Τις προηγούμενες ημέρες, με τη δέουσα προσοχή και την επαρκή υπομονή, διαβάσαμε τα όσα έχουν γραφτεί σχετικά με το Μέγαρο Μουσικής. Ναι, το Μέγαρο Μουσικής, που «εξέπεσε» –σύμφωνα με ορισμένους– το τελευταίο διάστημα, φιλοξενώντας πανό με αιτήματα για την αποπληρωμή των εργαζομένων του. Η εικόνα αυτή, για όποιον περνούσε στη Βασιλίσης Σοφίας, προκαλούσε μια ισχυρή δόση νοσταλγίας για τα «περασμένα μεγαλεία».
Και ποιος δεν θυμάται αλήθεια τα γεμάτα στρας και αίγλη ρεπορτάζ των μέσων ενημέρωσης, που, στις «δόξες» του Μεγάρου, κάλυπταν διαρκώς τις συναυλίες ως κοσμικά δρώμενα και ελάχιστα ως πολιτικά γεγονότα; Το επέτασσε άλλωστε η εποχή της ευμάρειας των ολίγων: ο πολιτισμός –και δη η λόγια μουσική– ήταν το κατάλληλο συνοδευτικό για τις τουαλέτες των κυριών, οι οποίες έπρεπε να κρύψουν τη συναισθηματική τους ένδεια με ολίγη από καλλιτεχνική άγνοια και κεκαλυμμένη αγένεια.
{youtube}9680zhMmIqM {/youtube}
«Σήμερα, όμως, το Μέγαρο έχει προβλήματα». Λάθος, δεν έχει σήμερα προβλήματα, είχε εξαρχής πρόβλημα, αφού δομήθηκε υπό αδιαφανείς διαδικασίες, με κυρίαρχες τις περίεργες σχέσεις διαπλοκής που τότε επικρατούσαν ανάμεσα στα μεγάλα συγκροτήματα Τύπου και τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Το Δημόσιο, εδώ και πολλά χρόνια, είναι εγγυητής των δανείων του Μεγάρου, ενώ η κακοδιαχείριση που ακολούθησε ήταν προφανής, αν αναλογιστεί κανείς τα εκατοντάδες εκατομμύρια χρέη τα οποία έχουν συσσωρευτεί. Τα αναλυτικά στοιχεία ποικίλουν ανάλογα με το ποιος τα αναφέρει, δυστυχώς. Αλλά σε κάθε περίπτωση, είναι τεράστια.
Προ ολίγων ημερών κατέκλυσε το διαδίκτυο η «είδηση» ότι η Βουλή ψήφισε «χαριστική» ρύθμιση, προκειμένου το Μέγαρο να μην υποχρεούται να λαμβάνει φορολογική και ασφαλιστική ενημερότητα. Τίποτα καινούριο δεν συνέβη, απλώς παρατάθηκε το ζήτημα, αφού η προβληματική κατάσταση τέτοιου τύπου διευθετήσεις επιβάλλει. Τουλάχιστον με αυτές τις «ειδήσεις» κινητοποιούμαστε κι εμείς, ώστε να καταλάβουμε τι γίνεται...
Ας πάμε όμως στο τι είναι βέλτιστο να γίνει. Ας ξεκαθαρίσουμε πρώτα-πρώτα ότι πολλές από τις λεπτομέρειες δεν μπορεί να τις γνωρίζει κανείς, παρά μόνον αν έχει ανακατευτεί με την εν λόγω ιστορία εκ των έσω. Υπάρχει πάντως μια σειρά από αρχές και προτεραιότητες, που πρέπει να υπηρετηθούν. Για ξεκίνημα, το Μέγαρο δεν πρέπει να κλείσει. Θα είναι ολέθριο, μια απόλυτη απογοήτευση, μια απόλυτη αποτυχία. Το τι θα γίνει με τα δάνειά του, πρέπει να διερευνηθεί αρμοδίως, αφού εξεταστεί το τι έγιναν τόσα εκατοντάδες εκατομμύρια: πού πήγαν, πού κατέληξαν;
Πάμε στο από εδώ και πέρα, μετά. Το Μέγαρο δεν πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί. Θα αναρωτηθεί κανείς, μα είναι δυνατόν να βρεθεί ιδιώτης να αναλάβει τέτοιο μεγάλο «βάρος»; Μην ανησυχείτε, τρόποι υπάρχουν πολλοί –και ουκ ολίγα «ιδρύματα», πιστωτικά ή μη, θα βρεθούν να αρπάξουν μια τέτοια κολοσσιαία περιουσία. Το Real Estate άλλωστε στην Ελλάδα, ανθεί αυτές τις εποχές...
Και λοιπόν; Πρώτα-πρώτα, πρέπει το Υπουργείο Πολιτισμού να ασκήσει επιτέλους τα δικαιώματά του και να απομακρύνει τους διοικούντες που απέτυχαν. Αφού δεν μπορούν να το κάνουν οι κυβερνώντες σε έναν άλλο τομέα –στις τράπεζες– ας το κάνουν στο Μέγαρο. Θα συνεχίσει δηλαδή να λειτουργεί ένας ζημιογόνος οργανισμός, σπουδαίος και καθοριστικός για την πολιτιστική παιδεία, υπό τη διοίκηση που τον «κατέστρεψε»; Είναι και λίγο ζήτημα πολιτικής αξιοπρέπειας...
Έπειτα, θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα στέρεο επιχειρηματικό σχέδιο για την ευζωία του Μεγάρου. Κοιτάξτε, όλα αυτά δεν τα λέμε επειδή οσμιστήκαμε κάποια πιθανή ανάληψη «δουλειάς». Αλλά κάποια στιγμή πρέπει το Μέγαρο να ανοίξει τις αίθουσές του, να δημιουργήσει τις βάσεις για να μην θεωρείται η «λόγια μουσική» προνόμιο των αστραφτερών «τίποτα».
