«Η μουσική είναι ζωή. Δεν νομίζω ότι η ζωή σου είναι γενικά ολοκληρωμένη χωρίς κάποια μορφή της μουσικής μέσα της». Αυτά τα λόγια του David Fricke από το Rolling Stone μπορεί να μοιάζουν αρχικά μια γενικολογία μουσικοφιλικού ρομαντισμού, ωστόσο περιλαμβάνει μια αξιωματική αλήθεια: σκεφτείτε τη ζωή σας χωρίς μουσική· χωρίς αυτήν την καλοστημένη ακολουθία τόνων. Και σκεφτείτε τι κόσμος θα ήταν αυτός. Σίγουρα άχρωμος. Και τελικά αηδιαστικός.
Τελικά μάλλον γι' αυτό λατρεύουμε τη μουσική εδώ στο avopolis.gr. Μπορεί να μας θέλγει μια περιστασιακή μόδα, να εκνευριζόμαστε για κάποια άλλη, όμως σε τελική ανάλυση όλα γίνονται για τη μουσική. Ούτε το στυλ, ούτε την έξωθεν καλή μαρτυρία. Τίποτα δεν κερδίσαμε με το να γράφουμε για αυτό το απροσδιόριστο συναίσθημα που μας κάνει να παρακολουθούν τέσσερα φρικιά να χτυπιούνται επί σκηνής. Απλώς μας αρέσει γιατί λέει μιαν αλήθεια.
{youtube}hzjshF0TFm8{/youtube}
Και προσέξτε και κάτι ακόμα: Έβλεπα ξανά τις φωτογραφίες από το πάρτυ που έκανε το site μας για τα 18 χρόνια λειτουργίας του. Και ασυναίσθητα συνέκρινα τις φάτσες στις φωτογραφίες με ένα αντίστοιχο φωτογραφικό αφιέρωμα σε άλλον ιστότοπο, που παρουσίαζε το «πιο πολυσυζητημένο bar της Αθήνας». Ξέρετε τι έβλεπα στο avopolis.gr; Ανθρώπους καθημερινούς, με τις εμμονές και τις νευρώσεις τους. Καθημερινούς. Ξέρετε τι έβλεπα στην άλλη ιστοσελίδα; Ένα μάτσο σκατένιους hipsters, που ποιός ξέρει ποια μόδα θα «γλείφουν» σε έναν χρόνο από τώρα.
Αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες, να ξέρετε ότι αυτό το avopolis.gr που «κρατάει» (με τα θετικά και τα αρνητικά του) εδώ και 18 χρόνια, υπάρχει και ζει γιατί οι άνθρωποι οι οποίοι γράφουν σέβονται πάνω από όλα τον εαυτό τους και τη μουσική.
Τα υπόλοιπα όμως για τα 18χρονα θα τα πούμε άλλη φορά.
Τώρα ήρθε η χρονική στιγμή που πρέπει να γράψουμε για 5 δίσκους που μας ξεκούνησαν αυτή τη χρονιά. Είναι προσφιλές άθλημα στους χώρους μας και αυτή τη δεδομένη στιγμή, οπότε μην δικαιολογούμαστε άλλο. Από εκεί και πέρα ψάξτε το καθένα από τα παρακάτω δημιουργήματα, τις απολήξεις και τις συνεκδοχές του και σταματήστε να αναμασάτε λίστες.
Foo Fighters: Sonic Highways
OΚ, μπορεί στην ολότητά του ο δίσκος να μην είναι και το υπέρτατο δημιούργημα των Foo Fighters. Αλλά, σε τελική ανάλυση, γιατί να καθόμαστε να ψάχνουμε αέναα για το υπέρτατο ηχητικό στολίδι; Ερώτημα που θα μας ταλανίζει για πάντα. Ωστόσο ας κρατήσουμε την προαναφερθείσα φράση του Fricke, η οποία περιλαμβάνεται στο τελευταίο επεισόδιο της Sonic Highways σειράς, που φτιάχτηκε από τη λατρεία του David Grohl για τη μουσική. Γιατί πρέπει να ακούσει κανείς τον συγκεκριμένο δίσκο; Γιατί έχει –πρώτα πρώτα– 3 εξαίσια τραγούδια: “Something From Nothing”, “Outside” και “The Feast And The Famine”. Κατά δεύτερον, ολόκληρη η τηλεοπτική σειρά δεν σε αφήνει να ακούσεις αυτό το άλμπουμ «στεγνά», αφού σου έρχονται στο μυαλό όλες οι διαολεμένα όμορφες ιστορίες της. Και τρίτον επειδή αξίζει να στηρίζεις έναν άνθρωπο που σε στηρίζει. Ο David Grohl είναι σπουδαίος.
At The Gates: At War With Reality
Ο φίλος μου ο Στέφανος μου έλεγε ότι ακούει αυτόν τοβ δίσκο στο φαρμακείο όπου δουλεύει και χτυπιέται κουβαλώντας αντισυμφορητικά εν μέσω έξαρσης των ιώσεων. Και πράγματι, οι At The Gates είναι εδώ βίαιοι, αδυσώπητοι, ανυποχώρητοι και με αδιαπραγμάτευτες τις αρχές τους. Είναι η τρανή απόδειξη γιατί κατέχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά του κάθε λάτρη του σκληρού ήχου. Είναι Σκανδιναβοί, ψυχροί και κοφτεροί στον ήχο τους, αλλά ουδόλως απάνθρωποι. Ο καλύτερος δίσκος του μέταλ, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα μας.
Swans: To Be Kind
«Μα καλά, κι αυτός ο μαλάκας ο Gira 2 ώρες δίσκο έφτιαξε;» αναρωτήθηκε συνοδοιπόρος εδώ στο avopolis και καγχάσαμε μαζί. Μαζί όμως με τον εξαίσιο και βαθύ χαρακτήρα του To Be Kind, ο Gira κάνει εμμέσως (για ακόμα μια φορά) μία δήλωση: σπάστε τον χρόνο· σπάστε καθετί που σας περιορίζει το συναίσθημα και τη λογική. Αφήστε πίσω σας το trend της αψεγάδιαστης ταχύτητας. Και βυθιστείτε στον μουσικό χάρτη, όπου οι συμβατικότητες δεν έχουν και πολύ νόημα. Σε τελική ανάλυση ο Gira διδάσκει ότι, αν επιμένεις, θα θριαμβεύσεις. Ξανά.
Villagers Of Ioannina City: Riza
Ο ελληνικός δίσκος της χρονιάς. Ξέρετε γιατί; Το είπε ο «Χιλιομόδης» εδώ στο σάιτ μας, στο άρθρο για τα 10 αγαπημένα του άλμπουμ του '14 (πολύ αυτοαναφορικός έχω γίνει σε αυτό το «τεύχος»!): γιατί είναι ωμό. Είναι αδιαμεσολάβητος ήχος. Είναι η ακριβής αποτύπωση της σκέψης του δημιουργού. Είναι το λάθος που όλοι θα συγχωρήσουμε. Και όποιος δεν έχει αυτή τη διάθεση, τότε δεν είναι άνθρωπος. Προσωπικά δεν θυμάμαι άλλη τέτοια προσπάθεια, της ένταξης του παραδοσιακού στον σκληρό ήχο, να είχε τέοιο αποτέλεσμα. Συνήθως χανόταν δηλαδή στον ακαδημαϊσμό κάποιου wannabe τζαζίστα. Σκατά. Κανένα ενδιαφέρον δεν έχουν όλα αυτά. Ζβάρα όλα!
Sunn O))) & Scott Walker: Soused
Εξαίσιος δίσκος, γιατί λειτουργεί ως παράδειγμα όχι μόνο για τον ακροατή. Εντάξει, ο ακροατής σε τέτοιες περιπτώσεις έχει και το άλλοθι της απόπειρας να ελιχθεί και να παρουσιαστεί ως μια εστέτ καρικατούρα. Δεν μας ενδιαφέρει όμως εδώ ο λήπτης του μηνύματος. Εδώ οι συμμετέχοντες οι ίδιοι λαμβάνουν το παράδειγμα από τον κάθε άλλο συμμετέχοντα. Ο κορυφαίος Scott Walker, που θα μπορούσε να βάλει τον καθένα μας να του σκουπίσουμε τα παπούτσια (και θα το κάναμε με περίσσια ευχαρίστηση) ακούει και μαθαίνει από τους Sunn O))). Και αυτοί οι τύποι, που κάποτε θεωρούσαμε ότι βασικά είναι λίγο πιο πάνω από το επίπεδο της μονομανούς βλακείας, φιλτράρουν τις προσλαμβάνουσές τους στον Walker, αλλάζοντας στην πορεία και οι ίδιοι. Ακούς το Soused και ακούς μια εξέλιξη εν εξελίξει. Σπάνιο.
