Πίσω από τα views, τα κανάλια και τα pixels κρύβεται πάντα η τάση για δημιουργία, για έκφραση, για πράξη. Και μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή έρχονται οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι αλήθειες του καθενός. Κάθε δύο Πέμπτες, ο Νίκος Σβέρκος παίρνει αφορμή από ένα βίντεο αναρτημένο στο ίντερνετ και καταθέτει τη δικιά του οπτική, αφού οι κόρες των ματιών συσταλούν και το μυαλό ηρεμήσει...
Είδα προ ημερών το Sound City, το ντοκιμαντέρ που έφτιαξε ο David Grohl για τα περίφημα ομώνυμα στούντιο. Και αξίζει να πω ότι είναι μία από τις πιο ψυχαγωγικές «μουσικές ταινίες» που θα μπορούσε να φτιάξει κανείς. Δεν θα αναφερθώ σε συγκεκριμένες πτυχές της, καθώς χάνεται έτσι η αξία της έκπληξης πριν τη θέασή της.
{youtube width="480" height="300"}MCL_q1TARUk{/youtube}
Κατά πρώτον, ο Grohl έχει προσωπικό «κόλλημα» με τον συγκεκριμένο ιστορικό χώρο ηχογραφήσεων. Εκεί αποτυπώθηκαν άλλωστε σε ταινία τα drums του Nevermind, ό,τι μπορεί να σημαίνει κάτι τέτοιο για τους fans των Nirvana σε επίπεδο εμμονής με τη λεπτομέρεια και τα ενθύμια. Ο Grohl όμως, με αφορμή την εμπειρία του εκεί, διαρθρώνει μια πολύ όμορφη αφήγηση για το πώς ξεκίνησαν αυτά τα στούντιο, τις ευτυχείς συμπτώσεις, τους ανθρώπους που ελάχιστοι ακροατές γνώριζαν αλλά πολλοί μουσικοί λάτρεψαν. Και δείχνει την πορεία που ακολουθεί το νήμα το οποίο ενώνει τους Fleetwood Mac με τους Slipknot.
Ο καθείς που θα δει το ντοκιμαντέρ με το μπόλικο χιούμορ και τις συγκινητικές αφηγήσεις θα φτάσει σε τρία συμπεράσματα. Πρώτον, ότι ο David Grohl είναι ένας από τους σπουδαιότερους ανθρώπους της μουσικής παγκοσμίως. Και είναι απολαυστικό πόσο απλός fan της μουσικής παραμένει. Δεν εξηγείται αλλιώς το ότι η κονσόλα του Sound City αγοράστηκε από τον ίδιο, λες και μιλάμε για ένα παιδάκι με εκατομμύρια στα χέρια του.
Το δεύτερο συμπέρασμα αφορά σ' αυτό που έχουν πει πολλοί, μεταξύ των οποίων και ο Wilson των Porcupine Tree: «Η μουσική είναι μία. Είτε πρόκειται για ποπ είτε για death metal». Ναι αγαπητοί αναγνώστες, γιατί μέσα σε αυτό το ντοκιμαντέρ απολαμβάνεις, ακόμα και νοητά, τις κιθάρες στο “Rhiannon”, τη φωνή του Johnny Cash, το βάθος και το reverb στο “Stargasm” των Mastodon και τη μπαφίλα των Kyuss. Και πολλά, πολλά ακόμα…
Το τρίτο αφορά στην ουσία της αρχής που υπηρετεί απαρέγκλιτα ο David Grohl, και την οποία εξέφρασε πέρυσι και στα Grammy, εγείροντας τον εκνευρισμό διαφόρων: «Σημασία έχει να ακουγόμαστε σαν ανθρώπινα όντα στους δίσκους». Ακριβώς. Δεν με ενδιαφέρει προσωπικά αν για παράδειγμα ο Ulrich είναι «κουλός», όπως λένε οι ακραιφνείς ορθόδοξοι της ορθότητας, αρκεί ο ήχος του να προσλαμβάνεται από τα μικρόφωνα να μεταφέρει το ηλεκτρικό φορτίο του πομπού. Διάολε, άνθρωποι είμαστε, όχι τενεκέδες!
Δείτε λοιπόν όλες και όλοι το Sound City, ακούστε το soundtrack στο οποίο συμμετέχει μια ολόκληρη στρατιά υπέροχων μουσικών και ανθρώπων. Είναι το καλύτερο δώρο για τους εαυτούς σας.
Υ.Γ.: Αν δεν σταματήσουν οι διανομείς ταινιών στην Ελλάδα να αντιλαμβάνονται τους θεατές σαν μαϊμούδες ή ως στρυφνούς αντικοινωνικούς τύπους με μπερέδες, τότε δεν θα δούμε ποτέ ένα τέτοιο έργο σε ελληνική αίθουσα.
