Πίσω από τα views, τα κανάλια και τα pixels κρύβεται πάντα η τάση για δημιουργία, για έκφραση, για πράξη. Και μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή έρχονται οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι αλήθειες του καθενός. Κάθε δύο Πέμπτες, ο Νίκος Σβέρκος παίρνει αφορμή από ένα βίντεο αναρτημένο στο ίντερνετ και καταθέτει τη δικιά του οπτική, αφού οι κόρες των ματιών συσταλούν και το μυαλό ηρεμήσει...
Πολλές φορές μοιάζει τρομερά δύσκολο να παρακολουθήσεις τις εξελίξεις στην ελληνική ποπ. Αυτή η δυσκολία, που ενυπάρχει και σε όσους γράφουν για μουσική εδώ στο Avopolis, δεν είναι απότοκο μιας ψηλομύτικης λογικής, η οποία αποκλείει ότι δεν είναι «ποιοτικό» ή δεν έχει ηλεκτρικές κιθάρες ή μανιασμένα beats. Έχει κυρίως να κάνει με το ότι το ποπ τοπίο στην Ελλάδα είναι πλέον τόσο φτηνό, ώστε οι πρωταγωνιστές του εναλλάσσονται με απίστευτους ρυθμούς κάτω από τα φώτα: τραγουδίστριες και τραγουδιστές εμφανίζονται και εξαφανίζονται μέσα σε έναν μήνα, ενώ τα «ιερά τέρατα» της λαικοπόπ (στην πλειονότητά τους) είτε ασχολούνται με καφετέριες, είτε προσπαθούν να βγάλουν τον επιούσιο σε προκάτ παράγκες, με όπλο τις παλιές επιτυχίες.
Είναι ίσως μια ακόμα ένδειξη της οικονομικής κρίσης που ζει η Ελλάδα και ο κόσμος όλος. Στην εποχή της τρυφηλότητας και της οικονομικής ανεμελιάς υπήρχε χώρος να αναπτυχθεί ένας κόσμος που, υπό άλλες συνθήκες, θα βρισκόταν –και δικαίως– στην αφάνεια. Υπάρχει μια ολόκληρη στρατιά ποπ ειδώλων που μεγαλούργησε ακόμα και στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, η οποία καβάλησε μια θέση στη μουσική λόγω εύπεπτων και εντέχνως πιασάρικων μελωδιών, αλλά ύστερα χάθηκε στη λήθη.
Ακόμα λοιπόν και ο μουσικογραφιάς, αν και οφείλει, δεν μπορεί να παρακολουθήσει αυτόν τον ορυμαγδό, εκτός κι αν θυσιάσει τον εαυτό του να υποφέρει τις αλλεπάλληλες ηχητικές καταιγίδες των εμπορικών ραδιοφώνων. Και εκεί όμως θα καταλάβει ότι πλέον το σκυλάδικο έχει κατατροπώσει τα ξενολάγνα ηχητικά πλαίσια. Κακά τα ψέμματα, η Πάολα και ο Γονίδης (επί παραδείγματι), με όλες τις διαφοροποιήσεις τους ελέω ιστορίας και πορείας, έχουν συνθλίψει όποιον «αστέρα» πιστεύει ότι ο Έλληνας ακροατής μπορεί να συγκινηθεί από ελληνικές ρίμες με στιλιζαρισμένες παραγωγές. Πλέον ο Έλληνας επιστρέφει στην αυθεντική «βρώμα»: στην καπνίλα του σκυλάδικου, στον άθλιο αμανέ και στην τσάμπα μαγκιά της πίστας.
Η ένδεια του ποπ στερεώματος έχει κι αυτή τις αιτίες της, μια από τις οποίες είναι η συνεχώς πτωτική πορεία ενός από τους συνθετικούς πυλώνες του, του Φοίβου. Έχει χρόνια να γράψει κάτι που θα τσιγκλίσει τα αυτιά του ακροατή, που θα τον προκαλέσει να ακούσει. Και έτσι έρχεται και η ανάδειξη ειδώλων που ακολουθούν αυτή την κατηφόρα. Μια τέτοια περίπτωση είναι μία από τις πιο πρόσφατες «ανακαλύψεις» του Φοίβου, ο TUS.
Όταν μαθεύτηκε ότι στην πανηγυρική συναυλία του Φοίβου στο ΟΑΚΑ θα συμμετάσχει και αυτός ο «ράπερ» παρέα με τα παλιά μεγαθήρια, παραξενεύτηκα. Δεν παρακολουθώ κι εγώ τα εκεί τεκταινόμενα και έπρεπε να προστρέξω σε έναν συνάδελφο για να μου πει ότι ο TUS είναι, εδώ και κάποια χρόνια, πουλέν του Φοίβου. Ήταν σοκαριστικό, είναι η αλήθεια. Γιατί τον TUS τον γνωρίσαμε το 2007 με τραγούδια σαν το ακόλουθο:
{youtube width="480" height="300"}gGdGd6O9BN4{/youtube}
Τώρα θα πείτε βέβαια, σιγά την ανακάλυψη... Αλλά το σημαινόμενο είναι το σημαντικό: ότι δηλαδή η μουσική βιομηχανία και οι εν Ελλάδι θιασώτες της έχουν ξεχάσει οτιδήποτε είχε σχέση με την ποιότητα στην ποπ. Αρκούν μερικά hits και μπόλικη νεοελληνική μαγκιά για να προχωρήσεις στο σανίδι. Δεν φταίει ο TUS για όλα αυτά, εκείνος την πλάκα του έκανε και τον τσίμπησαν οι παραγωγοί για να φέρουν λεφτά στα ταμεία μιας βιομηχανίας που έχει χάσει τον σκοπό της. Και κατάφερε μάλιστα να κρατήσει ατόφια την αποκρουστική χροιά της φωνής του, τους ατάλαντους στίχους και τη νεοελληνική του «μαγκιά».
Από το 2007 έχουν περάσει αισίως πέντε χρόνια και το ίντερνετ λειτουργεί ελαφρώς διαφορετικά με τη μουσική. Αν ο TUS έβγαινε σήμερα στον «αέρα» του διαδικτύου, ίσως να γελάγαμε μαζί του. Γιατί τουλάχιστον τώρα, βγήκε ένας Παντελής Παντελίδης, που, αν και έχει άλλες αφετηρίες, είναι πολύ πιο καλός και τίμιος σε αυτό που κάνει. Αλλά αυτά θα τα πούμε κάποια επόμενη φορά...
