Αυτό το περίεργο παιχνίδι στο Facebook, η συντριπτική πλειονότητα των αναγνωστών του Avopolis θα το πήρε σίγουρα χαμπάρι, είτε συμμετείχε, είτε όχι. Οι κανόνες απλοί: κάποιος ανεβάζει ένα κομμάτι και συμπληρώνει πληροφορίες σε τέσσερα πεδία.
{youtube width="480" height="300"}HY9WUZZrTpw {/youtube}
α) «Band I was given», όπου βάζεις τη μπάντα ή τον καλλιτέχνη που σου κληροδότησε κάποιος άλλος «φίλος» στο συγκεκριμένο μέσο κοινωνικής δικτύωσης (παρακάτω θα καταλάβετε πώς γίνεται η εκάστοτε ανάθεση).
β) «Do Ι like them?», και θέτεις την οπτική σου, το γούστο σου, τις ενστάσεις σου, τη λατρεία σου, την αηδία σου. Ό,τι τραβάει η όρεξή σου.
γ) «Have I seen them?», όπου απαντάς απλά αν τους έχεις δει ποτέ σε συναυλία. Και φυσικά γιατί κλαις μπροστά στην οθόνη σου κάθε φορά που ανακοινώνουν οι αγαπημένοι σου περιοδεία, ο πιο κοντινός κόμβος της οποίας βρίσκεται κάτι δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά...
δ) «Favorite song«, και βάζεις το αγαπημένο σου κομμάτι από την εκάστοτε καλλιτεχνική μονάδα. Αν τη σιχαίνεσαι, δεν πειράζει. Θα τα καταφέρεις και θα βρεις κάτι λιγότερο κακό.
Κάτω από τις απαντήσεις αυτές τοποθετείται η φράση «Like this post and I'll give you a band». Δηλαδή καλείσαι είτε ηθελημένα να συμμετάσχεις και να σου δοθεί μια ανάλογη «αποστολή», είτε την πατάς σαν μαλάκας, κάνεις λάικ και μπαίνεις στο παιχνίδι θέλοντας και μη. Όποιος πατήσει λάικ τότε μαθαίνει την αποστολή του από τα σχόλια στα οποία «επισημαίνεται» (κακή η μετάφραση του Facebook, παρεμπιπτόντως...).
Συμμετείχα στο συγκεκριμένο παιχνίδι με τον δεύτερο τρόπο. Διάβασα δηλαδή τις απαντήσεις του Μάκη Παπασημακόπουλου στο σχετικό post για τους George Gakis & The Troublemakers –μία από εκείνες τις μπάντες που βλέπαμε στο Jammin και, ανάλογα με την ηλικία μας, ή γελάγαμε ή γουστάραμε. Μου ανατέθηκε λοιπόν να γράψω με τη σειρά μου για τον Θανάση Πύθουλα, έναν μόνιμα σουρωμένο μπάρμπα της ταβέρνας, ο οποίος λέει για το πώς θέλει να πλαγιάσει (sic) με μια άγνωστη γυναίκα.
Έπαιξα με τους όρους του παιχνιδιού και γέλασα. Και όσο κατάφερα να παρακολουθήσω την εξέλιξη του πράγματος, τότε δόθηκαν «εντολές» για Παντελή Παντελίδη, Muse, Dillinger Escape Plan (ευχαριστώ Χάρη Συμβουλίδη), Guns 'N' Roses, Flock Of Seagulls, ABBA και άλλα πολλά.
Το συμπέρασμα πάντως από αυτήν την αλυσιδωτή διάδοση μιας κατά τ' άλλα βλακώδους απερισκεψίας, που έγκειται στην προχειρότητα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ήταν άκρως ενδιαφέρον. Κυρίως γιατί με κάτι τέτοια χαζά καταλαβαίνεις ότι, όσο κι αν μειώνεται ποιοτικά η δισκογραφική παραγωγή –ελέω ευτελισμού τελικά του ίδιου του προϊόντος από τη μουσική βιομηχανία– η ακρόαση μουσικής παραμένει ψηλά. Δεν πα να μην έχεις αγοράσει ποτέ σου έναν δίσκο και να κοκορεύεσαι για τη «συλλογή» σου από δώρα CD εφημερίδων, μουσική και θα ακούς και θα έχεις και άποψη επ' αυτής.
Δεν πρόκειται όμως μόνο για κάτι που αφορά τους «υποψιασμένους» ακροατές, σαν τους αναγνώστες του Avopolis. Αφορά και τη μεγάλη μάζα, όσους μπορεί να στοιβάζονται στα ξενυχτάδικα και τις κλαμπούρες, αλλά ακούνε με προσοχή και διατυπώνουν ενδιαφέρουσες απόψεις επί των τραγουδιών, ξεχωρίζοντας με επιτυχία τα σκουπίδια από τα διαμάντια.
Με άλλα λόγια, όσοι λένε ότι «κόσμος δεν ακούει πια μουσική», εκφράζουν ευθαρσώς τις χιλιοειπωμένες φράσεις του στυλ «οι καλλιτέχνες δεν μιλούν», «οι νέοι δεν εξεγείρονται σήμερα», «οι άντρες δεν είναι πλέον κυνηγοί», οι «γκόμενες θέλουν μόνο γάμο». Γενικεύσεις του συρμού, οι οποίες τελικά το μόνο που κάνουν είναι να κρύβουν τα αίτια της παρακμής. Θέλετε κύριοι της μουσικής, δημιουργοί και μεταπράτες, να σας παίρνει ο κόσμος στα σοβαρά; Προσφέρετε επιτέλους κάτι σοβαρό καλλιτεχνικά και εκφραστικά. Ας μην προσπαθείτε να πλασάρετε χιλιάδες «next big thing» δίσκους κάθε χρόνο, αλλά εκατοντάδες. Είναι κι αυτό ένα βήμα.
(Υ.Γ. το κομμάτι της Zola Jesus είναι εξαίσιο και περίμενα με ανυπομονησία να μου αναθέσει κάποιος να γράψω για αυτήν. Αλλά πετάχτηκα εκτός κατά έναν περίεργο τρόπο. Διάολε!)
