Μετεκλογικό το σημερινό Streaming Stories, οπότε δεν γίνεται παρά να είναι και μετεκλογική η ενασχόλησή του. Βλέπετε σε αυτήν τη ζωή –και σ' αυτήν τη στήλη, συνεκδοχικά– επιλέγουμε να μην διαχωρίζουμε την πολιτική από τη μουσική, όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να θεωρούν γενικότερα ότι η πολιτική, δηλαδή σε τελική ανάλυση η στάση απέναντι στα στα πράγματα, είναι κάτι «ξένο» από την τέχνη, αλλά και την αισθητική εν γένει.
Γι' αυτό δεν πρόκειται να συμπαθήσουμε ποτέ όσους φρικαλέους κρύβονται πίσω από υποτιθέμενα «προοδευτικά» περιοδικά για το βιβλίο, ενώ στην καθημερινότητά τους αποκαλύπτουν το πραγματικά θλιβερό τους πρόσωπο. Ο φίλος μου ο Δημήτρης Μανιάτης θα τους χαρακτήριζε «ναυάγια». Αλλά ο Φοίβος Δεληβοριάς τους έχει περιγράψει επακριβώς με έναν εύστοχο στίχο – ερμηνεία του Bob Dylan: «Άλλοι μιλάν για τέχνη για ρεύματα και τάσεις / Περνάει μια όμορφη κι οι ίδιοι λένε: κοίτα την καριόλα».
{youtube}TuLTOT5IxV0{/youtube}
Ας ξεφύγουμε λοιπόν από τις υποκρισίες όλων αυτών, που στη θέα του Αλέξη Τσίπρα φαντασιώνονται έναν Κιμ Γιόνγκ Ουν, και ας μείνουμε στην εμπειρική ουσία, όπως την έχουμε βιώσει μερικοί από εμάς τους δημοσιογραφούντες αυτές τις λίγες ημέρες, κυρίως μετά την πρωτιά του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στις εκλογές. Η κούραση και η μονομανία που επιβάλλει το πολιτικό ρεπορτάζ σε εξοντώνει σωματικά, αλλά σου δίνει πολύτιμες εμπειρίες, ιδιαίτερα αν είσαι «πιτσιρικάς» και δεν έχεις ζήσει τα «μεγαλεία» του παρελθόντος –όταν το καναπεδάκι και η φτηνή σαμπάνια πήγαινε σύννεφο, κολλητά με τον μικροαστισμό.
Γενικώς, δεν επιλέγω τους πανηγυρισμούς σε περιστάσεις κατά τις οποίες σημειώνονται μεγάλες δημοκρατικές ανατροπές. Η κυβέρνηση Σαμαρά ήταν πραγματικά ένας βραχνάς: προσπαθούσες να βγάλεις άκρη τι συμβαίνει και κάθε δυο μέρες μια νέα δυσάρεστη έκπληξη πεταγόταν. Τελικά από τις πολλές εκπλήξεις καταλήξαμε να γράφουμε για τις γραφικότητες του Άδωνι Γεωργιάδη, οι οποίες «πουλάνε», και να παρακολουθούμε σαν χάνοι ευκαιρίες να χάνονται.
Επειδή μάλιστα παρακολουθώ επαγγελματικά την Αριστερά από κοντά εδώ και πολλά χρόνια, κρατούσα «μικρό καλάθι» για το τι πρόκειται να συμβεί την «επόμενη μέρα». Να εξηγούμαστε, σε καμία περίπτωση δεν πίστευα ότι θα είναι φαύλη η διακυβέρνησή της, σαν αυτή που άσκησαν οι προηγούμενοι. Θεωρούσα όμως ότι, όταν πας να διαχειριστείς κάτι τόσο μεγάλο σαν την εξουσία, τελικά μπορεί να σου κοπούν τα γόνατα και να βρεθείς να κοιτάς ξανά σαν χάνος τις ευκαιρίες να χάνονται.
Είμαι όμως από αυτούς που είδαν τις πρώτες κινήσεις με θετικό μάτι. Και μιλώ για τις κινήσεις ήδη λίγες ώρες μετά το κλείσιμο της κάλπης. Παραδέχομαι ότι δεν επιθυμούσα την συνεργασία της Αριστεράς με τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Αλλά διάολε, αυτοί ήταν οι πρώτοι που προσέτρεξαν να υποβάλλουν τα σέβη τους στο πρόγραμμα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Οι υπόλοιποι είτε διαλύονται όπως το ΠΑ.ΣΟ.Κ., είτε απλά δείχνουν πόσο φοβούνται τελικά τον διάλογο και τις συνεργασίες, όπως το Ποτάμι. Κύριε Θεοδωράκη θέλετε να επηρεάσετε την πολιτική που θα ασκείται; Ιδού η ευκαιρία, μιας και δεν φαίνεται να μας έχουν πετάξει από το ευρώ ακόμα, ούτε ο Καμμένος να βάζει βέτο στην παροχή ιθαγένειας σε μετανάστες δεύτερης γενιάς. Ο Σταύρος Θεοδωράκης έκατσε με άλλα λόγια στην ασφάλεια της γωνιάς της αντιπολίτευσης. Πάμε παρακάτω.
Δεν θα μείνω στην ειλικρινά συγκινητική στιγμή κατά την οποία ο Πρωθυπουργός στάθηκε μπροστά στο Μνημείο των εκτελεσθέντων Κομμουνιστών στην Καισαριανή, τιμώντας εκείνους τους εκατοντάδες που λάτρεψαν το χώμα που πατούσαν, τις γειτονιές τους, τα παιχνίδια και τις παρέες τους. Αυτούς που ερωτεύτηκαν τη ζωή τόσο, ώστε σκοτώθηκαν για χάρη της.
Θα σταθώ όμως σε ένα χαρακτηριστικό στιγμιότυπο από την ημέρα που ορκίστηκε το νέο υπουργικό σχήμα. Σε κάποια φάση τα δημοσιογραφικά όρνεα καθόμασταν και περιμέναμε να λάβουμε τη νέα, άτυπη ενημέρωση από τον καινούριο κυβερνητικό εκπρόσωπο. Από την πόρτα βγαίνει για άσχετο λόγο ο νέος Υπουργός Δικαιοσύνης, ο Νίκος Παρασκευόπουλος –ο εξαίσιος καθηγητής Ποινικού Δικαίου, η τοποθέτηση του οποίου, όπως θα έλεγε κι ένας φίλος, «μάς πήγε μέσα σε μια μέρα 500 χρόνια μπροστά». Κι ένας συνάδελφος του φωνάζει: «Υπουργέ!». Ο Παρασκευόπουλος γύρισε, μας κοίταξε με αμηχανία και προχώρησε τον δρόμο του.
Οποιοσδήποτε πολιτικός της «αντίπερα όχθης», αν ήταν στη θέση του, θα φούσκωνε από χαρά. Αυτή είναι λοιπόν απλά η διαφορά ποιότητας, η διαφορά ήθους, της συγκεκριμένης κυβέρνησης. Και αποδείχτηκε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.
Υ.Γ.: Στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις το event στο Facebook για τον εορτασμό της επικείμενης αναχώρησης του Άδωνι Γεωργιάδη από τη χώρα, όπως είχε υποσχεθεί στον (αχαρακτήριστο) Θέμο Αναστασιάδη, σε περίπτωση που έβγαινε ο Τσίπρας. https://www.facebook.com/events/324332687762584/
