Πίσω από τα views, τα κανάλια και τα pixels κρύβεται πάντα η τάση για δημιουργία, για έκφραση, για πράξη. Και μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή έρχονται οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι αλήθειες του καθενός. Κάθε δύο Πέμπτες, ο Νίκος Σβέρκος παίρνει αφορμή από ένα βίντεο αναρτημένο στο ίντερνετ και καταθέτει τη δικιά του οπτική, αφού οι κόρες των ματιών συσταλούν και το μυαλό ηρεμήσει...
Ακούστε προσεκτικά το κομμάτι που έκλεινε τα 9 Πληρωμένα Τραγούδια από τις Τρύπες, τον πρώτο τους δίσκο σε μεγάλη εταιρεία, με τον οποίον έγινε ουσιαστικά και το άνοιγμά τους στα μεγάλα ακροατήρια. Αφήστε την πολύ ωραία παραγωγή στην άκρη, δεν μας ενδιαφέρει αυτό τώρα. Ακούστε όμως τους «στίχους» του κομματιού, όλοι ηχογραφημένοι από τα δελτία ειδήσεων των αρχών της δεκαετίας του 1990. Ανάμεσα στις φωνές ακούγεται ο αιωνίως ζωντανός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ο Θοδωρής Δρακάκης, που η μοίρα τον έριξε από τα κεντρικά δελτία ειδήσεων και τις τρομερές αποκαλύψεις, να προλογίζει τα ρεπορτάζ για οπίσθια στη Μύκονο.
{youtube width="480" height="300"}QmFffSwKbN0{/youtube}
«Πρωταγωνιστές» των στίχων είναι οι εγκληματίες, οι πολιτικοί αρχηγοί με τα παχιά λόγια της δήθεν αντιπαράθεσης, οι «Αλβανοί» που κλέβουν, οι «κανίβαλοι» και άλλοι τόσοι «ωραίοι» της εποχής. Και οι βαρύγδουπες δηλώσεις των «ανθρώπων της τέχνης» να μοιάζουν τόσο γελοίες. Αν προσπεράσουμε την καλτιά της εποχής, τότε που η ιδιωτική τηλεόραση έκανε τα πρώτα δειλά βήματά της και όλοι ακούγανε τα ποτάμια των χρημάτων να έρχονται από μακριά, θα δούμε ότι οι πρωταγωνιστές παραμένουν μέχρι σήμερα (πάνω-κάτω) οι ίδιοι.
Οι εγκληματίες Αλβανοί έχουν αντικατασταθεί από τα «σκουπίδια τους λαθρομετανάστες». Ο Μητσοτάκης έχει αντικατασταθεί από τον Αντώνη Σαμαρά και οι «κανίβαλοι» από τους κάθε λογής «μπαχαλάκηδες». Και η τηλεόραση πάντα εκεί. Με τους μεγαλοδημοσιογράφους να μπαίνουν στα σπίτια και να υπερασπίζονται την αλήθεια των αφεντικών τους. Μόνο αυτή και καμία άλλη. Κι όσοι δημοσιογράφοι μπαίνουν στη βάσανο της αποκάλυψης της άβολης αλήθειας, να μπαίνουν στο περιθώριο. Τόσο ωραία.
Το θέμα είναι βεβαίως ποια είναι η διέξοδος από αυτό το σιχαμένο σύστημα, το οποίο φυλακίζει τον τηλεθεατή. Κάποιοι έλεγαν ότι βρίσκεται στο ίντερνετ. Σωστή η πρόθεση, αλλά λαθεμένη η εκτίμηση. Γιατί σήμερα, λίγα χρόνια μετά τη μεγάλη έκρηξη του ίντερνετ, η ειδησεογραφική πλευρά του φαντάζει γαλέρα: δυσώδης και μεσαιωνική.
Ας σας ενημερώσω απλά για το εξής. Όταν ξεκίνησε τη λειτουργία του ένα «ειδησεογραφικό» (ο θεός να το κάνει) site, που το διευθύνει τηλεοπτικό πρόσωπο και ανήκει σε γνωστά λαμόγια-παροικούντες της δημοσιογραφίας, ετέθη στους εργαζόμενους ο εξής στόχος: ο καθένας θα έπρεπε να ανεβάζει στον ιστότοπο μια είδηση κάθε 4 λεπτά. Δηλαδή 12 ειδήσεις την ώρα. Δηλαδή 96 ειδήσεις το οκτάωρο. Ποιο; Συγγνώμη, ήταν απλά μια παρεκτροπή λόγω παλαιών καλών εποχών...
Λογικό ήταν λοιπόν οι εργαζόμενοι να αρχίσουν να αντιγράφουν κάθε «είδηση» που κυκλοφορούσε εκεί έξω. Γεννήθηκε το νέο παιδί του Σάκη Ρουβά; Ανέβασέ το! Ο Βενιζέλος συναντήθηκε με τον Παπανδρέου; Τώρα, τώρα, τώρα! Κουκουλοφόροι του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έκαψαν την ελληνική σημαία; Πρώτο θέμα!
Η ταχύτητα κατέστρεψε λοιπόν (και καταστρέφει) τα πάντα. Και από την ενημέρωση πήγαμε έτσι στην πληροφόρηση και μάλιστα την ψεύτικη. Το τι κυκλοφορεί εκεί έξω, ένας θεός το ξέρει... Όμως η παραπληροφόρηση είναι πλέον ανεκτή αρκεί να φέρνει hits –όλα τα άλλα είναι περιττά. Όλα; Όχι. Δεν είναι τυχαίο ότι οι «ειδήσεις» που κυκλοφορούν στο ίντερνετ είναι (οι περισσότερες) κατευθυνόμενες από συγκεκριμένες πλευρές, οι οποίες επιθυμούν τη θολούρα στην ενημέρωση.
Και ποια είναι λοιπόν η λύση; Να μην εμπιστεύεσαι κανέναν εκεί έξω; Όχι. Η λύση είναι, έστω με τον μικρό σου οβολό, να εμπιστεύεσαι τους πραγματικά ανεξάρτητους. Ή, τουλάχιστον, πριν διαβάσεις οτιδήποτε να ψάχνεις –ώστε να ξέρεις ποια άποψη αντιμετωπίζεις εκείνη την ώρα. Είναι πολύ προτιμότερο να διαβάζεις τα Νέα, που γνωρίζεις τι εξυπηρετούν, παρά έναν λαθρο-ιστότοπο για τον οποίον δεν γνωρίζεις από πού κρατάει η σκούφια του.
Και εν τέλει να στηρίζεις αυτούς που ξέρεις ότι δεν θα σε πουλήσουν και δεν θα εκμεταλλευτούν τα ευρώ σου για να χτίσουν σχέσεις με την εξουσία. Διάολε, αν γίνονταν όλα αυτά, τώρα δεν θα ακούγαμε το “Τσιφτετέλι” και τα μειδιάματα δεν θα ήταν πικρά... Θα καγχάζαμε με την κατάντια εκείνης της εποχής και θα λέγαμε «στον αγύριστο!». Στο χέρι μας είναι, όμως.
