης με την παραγγελία σου. Αν με άλλα λόγια βρεθείς σε νοσοκομείο ή αποκλεισμένος κάπου χωρίς διαδικτυακή σύνδεση, τότε απλά χάνεις τα χρήματά σου. Απλά και ξάστερα.
Αλλά τι συμβαίνει στην περίπτωση που πήγες «ξέμπαρκος» να βρεις εισιτήριο εκεί; Αν είσαι αρκετά τυχερός –μα πάρα πολύ τυχερός– θα βρεθεί ένας τύπος να σε πλευρίσει και να σου προτείνει να αγοράσεις εισιτήριο στην τριπλάσια τιμή. Καμία ένδειξη αλληλεγγύης, καμία διάθεση για αλληλοβοήθεια. Δεν λέω, και στην Ελλάδα θα υπάρχουν τέτοια λαμόγια –όμως, διάολε, ποτέ δεν μου έχει συμβεί ανάλογο πράγμα, εδώ και τόσα χρόνια. Σε αυτά πρέπει να συνυπολογίσεις τώρα τον αστάθμητο παράγοντα να δώσεις το ποσό και ο τύπος απλά να αρχίσει να τρέχει. Δεδομένων των συνθηκών ασφαλείας, εσύ θα μείνεις με το (πλαστό ή αληθινό αδιάφορο στην συγκεκριμένη περίπτωση) εισιτήριο και με πολλά χρήματα λιγότερα στο πορτοφόλι σου.
Απ' ό,τι καταλάβατε, ο γράφων δεν είδε ποτέ τους Radiohead εκείνη τη βραδιά, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι ένας ευγενικός υπάλληλος παραπλήσιου εστιατορίου τύπωσε ένα «πλακάτ» στα ολλανδικά και στα αγγλικά με το αίτημα για ένα διαολεμένο εισιτήριο. Δυο-τρεις άλλοι θεατές δήλωσαν την αλληλεγγύη τους κρατώντας τα δικά τους εισιτήρια, ενώ ένας ακόμα ευχήθηκε για λογαριασμό μας να ανταμειφθεί η αφοσίωση στους Radiohead.
Η πιο σκληρή πτυχή της όλης «οδύσσειας» αφορούσε πάντως τον βασικό λόγο για τον οποίον συνέβησαν όλα αυτά. Στην Ολλανδία, μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι και στις Βρυξέλλες, τα μέτρα ασφαλείας σε συναυλιακούς χώρους έγιναν τρομερά σοβαρά. Και η ταλαιπωρία για να αποκτήσεις εισιτήριο είναι το μικρότερο κακό. Το χειρότερο είναι ότι επικρατεί πλέον ένας διαρκής φόβος και μια καχυποψία. Ούτε μια συναυλία δεν μπορεί πια να διαφύγει από αυτό το ασφυκτικό συναίσθημα.
