Πίσω από τα views, τα κανάλια και τα pixels κρύβεται πάντα η τάση για δημιουργία, για έκφραση, για πράξη. Και μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή έρχονται οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι αλήθειες του καθενός. Κάθε δύο Πέμπτες, ο Νίκος Σβέρκος παίρνει αφορμή από ένα βίντεο αναρτημένο στο ίντερνετ και καταθέτει τη δικιά του οπτική, αφού οι κόρες των ματιών συσταλούν και το μυαλό ηρεμήσει...
Όποιος βρεθεί αυτές τις μέρες στο Λονδίνο και περιδιαβεί τους σταθμούς του μετρό θα δει εύκολα ότι η διαφήμιση για τον νέο δίσκο του Nick Cave με τους Bad Seeds βρίσκεται παντού. Η φιγούρα του Cave και της γυμνής γυναίκας μέσα από τον ασπρόμαυρο φωτογραφικό φακό κοσμούν πραγματικά τους βρώμικους τοίχους του μετρό, χωρίς όμως να μοιάζουν παράταιρες με το φόντο. Αποδεικνύεται έτσι ότι η μουσική του Cave, όσο απόμακρη κι αν ακούγεται σε ορισμένους, είναι «κολλημένη» στην καθημερινότητα της μεγαλούπολης.
{youtube width="480" height="300"}vfIx4WgHQYI{/youtube}
Είναι οι ήχοι του μυαλού ή της πόλης; Ίσως και τα δύο, ίσως τίποτα από τα δύο. Αυτά τα πράγματα είναι άλλωστε υποκειμενικά στην τέχνη. Τα ενδιαφέροντα έρχονται όμως όταν η στιχουργία του Cave συνδέεται με τα γήινα τεκταινόμενα. Και όχι στο μόνιμα υγρό Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά στην ασφυκτική Αθήνα.
Το “Lightning Bolts” –από το Push The Sky Away– αναφέρεται στην Αθήνα μέσα από τα μάτια του δημιουργού. Οι εικόνες που μεταφέρει αφορούν κάποια διαδήλωση πνιγμένη στα χημικά της αστυνομίας, ενώ ο Cave λιάζεται στην πισίνα του ξενοδοχείο. Οι στίχοι, μεταφρασμένοι στα ελληνικά, λένε μεταξύ άλλων τα εξής: «Δυο κεραυνοί ήρθαν στο δωμάτιό μου, δώρο από τον Δία…. Στην Αθήνα η νεολαία κλαίει από τα δακρυγόνα, αλλά εγώ μαυρίζω στην πισίνα του ξενοδοχείου μου… Στο λίκνο της Δημοκρατίας ακόμα και τα περιστέρια φοράνε αντιασφυξιογόνες μάσκες».
Η πρώτη ανάγνωση, ιδίως από κάποιον που δεν είναι εξοικειωμένος με το έργο του Nick Cave και την προσέγγισή του απέναντι στη στυγνή πραγματικότητα, προκαλεί έκπληξη. Αλλά το σχόλιο του Χρήστου Δασκαλόπουλου στο Facebook «προσγειώνει» όσους έτρεξαν να αναρτήσουν στους «τοίχους» τους θριάμβους για τη «διεθνή προσωπικότητα η οποία μιλά για την καταστολή στην Ελλάδα όταν όλοι οι άλλοι το μουγκώνουν».
«Τον αγαπώ, τον τιμώ και τον λατρεύω από τότε που τον γνώρισα (1982), αλλά δεν θέλω να νομίζετε πως καίγεται ιδιαίτερα για το τι γίνεται εδώ. Βλέποντας στην τηλεόραση την Αθήνα να μπουρλοτιάζει και ενθυμούμενος τις πισίνες στα ξενοδοχεία, απλώς του δίνουν την ευκαιρία να σκαρώσει κάποιους στίχους (όχι ότι δεν προσπαθεί σκληρά γι' αυτό). Είναι το ίδιο με το να υποστηρίζει κανείς ότι το “Jubilee Street” γράφτηκε επειδή διάβασε ένα βιβλίο για την ιστορία της Τρούμπας».
Ο Nick Cave είναι λοιπόν απλά ένας καταφερτζής στιχουργός που ξέρει να «τσιγκλάει» το ακροατήριό του; Ο Δασκαλόπουλος φυσικά δεν λέει κάτι τέτοιο. Αλλά ίσως εδώ έχουμε ακόμα μία περίπτωση κατά την οποία πρέπει ο «καλλιτέχνης» να εξεταστεί μακριά από το έργο του και να μην συγχέεται ο χαρακτήρας του με το δημιούργημά του.
Αυτός ο κανόνας –της ξεχωριστής δηλαδή εξέτασης του καλλιτέχνη από το δημιούργημά του– δεν γίνεται για λόγους ευκολίας ή για να δοθεί κάποια άφεση αμαρτιών. Τον επιβάλλει η πραγματικότητα. Οι αφορμές, οι αφετηρίες και οι βάσεις υπάρχουν, όμως η πιθανή ανακολουθία της προσωπικής στάσης και της τέχνης δεν πρέπει να ακυρώνουν η μία την άλλη. Ας σκεφτούμε απλά πόσο ξεφτιλισμένοι έχουμε νιώσει όταν ακούμε έναν τραγουδοποιό που λατρεύουμε τη δουλειά του να ξεστομίζει παπάρες τεραστίου βεληνεκούς... Και, αντίστοιχα, πόσο συμπαθούμε έναν ευγενή μουσικό που δεν μπορεί να σταυρώσει ούτε μισή σωστή μελωδία.
