Πάει και η φετινή χρονιά. Για πότε ξεκίνησε αυτή η στήλη και για πότε γράφεται το τελευταίο κείμενο της «σαιζόν», ο ιθύνων της τουλάχιστον δεν το κατάλαβε. Κλασικά πράγματα...
{youtube width="480" height="300"}KdSASMi_ZsY{/youtube}
Λίγο πριν την επιβίβαση στο πλοίο, ένας γνωστός ρωτά ποιος θα είναι ο φετινός προορισμός. Του μιλώ για διάσημο νησί, άντρο του «εναλλακτικού» τουρισμού, όπου μπλέκονται χιπιδοειδή με σκαφάτους και η απλή ζωή με τα 70 ευρώ διαμονή σε δίκλινο.
Η πρώτη αντίδραση, λογική: «Παίζει κι ένα φεστιβαλάκι εκεί τις μέρες που πας». Διάολε, ακόμα κι αν η μουσική καταλαμβάνει σημαντικότατο μέρος της δραστηριότητάς μας, υπάρχουν φορές που τα συμπαρομαρτούντα της κατακτούν κουραστικά.
«Τι θα έχει;», ρωτώ με το φυλλοκάρδι να τρέμει μπροστά στο απευκταίο σενάριο. «Μαραβέγια και τέτοια μωρέ, καλοκαιρινά πράγματα» απαντά –και τα λόγια του επιφέρουν απανωτά εγκεφαλικά.
Αναγκαία σημείωση: ο προαναφερθείς καλλιτέχνης, ο οποίος παίζει και ηχογραφεί κατ' επανάληψη το ίδιο τραγούδι από όταν εμφανίστηκε στο στερέωμα, δεν περιλαμβάνεται στο παλμαρέ του συγκεκριμένου φεστιβάλ. Πάλι καλά...
Το δεύτερο εγκεφαλικό προκλήθηκε από τον χαρακτηρισμό «καλοκαιρινό» που αποδόθηκε σε ένα σύνολο τραγουδιών που –για έναν απροσδιόριστο λόγο¬– κατατάσσονται σε ξεχωριστή κατηγορία. Είναι η ρυθμολογία, οι στίχοι ή οι ήχοι που ευθύνονται για αυτό το τσουβάλιασμα; Η μήπως η αδιάκοπη ροπή προς τη φαντασίωση μιας μακρινής πραγματικότητας;
Επειδή το τελευταίο μοιάζει κάπως βερμπαλιστικό, αποσαφηνίζεται ως εξής: μήπως εύχονται ορισμένοι να ζούσαν στην Τζαμάικα ή στο Σαιντ Τροπέ, με τα πόδια πάνω στην ξαπλώστρα, χωρίς να έχουν να αντιμετωπίσουν τη μίζερη ελληνικότατη ζωή τους;
Ουδείς γνωρίζει ποια είναι ακριβώς η αιτία. Ίσως να ευθύνονται όλα τα παραπάνω. Ίσως πάλι και τίποτα από αυτά...
Το σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή πρέπει να αναδειχθεί η φαυλότητα του διαχωρισμού των τραγουδιών σε χαρούμενα και λυπημένα, σε καλοκαιρινά και χειμωνιάτικα. Διότι η εποχικότητα φέρνει έσοδα και όχι ποιότητα. Κάθε καλοκαίρι κόβονται και ράβονται τραγούδια σε συγκεκριμένα μέτρα προκειμένου να καταναλωθούν από τους ακροατές. Και τελικά είναι ελάχιστα όσα διαθέτουν τις τραγουδοποιητικές δομές για να αντέξουν και τον χειμώνα. Τέτοια περίπτωση το παραπάνω τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά, το οποίο μεταφέρει με ειλικρίνεια και ευκρίνεια μια συναισθηματική εικόνα.
Εύλογα βέβαια θα σκεφτεί κανείς: «Μα καλά, πάνω στο πλοίο βρήκε να ασχοληθεί με τέτοιες μπαρούφες ο Σβέρκος»; Καθίστε όμως να ακούτε επί τέσσερις ώρες μια συστάδα νεανίδων, που χασκογελάνε και κουνούν τα κεφάλια στους ρυθμούς της ρέγκε, και μετά θα σκέφτεστε μέχρι και για τον διάδοχο του αγγλικού θρόνου...
Για το τέλος να ευχαριστήσω όσες και όσους διάβασαν αυτή τη σειρά σκέψεων κατά τη διάρκεια της τρέχουσας σαιζόν και βρήκαν κάτι να συμφωνήσουν ή να διαφωνήσουν, να επικροτήσουν ή να βρίσουν. Ιδίως τους τελευταίους τους ευχαριστώ μάλιστα πιο πολύ από όλους, γιατί με τα σχόλιά τους καταλάβαμε πόσο λάθος κάνουμε για τον κόσμο.
Τα λέμε σύντομα.
