Τα τρομοκρατικά χτυπήματα, οι τυφλές επιθέσεις που έχουν ως στόχο να φοβηθεί δια του παραδείγματος καθένας πολίτης ο οποίος θεωρείται «εχθρός» για τον οποιονδήποτε λόγο, γίνονται ακόμα πιο «αποτελεσματικά» όταν αφορούν την καθημερινότητα ενός κοινωνικού συνόλου. Το Παρίσι έζησε την προηγούμενη Παρασκευή μια τέτοια επίθεση από φονταμενταλιστές παράφρονες, που σε καθέναν και καθεμία από τους πολίτες αυτού του κόσμου –με εξαίρεση τις λιγοστές χιλιάδες συνοδοιπόρους τους και τους πλούσιους χρηματοδότες τους– βλέπουν «απίστους». Είτε αυτοί είναι Ευρωπαίοι, είτε Σύριοι και Ιρακινοί πρόσφυγες.
Σηκώθηκε πολύς κουρνιαχτός στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αναφορικά με την επίθεση στο Παρίσι. Εάν όμως η εξωστρεφής, συναισθηματική, συχνά πέρα από τα όρια του ορθολογισμού, αλληλεγγύη είναι συνηθισμένη σε αυτές τις περιπτώσεις, άλλο τόσο συνηθισμένη είναι και η εμφάνιση ουκ ολίγων «γνωριζόντων», οι οποίοι έρχονται να κουνήσουν το δάχτυλό τους και να επιχειρήσουν να επιβεβαιώσουν την αυταρέσκειά τους.
{youtube}m-b76yiqO1E{/youtube}
Δεν αναφέρομαι σε όσες και όσους επιχειρούν ν' αναζητήσουν τις γενεσιουργές αιτίες μιας τέτοιας «μάστιγας» πίσω από την ανθρώπινη τραγωδία, αλλά σε όσους θεωρούν ότι κατέχουν την πολύπλευρη αλήθεια, θέτοντας το στάτους τους στο Facebook στην υπηρεσία της μετάδοσης της απόλυτης γνώσης. Για να το πούμε πιο απλά, θα υπάρχουν πάντα οι μαλάκες της υπόθεσης: εκείνοι που, επειδή έχουν ακούσει και τρία τσιτάτα καφενειακού τύπου, θέλουν ντε και καλά να αποδείξουν στους υπόλοιπους ότι είναι «ζώα».
Ας μην μπούμε στην απαρίθμηση των διαφόρων ειδών «επιχειρηματολογίας», γιατί η συνομωσιολογία καλά κρατεί στις οπτικές ίνες και πραγματικά, όσο ανακατεύεσαι με τις ακαθαρσίες, δεν πρόκειται να βγεις ποτέ καθαρός. Ας μείνουν λοιπόν στην επιφάνεια, την τόσο καθαρή και εμφανή.
Εκείνοι οι μόνιμοι «εξυπνάκηδες», που επιτίθενται σε όποιον δείχνει τη συμπαράστασή του σε έναν λαό, αγνοούν το βασικό στοιχείο της εγγύτητας. Ακόμα και τώρα που η τεχνολογία έχει εκμηδενίσει αποστάσεις και παραστάσεις, ο πολιτισμικός κώδικας παραμένει ακόμα ισχυρός. Με άλλα λόγια, ο Έλληνας μπορεί να απέχει λίγα χιλιόμετρα από τον Λιβανέζο, ωστόσο οι πράξεις της καθημερινότητας δεν ακολουθούν τον ίδιο χιλιομετρικό κανόνα. Όπως και να το κάνουμε, νιώθουμε πιο κοντά πλέον σε ένα γαλλικό προάστιο, παρά σε μια φτωχογειτονιά του Καΐρου. Είναι οι αστικές εμμονές και νευρώσεις που εντυπώνονται μέσα από το πλέγμα της οικονομικής και κοινωνικής φόρμας, επιδρώντας καθοριστικά στη συνείδηση.
Αγαπητοί και αγαπητές μου, ο πόνος για τις πολεμικές επιχειρήσεις στη Συρία είναι αβάσταχτος. Η οδύνη για τους εκατοντάδες νεκρούς στο Αφγανιστάν, ανείπωτη. Η ματαιότητα που γεννιέται από τις εμφύλιες συγκρούσεις στην Αφρική είναι αδύνατον να «μετρηθεί». Ωστόσο το φρικώδες αίσθημα που γεννάται από την εξιστόρηση ή την απεικόνιση της εισβολής ενόπλων σε έναν συναυλιακό χώρο και το γάζωμα νεαρών που απλά διασκεδάζουν κατά τα μη εγκεκριμένα πρότυπα ορισμένων, είναι απλά αδύνατον να αποφευχθεί.
Σκεφτείτε απλά, ως μουσικόφιλοι, να μπουκάρουν μια μέρα μερικοί υπερχριστιανοί σε ένα κλαμπ όπου παίζει η αγαπημένη σας μπάντα και να αρχίσουν να δολοφονούν αδιακρίτως, επειδή δεν είστε αρκούντως πιστοί.
Προτού λοιπόν πιάσουμε το πληκτρολόγιο, ας αναλογιστούμε και ας μην προβαίνουμε σε συμπεράσματα αβίαστα. Για τίποτα και για κανέναν. Γιατί οι εύκολες ιδέες γεννούν συνήθως εξαθλίωση. Συναισθηματική, κυρίως.
