Παρακολουθούσαμε πάντοτε τον Prince με ισχυρή την επίδραση της διαθλαστικότητας. Τα μωβ κοστούμια του, οι μεγαλειώδεις εικόνες, οι εντυπωσιακές παραγωγές, η αντιφατική προσωπικότητα ενός βραχύσωμου θαυματοποιού, δεν ήταν δυνατόν να γίνουν αντιληπτά μέσα από τους ευρωπαϊκούς «φακούς» με τους οποίους έχουμε συνηθίσει να κοιτάμε όσα συμβαίνουν στην αμερικάνικη πραγματικότητα.
Εκεί, το Λος Άντζελες θρηνεί και οι ταμπέλες στα ιστορικά θέατρα του κέντρου της πόλης (υπολειτουργούν, στην πλειονότητα) έχουν κρεμάσει στις μαρκίζες τους το κατευόδιο στον καλλιτέχνη. Το ραδιόφωνο –ακόμα και ο σταθμός του KLOS, που ειδικεύεται να προμοτάρει τη συναυλία των Guns Ν' Roses– υποκλίνεται στο μέγεθος του Prince, παίζοντας διαρκώς τραγούδια του και διασκευές, σαν αυτήν του υπέροχα χυδαίου "Darling Nikki" από τους Foo Fighters. Αναπαράγεται παντού, επίσης, η ψευδής φήμη ότι ο Eric Clapton, όταν ρωτήθηκε πώς νιώθει ο καλύτερος κιθαρίστας του κόσμου, απάντησε «δεν ξέρω, ρωτήστε τον Prince» (ο Clapton, σημειωτέον, τον λάτρευε, θεωρώντας το Purple Rain έναν από τους καλύτερους δίσκους που άκουσε ποτέ).
{youtube}IAVQGtOxOhI{/youtube}
Η υπόκλιση λοιπόν μπροστά σε αυτόν τον γίγαντα των κεντροδυτικών πολιτειών, τον οποίον ο Miles Davis είχε χαρακτηρίσει συνδυασμό του Jimi Hendrix, του James Brown, του Marvin Gaye και του Charlie Chaplin, είναι απολύτως φυσιολογική ενέργεια· μια υποσυνείδητη πράξη λατρείας στην ίδια τη μουσική. Ακόμα κι αν η δισκογραφία του χαρακτηριζόταν από σκαμπανεβάσματα –απόρροια μιας εξαιρετικά ευερέθιστης ιδιοσυγκρασίας– οι συναυλιακές του εμφανίσεις ήταν απλά μαγικές. Έστω και μέσω μαγνητοσκόπησης.
Αναζητείστε δύο χαρακτηριστικά δείγματα: το σόλο του στο "While My Guitar Gently Wheeps" στο Rock and Roll Hall of Fame, που απογειώνεται αφήνοντας πίσω τους Tom Petty, Steve Winwood & Jeff Lynne. Οι σωματικές κινήσεις και οι εκφράσεις στο πρόσωπο του Prince αποτυπώνουν το άυλο εκείνο στοιχείο που τον έκανε απλά δυσθεώρητο –αυτή η αισθησιακή αντίληψη για τον ήχο ήταν άλλωστε που τον καθόρισε. Και αμέσως μετά δείτε την εκτέλεση του "Purple Rain" από την εμφάνισή του στο ημίχρονο του Super Bowl το 2007, με το σατέν ύφασμα να ξεδιπλώνεται στο τέλος μπροστά του, δημιουργώντας το απόλυτο σκηνικό.
Είχε τη φήμη ότι τσακωνόταν για το παραμικρό: η Sinéad O'Connor δήλωσε ότι παραλίγο να την πλακώσει στις σφαλιάρες για το "Nothing Compares 2 U". Υπάρχουν μάλιστα και ιστορίες ότι απαιτούσε από τους συνεργάτες του να μην τον κοιτούν στα μάτια, γιατί ένιωθε (υποτίθεται) μειονεκτικά απέναντί τους, λόγω ύψους. Κυκλοφορούσε όμως με τις ωραιότερες γυναίκες, είχε φτιάξει μια περσόνα αινιγματική κι έναν κόσμο δικό του. Απολύτως δικαιολογημένη λοιπόν η «προφητική» του δήλωση (ή τουλάχιστον η αυτοεκπληρούμενη προφητεία) ότι το ίντερνετ είναι νεκρό.
Και εν τέλει, προκαλούσε ομιλίες σαν κι αυτήν της Alicia Keys, από το 2004:
«Ναι, κυρίες και κύριοι, υπάρχει μόνο ένας Πρίγκιπας. Υπάρχει μόνο ένας άνθρωπος που είναι τόσο δυνατός σε ένταση ώστε να σας κάνει να νιώσετε απαλοί, τόσο ισχυρός που θα σας κάνει αδύναμους, τόσο ειλικρινής, τόσο τολμηρός που αψηφά την ευφυΐα σας· σούπερ-κακός, αυτός που σας κάνει σούπερ-καλούς. Είναι ο μόνος άνθρωπος τον οποίον έχω δει να φωτίζει τη σκηνή με πυρκαγιά, αφήνοντάς σε να καείς μέσα σε έναν παροξυσμό κίνησης, με φώτα, ηλεκτρικές κιθάρες, πιάνο, χορό, φωνές, διασπάσεις και τραγούδια. Θεέ μου... Τραγούδια τόσο ισχυρά που σε αλλάζουν για πάντα. Λόγω της μουσικής του, η μουσική μου έχει φτερά. Είναι η έμπνευση μιας γενιάς –τώρα και μέχρι το τέλος του χρόνου. Ναι λοιπόν, κυρίες και κύριοι, σε όλη την ιστορία έχουν υπάρξει πολλοί, πολλοί βασιλιάδες, τόσο πραγματικοί όσο και μυθολογικοί. Έχουν κάνει γιους, αλλά κανένας τους δεν μπορεί να αγγίξει το εύρος αυτού του ανθρώπου, που στέκεται από μόνος του».
Μία ακόμα υπόκλιση, λοιπόν, στον τεράστιο Prince.
