Η ηλεκτρονική μουσική δεν υπήρξε ποτέ το φόρτε μου. Ίσως επειδή πάντα θεωρούσα ότι η μουσική και ιδιαίτερα η παραγωγή της είναι συλλογική διαδικασία και προϋποθέτει την ανθρώπινη επαφή πριν τη μετάδοση του μηνύματος. Δεν γίνεται –θεωρούσα– να γράψεις μουσική για ανθρώπους αν δεν υπάρξει η απαραίτητη «τριβή» με τις μάζες• αν δεν πονέσεις να δημιουργήσεις μέσα από τη συλλογική διαδικασία• αν δεν προσπαθήσεις αρχικά να πείσεις τους διπλανούς σου ότι η μελωδία που σκέφτηκες αξίζει τον κόπο.
{youtube width="480" height="300"}eYDvxo-M0OQ{/youtube}
Αυτή η θεώρηση έχει απόλυτη εφαρμογή από τη στιγμή που όλοι μπορούν πλέον (δυνητικά) να φτιάξουν έναν δίσκο και να τον κυκλοφορήσουν στο ίντερνετ. Μια δημιουργία από ένα δωμάτιο σε ολόκληρο τον κόσμο. Η απόλυτη αναντιστοιχία: από τέσσερις τοίχους και ελάχιστο χώρο, σε ολόκληρο τον κόσμο. Ωστόσο η άποψη αυτή χώλαινε σε ένα βασικό σημείο: στη dance μουσική, η οποία δεν ακολουθούσε, ιδιαίτερα στην πρώιμη disco εποχή της, το μοτίβο της μοναχικής δημιουργίας.
Και σήμερα φτάνουμε στους Daft Punk, τους οποίους δεν συμπάθησα ποτέ. Ομολογώ ότι τα τρία πρώτα άλμπουμ τους μου έμοιαζαν από παλιομοδίτικα μέχρι εκνευριστικα. Ωστόσο πάντοτε απορούσα με την τρέλα που συνόδευε το άκουσμά τους και εν τέλει είχα παραδεχτεί ότι απλώς στα γούστα μου δεν περιλαμβάνεται η μορφολογία της 1970s και 1980s επιστημονικής φαντασίας. Ίσως επειδή δεν έκατσα ποτέ με υπομονή να δω κάποια από τις Star Wars ταινίες. Η χλεύη πλησιάζει. (σημ. αρχισυντάκτη: μα υπάρχουν αλήθεια άνθρωποι που δεν έχουν δει τα Star Wars;!)
Το Random Access Memories, όμως, τα διέλυσε όλα αυτά μονομιάς. Διότι είναι ένας δίσκος απολαυστικότατος, ένα σύνολο τραγουδιών που ενθέτει τις επιρροές του γαλλικού ντουέτο και τις παρουσιάζει μέσα από την όσμωση των δικών τους ιδεών. Κι αν μοιάζει τετριμμένη μια τέτοια περιγραφή, τότε ας δούμε λίγο πίσω από τα προφανή –από τα τραγούδια– και ας εξετάσουμε το project στο σύνολό του.
Ας διαλέξουμε λ.χ. το “Giorgio By Moroder”, το οποίο αφιερώνεται στον Giovanni Giorgio Moroder, τον εμβληματικό δημιουργό disco και electro-pop hits. Όπως μου υπέδειξε ο Νίκος Πετρουλάκης, που ως μανιώδης συλλέκτης έχει την ικανότητα να κωδικοποιεί ρεύματα και επιρροές, ο Moroder είχε πάντοτε μια ιδιαίτερη σχέση με τα ρομπότ. Η μουσική του, ούσα φτιαγμένη σε moog, ταίριαζε γάντι σε ανάλογες ταινίες και μορφολογίες. Εξ ου και τα soundtrack για το Battlestar Galactica. Ή τα ρομπότ στο εξώφυλλο των singles των Munich Machine, των οποίων ηγείτο.
Γίνεται λοιπόν προφανές ότι οι Daft Punk ξέρουν να παίζουν τέλεια με τη μορφή και με τη σημειολογία. Πήραν έναν λατρεμένο μουσικό, τον κάλεσαν να γράψουν μαζί, και κατέθεσαν τον απόλυτο φόρο τιμής στον άνθρωπο που τους έδωσε –υποσυνείδητα ή όχι αδιάφορο είναι– την ιδέα να κρύβονται πίσω από ρομποτικές μάσκες.
Ανάλογες ιστορίες, περισσότερο ή λιγότερο προφανείς, ισχύουν και στα υπόλοιπα κομμάτια του Random Access Memories. Και για να πω την αλήθεια, ο δίσκος συγκεταλέγεται ήδη στους καλύτερους της χρονιάς. Γιατί είναι ποπ, δείχνει σεβασμό, αποστρέφεται την αμετροέπεια και έχει ξεσπάσματα τα οποία, παρ' όλη τη μηχανιστική αντίληψη που διέπει το προϊόν, δείχνουν καθαρά ότι πίσω τους κρύβονται άνθρωποι.
