Από τις πιο ανέμελες μέρες στη ζωή κάθε αρσενικού, στο κέντρο όπου παρουσιάζεται για να υπηρετήσει τη θητεία του στον ελληνικό στρατό, θυμάμαι έναν καλό φίλο να μονολογεί διαρκώς «Α ρε Πάολα, σε παντρεύομαι!». Αδαής όσον αφορά τις εξελίξεις στην εγχώρια μπουζουκόσφαιρα, δεν γνώριζα περί τίνος πρόκειται. Και η θέαση της τραγουδίστριας σε βιντεάκι από κινητό δεν προκάλεσε και τα καλύτερα συναισθήματα στην κρίση περί ποιότητας. Πέρασε ο καιρός, η Πάολα έγινε μεγάλο αστέρι, συνόδευσε το ιερό τέρας της πίστας Βασίλη Καρρά, αλλά και τον πολλά υποσχόμενο (και αυθεντικό, όπως έχουμε ξαναπεί σε αυτήν τη στήλη) Παντελή Παντελίδη. Και το "Κράτα Με" έγινε σουξέ.
{youtube width="480" height="300"}ZdnRmU8aWrk{/youtube}
Για να εξετάσουμε αρκούντως ικανοποιητικά το εν λόγω άσμα, πρέπει πρώτα να κάνουμε μια μεθοδολογική παραδοχή. Πρέπει δηλαδή να «προσπεράσουμε» τη διαφαινόμενη «καταστροφή» που έχει επέλθει στην εμφάνιση της Πάολας. Θα μου πείτε βέβαια ότι άλλοι τη βλέπουν θεά... Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, αλλά η κοπέλα φαίνεται να έχει γίνει εργαλείο στα χέρια διάφορων καλοθελητών. Τέλος πάντων.
Πάμε στο τραγούδι. Λοιπόν, είναι εξαιρετικά καλογραμμένο και προσεγμένο. Ξεκινάμε με το «σάπιο» μπλιμπλίκι στην αρχή –ιδανικό για να παραπέμπει στη φτηνή ποπ της Ανατολής. Ο συνθέτης άλλωστε, ο Κυριάκος Παπαδόπουλος, διαθέτει καλή δισκογραφία στα εκεί μέρη. Ακολουθεί ένα «άγριο» αλλά υποβόσκον μπάσιμο της ηλεκτρικής κιθάρας, προσδίδοντας την απαραίτητη ροκ αλητεία. Εξαίσιο σχέδιο μέχρι τώρα. Και πάμε στη μελωδία και στους στίχους: ωραία κλιμάκωση, το κουπλέ δένει με όμορφο γύρισμα των μουσικών οργάνων και οδηγεί στο ρεφρέν, δομημένο ιδανικά για τον σκοπό του –δύο λέξεις οι οποίες εντυπώνονται στη σκέψη. Όσο για τους στίχους, αφήνω την απλότητα να ξεκαθαρίσει τα πράγματα:
«Πάλι χαράζει και τ' αντίο σκοτώνει Με αυταπάτες δεν μ' αρέσει να ζω Μη λες αυτό που ζούμε πως δεν τελειώνει Δεν θα 'σαι για πάντα εδώ»
Το παιχνίδι πάντως το κερδίζει αυτό που μπορεί να υπερβεί και τα πιο μέτρια δομικά συστατικά: η φωνή. Η Πάολα έχει γνήσια, βαριά λαϊκή φωνή, με πινελιές πανηγυριού. Ξέρει να τραγουδάει και να πλασάρει τον εαυτό της μέσα σε ένα χωνευτήρι το οποίο βγάζει τέρατα.
Είναι από τις φορές που δεν μπορείς να καταλάβεις τι σε ελκύει σε ένα τραγούδι με το οποίο δεν σε συνδέει κάποιος (προφανής) πολιτισμικός σύνδεσμος. Αλλά εκεί κάνει την καλύτερη δουλειά ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Ρήγος –από την Ολυμπιάδα στα λαϊκά σουξέ και από την πίστα στο βιομηχανικό τοπίο. Γιατί ήλεγξε την Πάολα, την έφερε σχεδόν στο επίπεδο του ροκ ειδώλου• μέχρι και το τίναγμα του μαλλιού της θυμίζει hair metal μπάντα. Ωραία δουλειά.
Ανατρέχοντας πάντως στα φετινά δημιουργήματα της λαϊκοπόπ, μπορούμε να πούμε ότι αφενός το σκουπιδαριό συνεχίζεται, αλλά κάπου-κάπου ξεπετάγεται και κανά διαμαντάκι σαν το "Κράτα Με". Πάντα με σεβασμό στους άγραφους κανόνες αυτής της πολιτισμικής γλώσσας, που για πολλούς μοιάζει άγνωστη, εντυπώνεται όμως βαθιά στο μυαλό.
