Πηχιαίοι τίτλοι, μεγάλες αποκαλύψεις, υποσχέσεις για λεπτομέρειες που μπορεί να ταρακουνήσουν τον αναγνώστη και να ρίξουν φως στις ανήλιαγες γωνιές του σταρ σύστεμ. Αυτή είναι, πάνω-κάτω, η συνταγή στην οποία βασίζεται μια ευμεγέθης μερίδα μέσων ενημέρωσης για να προσελκύσει αναγνώστες. Μόνο που τελικά ούτε αυτή τη συνταγή δεν καταφέρνουν να εκτελέσουν σωστά, αφήνοντας απλώς ένα άσχημο στίγμα σε όσους αφορά το εκάστοτε δημοσίευμα.
Τις τελευταίες 5 ημέρες αντιμετωπίσαμε δύο φορές αυτό το συναίσθημα. Η πρώτη ήταν την Κυριακή, όταν η Real News «αποκάλυπτε» στο ψυχαγωγικό κομμάτι του φύλλου της τον νέο μεγάλο έρωτα του Μύρωνα Στρατή (κανένα σχόλιο για τις παλιές του αφέλειες, με και χωρίς εισαγωγικά η τελευταία λέξη) με τη Νατάσσα Μποφίλιου. Για να σας πω την αλήθεια, όταν είδα με συναδέλφους το εν λόγω δημοσίευμα, η πρώτη φράση που ξεπήδησε από το φωνητικό μας σύστημα αφορούσε σε συγκεκριμένο σημείο του σώματος, επενδυμένο με μια ισχυρή δόση απαξίας της χρησιμότητας μιας τέτοιας «είδησης». Προχώρησε η ζωή μας κανονικά.
{youtube}So4ozKlpBSM{/youtube}
Τη Δευτέρα το πρωί είδαμε όμως ένα ακόμα δημοσίευμα, που αφορούσε σε υποτιθέμενο γεύμα σε ακριβό κλαμπ/εστιατόριο στο Κολωνάκι, στο οποίο συμμετείχε, σύμφωνα με το iefimerida.gr, ο Αλέξης Τσίπρας με τη Γιάννα Αγγελοπούλου, τη Μαριάννα Λάτση και τους γιους των δύο τελευταίων· η παρέα μάλιστα ήταν τόσο δεμένη, ώστε τα αστεία έδιναν και έπαιρναν. Αυτή ήταν και η μοναδική «λεπτομέρεια» για το αντικείμενο της συνάντησης. Υπήρχαν όμως πολλές ακόμα λεπτομέρειες στο υποτιθέμενο «ρεπορτάζ».
Μας πληροφορούσε δηλαδή η ιστοσελίδα για το ποιοι είναι οι ιδιοκτήτες του πριβέ αυτού χώρου, για την ποιότητα του ντιζέιν, για τα πιάτα, για τον ειδικό χώρο όπου σερβίρεται φαγητό, για τις ανέσεις του και για τη σημαντικότητα των προσώπων που συχνάζουν εκεί, στο πλαίσιο της πολιτικής και οικονομικής ισχύος. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν η ιστοσελίδα έλαβε χρήματα εν είδει διαφημιστικής δαπάνης για το συγκεκριμένο δημοσίευμα από το εστιατόριο, πάντως το «ρεπορτάζ», στο μεγαλύτερο μέρος του, ήταν μια εξαίσια καταχώρηση με τη μορφή του «πουμπλί». Είναι χαρακτηριστικό ότι, για να διαβάσεις για τη συνάντηση, έπρεπε να διατρέξεις σε ολόκληρη την ανθολογία η οποία είχε στηθεί για να πεισθούμε πόσο ωραίο είναι το συγκεκριμένο εστιατόριο.
Αρκετοί βέβαια ίσως μιλήσουν για μια απλή σύμπτωση στη χρονική τοποθέτηση των δύο δημοσιευμάτων –και πραγματικά, μπορεί έτσι να είναι. Επίσης μπορεί κανείς να επαφίεται στο αναγνωστικό κριτήριο του κόσμου ώστε να μην ανησυχήσει για το αν θα γίνουν πιστευτά αυτά τα δημοσιεύματα. Εκεί ας κρατήσουμε μικρότερο καλάθι, ωστόσο: η πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας δεν είναι και πολύ ενθαρρυντική για κάτι τέτοιο. Αλλά η «περίεργη σύμπτωση» των δύο δημοσιευμάτων βρίσκεται στο πεδίο, όχι στον χρόνο.
Και στις δύο δηλαδή περιπτώσεις χρησιμοποιούνται πρόσωπα τα οποία για τον έναν ή τον άλλο λόγο βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, ακριβώς επειδή ακολούθησαν έναν δρόμο διαφορετικό από εκείνον της ευδαιμονίας, που εν πολλοίς ανετράπη με την κρίση. Η Μποφίλιου ήταν κάποτε το «αουτσάιντερ», που με μπόλικη δουλειά και με την υποστήριξη δημιουργών άγνωστων, έφτασε να γεμίζει συναυλιακούς χώρους και να τη λατρεύουν χιλιάδες. Αντίστοιχα ο Τσίπρας ήταν «αουτσάιντερ» της πολιτικής, συμπαθής μα «κομπάρσος», τον οποίον η οικονομική και πολιτική κρίση έφερε στο προσκήνιο κυρίως για λόγους αξιοπιστίας και «καθαρότητας».
Είναι τυχαίο ότι τα δύο ψεύτικα δημοσιεύματα αφορούν σ' αυτά τα δύο πρόσωπα; Είναι παράλογο που επιχειρείται η ένθεσή τους σε «σταρ σύστεμ» από μέσα ενημέρωσης που έχουν διαπρέψει σε τέτοιο στυλ δημοσιογραφίας; Όχι βέβαια. Αν πριν μερικά χρόνια το «εναλλακτικό» λειτουργούσε ως άλλοθι για μια σειρά ενημερωτικών μέσων, τώρα που πάει να γίνει κανόνας για μια μεγάλη μερίδα κόσμου, τα μέσα αυτά οφείλουν να προσαρμοστούν και να προσαρμόσουν το «εναλλακτικό» στα μέτρα τους.
Οι επιχειρηματίες τέτοιων μέσων προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον και θα κάνουν τα πάντα γι' αυτό. Το ζήτημα είναι αν θα το καταφέρουν. Είμαστε όλοι μας έτοιμοι να ακυρώσουμε την προσπάθειά τους; Ή θα πρέπει να αποδεικνύουμε διαρκώς ότι και ελέφαντες είμαστε, αλλά και χαχόλοι της τελευταίας υποστάθμης; Θα σταματήσουμε επιτέλους να τρώμε αμάσητη την υπόγεια προπαγάνδα ότι τελικά «όλοι ίδιοι είναι»; Ίδωμεν...
