Πίσω από τα views, τα κανάλια και τα pixels κρύβεται πάντα η τάση για δημιουργία, για έκφραση, για πράξη. Και μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή έρχονται οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι αλήθειες του καθενός. Κάθε δύο Πέμπτες, ο Νίκος Σβέρκος παίρνει αφορμή από ένα βίντεο αναρτημένο στο ίντερνετ και καταθέτει τη δικιά του οπτική, αφού οι κόρες των ματιών συσταλούν και το μυαλό ηρεμήσει...
Μην ρωτήσει κανείς αν αυτή η χρονιά ήταν καλή ή όχι. Ήταν το ίδιο ενδιαφέρουσα με όλες τις προηγούμενες και με όλες τις επόμενες. Γιατί, πραγματικά, για να μπορείς να κάνεις μια ολιστική τοποθέτηση επί του ζητήματος πρέπει να ακούς χιλιάδες δίσκους κάθε έτος. Πράγμα αδύνατον και βλακώδες. Γι' αυτόν τον λόγο, η λίστα που ακολουθεί δεν έχει τα καλύτερα άλμπουμ του 2012, αλλά τους πέντε δίσκους που πρέπει ο καθείς να έχει ακούσει για να τα βγάλει πέρα αξιοπρεπώς.
{youtube width="480" height="300"}BGHlZwMYO9g{/youtube}
Gojira – L' Enfant Sauvage
Το βίντεο παραπάνω είναι ακριβώς ο λόγος που οι Γάλλοι οικολόγοι έβγαλαν μια δισκάρα την οποία μεταλλικός νους δεν χωράει. Συγχωρέστε τα λόγια αυτά, μα ο ρυθμικός κανόνας του L' Enfant Sauvage απλά καταστρέφει ό,τι μπαίνει στο διάβα του. Θα πεταχτούν διάφοροι να πουν «ναι ρε φίλε, αλλά ο Lombardo έχει παίξει καλύτερα». Ακούστε με πάθος και όχι με λογική και θα καταλάβετε την πίεση στα μηλίγγια σας.
Patti Smith – Banga
Η κυρία που κάποτε συγκλόνιζε το CBGB's, φέτος ήρθε για να σας τρίψει στη μούρη μια συστάδα τραγουδιών τα οποία ταρακουνάνε κάθε άνθρωπο που δεν είναι χάνος. Ακόμα και μια κουβέντα να μην πιάνεις από την ποιητική της οξύνοια, το ηχητικό πλαίσιο σε ελκύει παράφορα και σε βυθίζει τόσο, ώστε να μην μπορείς να σταματήσεις την ακρόαση.
Mark Lanegan Band – Blues Funeral
Η φωνή άροτρο, ο άνθρωπος που γλεντάει κάθε φαντασίωσή σου και ανακατεύει τα εγκεφαλικά κύτταρα, κυκλοφόρησε έναν δίσκο που –τουλάχιστον– αποκαλύπτει το μεγαλείο του και τον τεράστιο ρόλο του στον αμερικάνικο εναλλακτικό ήχο. Αν ο Billy Corgan παίρνει φέτος ο βραβείο της απογοήτευσης της χρονιάς, ο Lanegan καγχάζει πάνω από τα κεφάλια όσων ψάχνουν την «χαμένη έμπνευση».
David Byrne & St. Vincent – Love This Giant
ΟΚ, έχετε δίκιο, έπιασα όλα τα μπαρμπάδια... Όμως αυτός ο τύπος πήρε μια μέτρια προς καλή φιγούρα του indie και την απογείωσε. Της έδωσε νόημα, ρετουσάρισε την τραγουδιστική συγγραφή της και χρησιμοποίησε τα πνευστά με τον καλύτερο τρόπο. Είτε το θέλουμε είτε όχι, μερικοί άνθρωποι θα συνεχίσουν να μας απασχολούν. Έστω κι αν ακούγοντας παλιές δημιουργίες του μερικοί δεν εντυπωσιάζονται, συνεπαρμένοι από τον ορυμαγδό του παρόντος. Πού να ξέρανε...
Bruce Springsteen – Wrecking Ball
Βρείτε έναν διαολεμένο δίσκο που να έχει εξηγήσει καλύτερα το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στον λαό, όχι μόνο τον αμερικάνικο, μα όλου του κόσμου. Κι αν μερικοί δεν εντυπωσιάστηκαν με τα τραγούδια του Wrecking Ball, τότε ας προτείνουν έναν καλύτερο εκπρόσωπο του λαϊκού τραγουδιού, του τραγουδιού δηλαδή που πηγάζει από την εμπειρία και εκφράζεται με απλότητα. Α, και μην, ανησυχείτε... Κατά 99% δεν θα έρθει ούτε φέτος για συναυλίες.
