Πίσω από τα views, τα κανάλια και τα pixels κρύβεται πάντα η τάση για δημιουργία, για έκφραση, για πράξη. Και μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή έρχονται οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι αλήθειες του καθενός. Κάθε δύο Πέμπτες, ο Νίκος Σβέρκος παίρνει αφορμή από ένα βίντεο αναρτημένο στο ίντερνετ και καταθέτει τη δικιά του οπτική, αφού οι κόρες των ματιών συσταλούν και το μυαλό ηρεμήσει...
Όταν πεθαίνει ένας μεγάλος ηγέτης, ένας άνθρωπος που άλλαξε μια ολόκληρη χώρα και έδωσε μια γενναία σπρωξιά σε πολλά κράτη της ηπείρου του ώστε να αρχίσουν να «χορεύουν» σε αλλιώτικους ρυθμούς, τότε ξεκινάς έναν απολογισμό χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Η οποία δεν αφορά μόνο μια μακρινή χώρα σαν τη Βενεζουέλα: κάνεις και μια μικρή αναδρομή στις φυσιογνωμίες των εν Ελλάδι ηγετών, με αποτέλεσμα να μην βρεις τα τελευταία 20 χρόνια ούτε έναν που να μπορεί να εμπνεύσει τις μάζες.
Ο απολογισμός βέβαια γίνεται δια της διαθλάσεως, καθώς η Βενεζουέλα δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα. Η χώρα μας δεν βρίσκεται στο μαλακό υπογάστριο μιας υπερδύναμης, δεν αντλεί τη δύναμή της από τα πετρέλαια, δεν είχε πρόσφατα φαβέλες με ανθρώπους χωρίς δικαιώματα. Με άλλα λόγια, πάμε να κρίνουμε εξ ιδίων τα αλλότρια. Και πρώτοι στον χορό της κρίσης δια την άγνοιας όσοι θέλησαν να ενστερνιστούν τον Τσάβες ή να τον πολεμήσουν άκριτα.
Το ζήτημα είναι πάντως τι προτεραιότητες βάζεις στην κριτική αποτίμηση. Όταν μάλιστα πρόκειται για έναν πολιτικό που σφράγισε μια ολόκληρη εποχή και ξεκίνησε μια άλλη, καινούρια, τότε οι διχογνωμίες μπορεί να γίνουν χαοτικές.
{youtube width="480" height="300"}Ttu1FoIL4D8{/youtube}
Αν λοιπόν θέλεις να κρίνεις τον Τσάβες για τις φωνητικές του ιδιότητες, τον κρίνεις από το βίντεο με τον θρύλο του μεξικάνικου τραγουδιού Vicente Fernández. Θα τον λατρέψεις. Αν πάλι θέσεις ως κριτήριο τον εκρηκτικό και πολιτικά ανορθόδοξο χαρακτήρα που πρέπει –υποτίθεται– να έχει κάθε πολιτικός, τότε θα τον σιχαθείς.
Αν πιστεύεις ότι ένας ηγέτης πρέπει να εκλέγεται για να ασκήσει την εξουσία, τότε θα υποκλιθείς στο γεγονός ότι ο Τσάβες κέρδισε 13 εκλογικές μάχες μέσα σε 14 χρόνια, είτε ο ίδιος σε προεδρικές εκλογές, είτε το κόμμα του σε γενικές εκλογές, είτε οι συνταγματικές μεταρρυθμίσεις που πρότεινε (αν και μια φορά έχασε). Αν πάλι θεωρείς –ορθώς– ότι τα πραξικοπήματα είναι η χειρότερη μορφή επιβολής ενός καθεστώτος, τότε θα προβληματιστείς με το γεγονός ότι προσπάθησε να πάρει την εξουσία στα μέσα της δεκαετίας του 1990 με βίαιη ανατροπή της τότε κυβέρνησης. Θα κουνήσεις βέβαια το κεφάλι αμήχανα όταν διαπιστώσεις ότι πέντε φορές μόνο σε μια δεκαετία είχαν γίνει ανάλογες ενέργειες στη «Μικρή Βενετία».
Αν απ' την άλλη θεωρείς ότι ο λαός, ανεξαρτήτως τάξης και καταγωγής, πρέπει να έχει δικαίωμα να επιλέγει τον ηγέτη της χώρας του, τότε θα καταλάβεις γιατί, παρά τις προσπάθειες των Η.Π.Α., η πλειοψηφία του λαού της Βενεζουέλας τον λάτρεψε και τον εξέλεξε πολλάκις. Αγαπητοί αναγνώστες, ο Τσάβες έκανε το σημαντικότερο βήμα προς τη δημοκρατία μιας καθυστερημένη αποικίας: έδωσε ψήφο σε αυτούς που κυκλοφορούσαν στα στενά της πόλης και στις φαβέλες χωρίς όνομα και δικαιώματα.
Μπήκε μέσα στις γειτονιές και έδωσε νερό στον λαό του. Και μαζί ταυτότητες.
Αν αυτό και μόνο το γεγονός το θέτεις στην ίδια ζυγαριά με τις αμφιλεγόμενες (από όλες τις απόψεις) σχέσεις της χώρας με το Ιράν και τη Λευκορωσία, τότε δεν ξέρεις από προτεραιότητες. Και δεν καταλαβαίνεις τι είναι να σου πατάνε το λαρύγγι τα αμερικάνικα συμφέροντα και από κοντά η Ε.Ε. να μην κουνιέται ρούπι.
Χωρίς λοιπόν αυταπάτες, ο Ούγκο Τσάβες έκανε καθοριστικά βήματα για τη δημοκρατία στη χώρα του, που άλλοι ηγέτες του «πολιτισμένου» κόσμου φοβούνται να πράξουν.
Όλα τα υπόλοιπα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις των «δημοκρατικών δυνάμεων».
