Κάπου στο κάτω μέρος της στοίβας με τα CD πάνω στο γραφείο, κρύβεται ο δίσκος που, με το που κυκλοφόρησε, έτρεξα στο πλησιέστερο μαζικής κοπής δισκάδικο στη βρετανική πρωτεύουσα για να τον αποκτήσω. Τον είχα βάλει μόνο άλλη μία φορά στο στερεοφωνικό για να τον ακούσω και, με το πέρας των 11 τραγουδιών του, τον άφησα λίγο παραπέρα –με την υπόσχεση στους δημιουργούς και στο δημιούργημα να δοθεί στο μέλλον περισσότερη προσοχή, μήπως και αποφύγει την αδικία της ακρόασης υπό τις λάθος συνθήκες.
{youtube width="480" height="300"}pbwDFaLAeIo{/youtube}
Είναι σίγουρα σκληρό για έναν συναισθηματικά δεμένο ακροατή να καταλαβαίνει ότι η δεύτερη, λεπτομερής και βραδινή, ακρόαση επιβεβαιώνει την αρχική εντύπωση. Και σίγουρα είναι ακόμα πιο απογοητευτικό να καταλαβαίνεις ότι οι εφηβικές ελπίδες να βρεις στην ενήλικη ζωή σου μια μπάντα η οποία θα βγάζει εκπληκτικούς δίσκους για πάντα, ανήκει απλά στο φτωχό, ρομαντικό σου μυαλό, μήπως και βρεθεί ένα στήριγμα.
Ίσως όμως είναι γραφτό οι σπουδαίες μπάντες να κάνουν ένα πισωγύρισμα, μια οπισθοχώρηση, μέχρι και μια άτακτη φυγή, επειδή ακριβώς είναι μεγάλες δημιουργικές οντότητες. Και οι πιο έξυπνοι άνθρωποι έχουν πει άλλωστε τις χειρότερες μαλακίες όταν αναγκάζονται να εκφράζονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Και μάλιστα ο κόσμος τους έχει την απαίτηση να ακούσει κάτι το οποίο θα εξάρει τη φαντασία και θα αμφισβητήσει τις χαμηλές προσδοκίες των λιγότερο πιστών οπαδών και ακολούθων.
Πρέπει να συγχωρήσεις, να καταπιείς το πικρό ποτήρι ή να κριτικάρεις σκληρά; Τίποτα από όλα αυτά: πρέπει απλώς να κατανοήσεις ότι η μουσική και τα τραγούδια –η τακτικά ερριμμένη ακολουθία τόνων, ήχων, λέξεων και προτάσεων– δημιουργείται από ανθρώπινα μυαλά. Και εκτελείται από εργαλεία αποτελούμενα από ύλη, καθοδηγούμενη από νευρικά κύματα, αποτέλεσμα χημικών διεργασιών στο ανθρώπινο όργανο που στέκεται ψηλότερα από όλα τα άλλα.
Όταν λοιπόν η κούραση και η καταπόνηση του οργανισμού χτυπάει κόκκινο κάθε βράδυ, είναι λογικό τα όρια της δημιουργικότητάς σου να γίνονται πιο άτεγκτα και πιο δύσκολο να σπάσουν. Όποιος είχε δει τους Dillinger Escape Plan σε ένα από τα πιο εντυπωσιακά –για λόγους εικόνας και ουσίας– λάιβ των τελευταίων 10 ετών, θα κατανοήσει ότι τελικά το λεγόμενο πνεύμα υποτάσσεται στην ύλη. Δεν είναι δυνατόν να ανεβοκατεβαίνεις σαν τρελός κάθε βράδυ τις συστοιχίες των ηχείων και το επόμενο μεσημέρι να έχεις τη διαύγεια να συνθέσεις έναν ακόμα εξαίσιο δίσκο. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ανάμεσα στα οργιώδη λάιβ παρεμβάλλονται και μεγάλα διαλείμματα.
Το μόνο λοιπόν που θα καταφέρεις είναι να φτιάξεις έναν τίμιο δίσκο, ένα πόνημα δηλαδή το οποίο θα αντιπροσωπεύει μεν το ύφος σου, αλλά κατά τρόπο ρηχό. Ας είναι, δεν πειράζει... Απλά υποτίθεται ότι η αυτόνομη δισκογραφία παρέχει ακριβώς τα εχέγγυα για να μην υποτάσσεσαι στα κελεύσματα κανενός γελοίου αναλυτή, ο οποίος βλέπει τις καμπύλες κέρδους να παρουσιάζουν κάμψη. Και να μην υποκλίνεσαι στις απαιτήσεις κανενός ακροατή και θεατή, που διατίθεται να σε εξυψώσει στα ουράνια με λίγα δολάρια από την τσέπη του, λες και είσαι ένα επιληπτικό θέαμα ζωολογικού κήπου. Όχι άλλη επανάληψη της φόρμας όταν αυτή έχει επαναληφθεί τόσες φορές, σας παρακαλώ.
Με απλά λόγια, το One Of Us Is The Killer είναι απογοητευτικό. Όσο απογοητευτικό μπορεί να είναι ένα δημιούργημα των Dillinger Escape Plan.
