Σε κάτι λιγότερο από έναν μήνα, θα κρατάτε πιθανότατα στα χέρια σας το επετειακό τεύχος 100 του Sonik. Το περιοδικό που αποτέλεσε «τρέλα» για μερικούς και «περιττή πολυτέλεια» για άλλους κλείνει φέτος 10 χρόνια ζωής. Και η αλήθεια είναι ότι αυτά τα γενέθλια είναι αξιοσημείωτα. Ποιος περίμενε ότι θα κρατηθεί εν ζωή ένα μουσικό έντυπο για 10 χρόνια, παρά τα σκαμπανεβάσματά του;
Το ερώτημα αφορά βέβαια και τις δύο πτυχές του Sonik. Αφενός είναι περιοδικό, έκδοση έντυπη. Ελάχιστοι θα τολμούσαν να κάνουν μια τέτοια κίνηση το 2004 ή θα την έκαναν μεν, μα το αστείο θα τελείωνε σχετικά γρήγορα. Ας είναι. Ευτυχώς υπάρχουν αρκετοί εκεί έξω που ακόμα θέλγονται από τα περιοδικά, ακόμα κι αν αυτά δεν έχουν ημίγυμνα μοντέλα, γρήγορα αμάξια ή ειδήσεις από την κλειδαρότρυπα.
{youtube}G4w3zmpuhPI{/youtube}
Η δεύτερη πτυχή αφορά τον χαρακτήρα του εντύπου. Σε μια εποχή που όσοι δεν κατέβαζαν mp3 με απίστευτα αργές ταχύτητες ήταν δακτυλοδεικτούμενοι, κάποιοι «μουρλοί» (με προεξάρχοντα τον Τάσο Βογιατζή) επέλεγαν το αδιανόητο: να επενδύσουν τον κόπο τους στη μουσική βιομηχανία, την ασθμαίνουσα και κακοχαρακτηρισμένη, ακόμα και ως «εξωτερικοί κριτές». Και να που τα κατάφεραν για 10 χρόνια.
Το Sonik φέρει μαζί του αυτά τα 10 χρόνια ένα σημαντικό φορτίο της εποχής. Ακόμα κι αν όλα κατέρρεαν, ορισμένοι ήθελαν να παραμείνουν νοσταλγικοί. Πέρασαν πολλοί από τις σελίδες του περιοδικού, ο γράφων προσωπικά μπήκε στις τάξεις του το 2007, υπό άλλες συνθήκες, σε μια εποχή που δεν υπήρχε οικονομική κρίση εμφανής, μα κάτι αχνοφαινόταν στον ορίζοντα. Στο επετειακό τεύχος που θα κυκλοφορήσει τις επόμενες εβδομάδες θα έχετε την ευκαιρία να ανατρέξετε σε ουκ ολίγες από τις πολλές καλές στιγμές του εντύπου.
Ο Χάρης Συμβουλίδης, ο οποίος αναλαμβάνει πλέον τα ηνία του περιοδικού, μάς ζήτησε τις προάλλες να του στείλουμε τους καλύτερους δίσκους του διαστήματος 2004/2014, ελληνικούς και διεθνείς. Μια πρώτη παρατήρηση: δεν έχετε ιδέα πόσοι απίστευτοι δίσκοι κυκλοφόρησαν από το 2000 μέχρι την αρχή του 2004. Μήπως φταίει η ηλικία των περισσότερων εκ των γραφόντων και αναγνωστών; Μήπως δηλαδή ως τέκνα των zeros αγαπάμε περισσότερο κάτι που μοιάζει πιο μακρινό στον χρόνο; Μάλλον αυτό συμβαίνει, γιατί κοιτάζοντας τη λίστα που έπρεπε να φτιάξει ο καθένας, αντιληφθήκαμε πόσες δισκάρες κυκλοφόρησαν το διάστημα που εξετάζουμε.
Αρκετά όμως με τα λόγια. Παρακάτω θα διαβάσετε τις επιλογές της στήλης για τα 5 καλύτερα διεθνή άλμπουμ της δεκαετίας που είχε το Sonik στην πλάτη του. Τη συνολική λίστα με τα καλύτερα ελληνικά και ξένα άλμπουμ (και τραγούδια) θα την παρουσιάσουμε όταν κυκλοφορήσει το τεύχος...
1. Mastodon – Crack The Skye
Θέλετε/δεν θέλετε, ο καλύτερος δίσκος της δεκαετίας ήταν metal. Ω ναι, αγαπητές μου και αγαπητοί μου. Η δεκαετία αυτή ανήκει στον σκληρό ήχο και ιδιαίτερα στον «σκεπτόμενο» σκληρό ήχο. Κι εδώ οι Αμερικάνοι που αναμόρφωσαν το metal δίνοντάς του την αίγλη που τόσο αποζητούσε αλλά τόσο είχε χάσει κατά τη δεκαετία του 1990, έφτιαξαν το απόλυτο στολίδι: riffs, ψυχεδέλεια, ιστορία, μανία και μαγκιά. Όποιος αμφιβάλλει, ας το ξανακούσει με ανοικτά τα αυτιά.
2. Arcade Fire – Neon Bible
Οι αποδοκιμασίες ακούγονται μέχρι εδώ, όμως –ναι!– ο καλύτερος δίσκος των Arcade Fire δεν ήταν το ντεμπούτο τους, αλλά εκείνος που το ακολούθησε. Σαφώς καλύτερη δομή, σαφώς πιο ενδιαφέρων ήχος, σαφώς πιο απόμακρη αισθητική, σαφώς βαθύτερα τα ερωτήματα, σαφώς πιο καθαρτήριες οι απαντήσεις. Οι Arcade Fire δεν κατάφεραν ποτέ να ξεπεράσουν το Neon Bible.
3. Queens Of The Stone Age – ...Like Clockwork
Αν κάποιος ήθελε εύκολα να ξεπετάξει αυτό το δημιούργημα, θα έλεγε ότι πρόκειται για το OΚ Computer των Queens Of The Stone Age. Βλακείες. Εντελώς διαφορετική η λογική του Josh Homme, εντελώς διαφορετική η συγκυρία και η τοποθεσία. Απέδειξε το ...Like Clockwork ότι και η καλοπέραση θέλει μυαλό και συναίσθημα. Τρομερά βαθύ το ρήγμα στην ιδιοσυγκρασία μας και στον συλλογικό μας συναισθηματισμό.
4. PJ Harvey – Let England Shake
Λάτρης της δεν υπήρξα ποτέ. Αλλά το Let England Shake απογείωσε την «πένα» της. Αυτή, μια ροκ σταρ, επέλεξε να έρθει αντιμέτωπη με την ιστορία της πατρίδας της και να γράψει τις δικές της ιστορίες. Αν έχετε διαβάσει τα αποσπάσματα από την περιγραφή των πολεμικών τοπίων στον Κοκκινολαίμη του Jo Nesbo, θα καταλάβετε περί τίνος πρόκειται. Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ποτέ δεν αποτυπώθηκε τόσο σκληρά και με τέτοιο συναίσθημα.
5. Dillinger Escape Plan – Ire Works
Το magnum opus τους. Ακροβασίες ανάμεσα στο math και στην αμερικανοκίνητη μελωδιογραφία. Οι Dillinger Escape Plan τρελαίνουν μυαλά με τους φρενήρεις ρυθμούς και αιχμαλωτίζουν με τις δομημένες τους εκρήξεις. Ακόμα κι αν σου μοιάζει ανυπόφορο στην αρχή, οι «νησίδες» εντός του κορυφαίου αυτού έργου θα σε πείσουν γιατί ο σκληρός ήχος προσέφερε τα καλύτερα. Έκτοτε απλά «έπεφταν». Ελπίζουμε να το ξαναφτάσουν.
