Στοιχηματίζω ότι κάθε αναγνώστης του Avopolis, από τότε που θυμάται τον εαυτό του, έχει ακούσει εκατοντάδες φορές ερωτήσεις τύπου «πού είναι οι καλλιτέχνες; Γιατί δεν μιλούν και σιωπούν;». Μια μόνιμη γκρίνια κι ένα υποτιθέμενο παράπονο διακατέχει τους δημογραφούντες αυτού του τόπου, οι οποίοι αναρωτούνται γιατί ο πνευματικός κόσμος της Ελλάδας δεν κάνει το βήμα να διαμαρτυρηθεί για τα δεινά που υφίσταται –ακόμα και προ κρίσης– στην κοινωνία.
{youtube}7dG6cNp_13I{/youtube}
Εκτός του ότι πρόκειται για μια έκκληση προκλητικά πονηρή, καθώς όσοι κάνουν τις σχετικές εκκλήσεις ουδέποτε «σκέφτηκαν» ή τόλμησαν να διαμαρτυρηθούν με τα γραπτά τους και το δημόσιο λόγο τους για τα όσα περνά ο λαός, ενέχεται και μια ακόμα πιο επικίνδυνη λογική: ότι υπάρχει μια κλειστή «κάστα» σκεπτόμενων που, αν δεν σκεφτούν και εκφραστούν αυτοί πρώτα, τότε τίποτε δεν μπορεί να κινηθεί προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση.
Υπάρχει δηλαδή κρυμμένη κάτω από το χαλί η άποψη ότι υπάρχουν «αυθεντίες» και μόνο εκείνες δικαιούνται να διαμαρτύρονται, διότι το «κύρος» τους δίνει βαρύνουσα σημασία στον λόγο τους. Με αυτή τη λογική άλλωστε, εδώ και τόσα χρόνια, οι κινούμενοι άνθρωποι και οι κοινωνικές μειοψηφίες (και ελάχιστες φορές πλειοψηφίες) καταδικάζονται στην ανυποληψία. Τι κι αν μια διαδήλωση έχει εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου; Στα μάτια των δημοσιογραφούντων όσοι κινητοποιούνται τοπικά ή συλλογικά θα είναι πάντα μια «οικτρή μειοψηφία», η οποία έχει σκοπό να «διαβρώσει το κοινωνικό σύνολο, να θέσει σε κίνδυνο την οικονομία».
Για να πούμε την πλήρη αλήθεια, οι επιστήμονες, οι κοινωνιολόγοι, οι φιλόσοφοι, ουδέποτε κατάφεραν να εισάγουν να δείξουν τον δρόμο. Μπόρεσαν μόνο να εξηγήσουν τον κόσμο, ανάλογα με την οπτική γωνία που επέλεγαν. Τι θα ήταν ο Μαρξ χωρίς τον Λένιν, για παράδειγμα; Ή μάλλον, τι θα ήταν ο Μαρξ χωρίς τα κείμενά που αντάλλαζε με τους ιδεολογικούς του αντιπάλους και «πλακώνονταν» για το αν χρειάζεται η τάδε ή η δείνα πολιτική κίνηση της Διεθνούς; Τι θα ήταν ο Φρίντμαν χωρίς την Θάτσερ και τον Πινοσέτ; Κάτι πολύ πιο ανυπόληπτο.
Δεν είναι λοιπόν αρκετή μια ιδέα ή ένα καλό επεξηγηματικό κείμενο για να αλλάξει ο κόσμος. Χρειάζεται κάποιος να αναλάβει να το πράξει.
Την ώρα λοιπόν που εκτυλίσσονται όλα αυτά, εμφανίζονται διαχρονικά κινήσεις που δείχνουν ότι υποβόσκει μια άκρως ενδιαφέρουσα κινητικότητα. Η οποία εμφανίζεται μάλιστα εκεί που δεν την περιμένεις. Μια τέτοια περίπτωση είναι και το Slap 'Ν' Panic Fest vol. 2, το δεύτερο μέρος δηλαδή του ομώνυμου φεστιβάλ ακραίου ήχου, που διοργανώνεται σήμερα στο An Club.
Ο γράφων δεν γνώριζε την ύπαρξη ούτε του πρώτου μέρους της συγκεκριμένης διοργάνωσης, ωστόσο ο φίλος Κωστής φρόντισε να ειδοποιήσει. «Μερικές μπάντες, σε grind φάση, παίζουν για ένα νηπιοτροφείο στην Καλλιθέα» μου είπε. Και τον κοίταξα σαν χαζός επιχειρώντας να συμβιβάσω την ιδέα 6 μπάντες του ακραία ακραίου ήχου να παίζουν για τις ανάγκες του Πρότυπου Εθνικού Νηπιοτροφείου Καλλιθέας.
Είναι από εκείνες τις στιγμές που νιώθεις υπέροχα επειδή αποστρέφεσαι τον κάθε ακαδημαϊκό ινστρούχτορα, τον κάθε νάρκισσο με διδακτορικά, τον κάθε αυτιστικό αναλυτή. Διότι επιβεβαιώνεις πως δεν πρόκειται ποτέ να βρουν τις κατάλληλες λέξεις για να συγκινήσουν κάθε άνθρωπο ξεχωριστά κι ένα πλήθος συλλογικά για να πράξουν. Είναι από τις στιγμές που νιώθεις υπέροχα επειδή επέλεξες να ακούσεις τους υποτιθέμενους παρεκκλίνοντες, να στριμωχτείς σε υπόγεια, να ακούσεις τους φίλους σου να παίζουν μουσική. Είναι η στιγμή που νιώθεις υπέροχα επειδή υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που εκφράζονται χωρίς φόβο και απλώνουν με τον δικό τους τρόπο το χέρι για να βοηθήσουν.
Δείτε λεπτομέρειες για το φεστιβάλ στο https://www.facebook.com/events/1409087149348758/
