Αυτή είναι η μαγεία. Να συμβαίνει κάτι εντυπωσιακό και να αναζητάς τα αντίστοιχα γεγονότα που έχουν καταγραφεί στην ιστορία αυτής της μικρής γωνιάς. Περί της διαμαρτυρίας στο προαύλιο της Βουλής ο λόγος, και μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Γιατί ανακαλύπτεις ότι η συγκεκριμένη μορφή «απειλής» δεν είναι πρωτοφανής. Και μάλιστα δεν περιορίζεται στα βλακώδη συνθήματα «να καεί το μπουρδέλο η Βουλή». Διαβάστε π.χ. το ακόλουθο σημείωμα: http://www.sansimera.gr/articles/642
Βασική αρχή στην ανάγνωση και τη μελέτη της ιστορίας είναι ότι η γενίκευση και η ταύτιση δύο γεγονότων είναι κατ' ουσίαν αυθαίρετη. Αυτό που χρήζει ανάλυσης δεν είναι η μορφή του γεγονότος, ούτε μπορούν να αντιστοιχηθούν οι αιτίες πίσω του. Μπορείς όμως να βγάλεις ορισμένα συμπεράσματα ακριβώς από τέτοια στοιχεία, τα οποία διαφοροποιούν τη μια περίπτωση από την άλλη.
{youtube}z2elJtgY6h8{/youtube}
Σε καμία περίπτωση, λοιπόν, δεν πρέπει να μπαίνουμε σε έναν βλακώδη (τελικά) συμψηφισμό. Δεν είναι λίγοι όσοι, σκεπτόμενοι επιπόλαια, θα πουν «ορίστε, πάντα οι ακραίοι τα έκαναν αυτά». Μακριά από εμάς τέτοια συμπεράσματα. Ωστόσο η βασική διαφορά στη συγκεκριμένη συγκριτική εξέταση προσδιορίζεται από την ίδια τη διαφορετική χρονική συνθήκη κατά την οποία επιτελέστηκαν τα γεγονότα του 1964 και της περασμένης Τετάρτης.
Πάμε και στην ουσία. Άτομα από τον «αντιεξουσιαστικό χώρο» (χρησιμοποιούμε τον όρο χάριν ευκολίας, όχι με την αυστηρή ιδεολογική/πολιτική έννοια) επέλεξαν να προχωρήσουν σε μια εντυπωσιακή ενέργεια, σε μια κίνηση συμβολική μεν, αλλά ακραία επικοινωνιακή ως πράξη: το να «μπουκάρεις» στο προαύλιο της Βουλής δεν είναι και πολύ συνηθισμένο. Ωστόσο στο πρόσφατο παρελθόν άλλοι χώροι κρεμούσαν πανό από τον βράχο της Ακρόπολης. Βεβηλώνεται κάτι; Όχι, χρησιμοποιείται όμως ένας «ανορθόδοξος» τρόπος για να γνωστοποιήσεις το αίτημά σου.
Χρησιμοποιείς δηλαδή το θέαμα, προκειμένου να παράξεις ένα άλλο θέαμα και να επηρεάσεις τον θεατή. Το ερώτημα είναι αν η πολιτική του τακτική και στρατηγική εξυπηρετείται από την ακραία θεαματική ενέργεια. «Άπασα η ζωή των κοινωνιών στις οποίες κυριαρχούν οι σύγχρονες συνθήκες παραγωγής προαγγέλλεται ως μια απέραντη συσσώρευση θεαμάτων. Ό,τι υπήρξε άμεσο βίωμα, έχει απομακρυνθεί σε μια αναπαράσταση» έγραφε εισαγωγικά ο Γκι Ντεμπόρ στην Κοινωνία του Θεάματος (εκδ. Διεθνής Βιβλιοθήκη, μτφ. Σύλβια). Αν νιώθουν άνετα οι συγκεκριμένοι αλληλέγγυοι με την κίνησή τους, είναι δικό τους θέμα.
Αντίστοιχα μπορεί κανείς να θεωρήσει ότι και η ενέργεια του 1964 από τους ακροδεξιούς θύλακες ήταν επίσης άκρως θεαματική και με επικοινωνιακές βλέψεις. Ωστόσο οι εποχές είναι πολύ διαφορετικές. Η τηλεόραση π.χ. –αυτό το όπλο μαζικής επικοινωνίας– επικαθορίζει έως έναν βαθμό τη σκέψη και τη δράση. Σήμερα δε, που οι νέες τεχνολογίες έχουν κάνει την επικοινωνία ακόμα πιο προσιτή, φαίνεται ότι το μέσο επικαθορίζει και τη μορφή της διαμαρτυρίας.
Το πιο στενάχωρο λοιπόν στο γεγονός της Τετάρτης δεν ήταν η παρουσία των αντιεξουσιαστών στο προαύλιο της Βουλής. Σιγά το πράγμα. Το πιο θλιβερό ήταν η πλήρης αποδοχής των όρων του παιχνιδιού της αντίπαλης ιδεολογίας. Αυτή η προσπάθεια για τη δολιοφθορά του συστήματος με τα εργαλεία του ίδιου του συστήματος, δεν παράγει κάτι νέο. Παρά μόνον την ίδια την αναπαραγωγή της εικόνας και την ίδια καθεστωτική αντίληψη για το καθισιό. Και τελικά το μήνυμα για τους απεργούς πείνας, που έχουν επί του προκειμένου δίκιο, χάνεται ως μια παρωνυχίδα στο γενικότερο θέαμα.
Υ.Γ.: Μεγαλύτερη αθλιότητα πάντως από το να «επισκέπτεσαι» στο πλαίσιο μιας διαμαρτυρίας το σπίτι ενός πολιτικού δεν υπάρχει.
