Για ακόμα μία φορά, οι δημοσιογράφοι που καλύπτουν το κυβερνητικό ρεπορτάζ σέρνουν το σαρκίο τους στις Βρυξέλλες, ακολουθώντας κατά πόδας τον Πρωθυπουργό και υπουργούς του. Η φάση της διαπραγμάτευσης, κοιτάζοντας μακροσκοπικά, μπορεί να χαρακτηριστεί «κρίσιμη», αν και αυτός ο όρος είναι τόσο αφηρημένος, ώστε δεν μπορείς να κατανοήσεις τι ακριβώς σημαίνει. Το σίγουρο είναι ότι οι «έξω» –πολιτικοί παράγοντες και μιντιακό σύστημα– ρίχνουν κατά το δοκούν επικοινωνιακά σκαμπιλάκια, μπας και βάλουμε ξανά καλά στο μυαλό μας ποιος κάνει «κουμάντο» στο ευρωπαϊκό ιδεώδες.
Ωστόσο αυτή τη φορά τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά, επειδή η επίσημη ατζέντα δεν είναι πάλι κάποια εσωτερική διαδικασία του ευρωπαϊκού μηχανισμού, η οποία απέξω μοιάζει πανηγύρι, αλλά μέσα βρωμάει καμαρίλα και διαρκές «lobbying»· ήτοι, ένα συντονισμένο παιχνίδι πιέσεων και ανταλλαγμάτων. Ο αέρας είναι λίγο διαφορετικός τώρα και έρχεται από Λατινική Αμερική. Βλέπετε, το διήμερο που πέρασε, έλαβε χώρα στις Βρυξέλλες η δεύτερη Σύνοδος Κορυφής των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Κοινότητας των Χωρών της Λατινικής Αμερικής & Καραϊβικής (CELAC).
{youtube}NiwqRSCWw2g{/youtube}
Το «lobbying» συνεχίζει βέβαια να υπάρχει ισχυρό, αλλά τουλάχιστον η μεγάλη εικόνα δείχνει λίγο διαφοροποιημένη. Στους διαδρόμους δηλαδή του κτιρίου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου δεν κυριαρχούν οι άνευρες φάτσες των Ευρωπαίων τεχνοκρατών, με το κακό χιούμορ και την ακόμα πιο κακή αίσθηση για το τι είναι η πολιτική. Βλέπουμε αντιθέτως κοντούς, μελαχρινούς απογόνους Ινδιάνων της κεντρικής Αμερικής, καλλίπυγες δημοσιογραφίνες που απορούν με το στείρο περιβάλλον των κτιρίων, σαστισμένους τεχνικούς οι οποίοι προσπαθούν να προσαρμοστούν ανάμεσα στην άψογη παροχή υπηρεσιών και στη δύσκαμπτη λειτουργία μιας κερδοφόρας επιχείρησης.
Ο υπέρμετρα ελευθεριακός, για τα δεδομένα των Βορειοευρωπαίων, χαρακτήρας των Λατινοαμερικάνων, κάνει τα ντουβάρια να μοιάζουν –περιέργως– πιο όμορφα. Είναι η ανθρωπιά τους, αυτή η μερικές φορές ανυπόφορη κυματιστή κίνηση του σώματός τους, που κάνει το περιβάλλον πιο ενδιαφέρον. Ευτυχώς, σκέφτεσαι, τους κανόνες δεν τους αποτυπώνουν σε χαρτί: υπάρχουν άνθρωποι που απλώς τους τηρούν ευλαβικά, χωρίς ποτέ να αμφισβητήσουν την ουσία τους. Ευτυχώς, με άλλα λόγια, υπάρχει και μια μεριά στον πλανήτη, η οποία δεν σε κάνει να μοιάζεις παράταιρος μέσα στην ίδια σου τη φύση.
Και αγαλλιάζεις όταν ακούς τον ηγέτη της Κοινότητας των Λατινοαμερικάνικων Χωρών να μιλάει κάπως πιο λογικά. Ο Ραφαέλ Κορρέα, πρόεδρος του Ισημερινού και πρόεδρος του CELAC, στην εναρκτήρια ομιλία του είπε χαρακτηριστικά:
«Μας έχουν πει ότι ο προστατευτισμός ήταν κακός, ωστόσο έτσι άνθισαν οι οικονομίες στην Ευρώπη και στις Η.Π.Α. και αναπτύχθηκαν οι επιχειρήσεις [...] Η φτώχεια είναι αποτέλεσμα της κοινωνικής αδικίας, όπως εκφράζεται από τον αποκλεισμό από την εκπαίδευση και από την έλλειψη αξιοπρεπών θέσεων εργασίας και μισθών, καθώς και από την υπερσυγκέντρωση πλούτου».
Ο Κορρέα χαιρέτισε επίσης την αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων Κούβας και Η.Π.Α., σημείωσε όμως ότι πρέπει να τερματιστεί η απάνθρωπη μεταχείριση στο Γκουαντάναμο, που προσομοιάζει την αποικιοκρατία, ενώ χαρακτήρισε «γελοία» τα αμερικάνικα επιχειρήματα ότι χώρες όπως η Βενεζουέλα αποτελούν κίνδυνο για την ασφάλεια της υπερδύναμης.
Ήταν δύο μέρες στις οποίες σε κυρίευσε η ελπίδα. Και εύχεσαι οι Ευρωπαίοι «ορθολογιστές» να αναγνωρίσουν έστω αυτά τα ελάχιστα ορθολογικά πράγματα. Όνειρο θερινής βελγικής νυκτός; Μάλλον... Ας είναι. Τουλάχιστον τώρα ξέρεις από πρώτο χέρι ότι κάποιοι, σε κάποιο μέρος της Γης, λένε τα πράγματα με το όνομά τους, χωρίς να υπολογίζουν σε ισορροπίες και χρηματοδοτήσεις.
