Πίσω από τα views, τα κανάλια και τα pixels κρύβεται πάντα η τάση για δημιουργία, για έκφραση, για πράξη. Και μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή έρχονται οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι αλήθειες του καθενός. Κάθε δύο Πέμπτες, ο Νίκος Σβέρκος παίρνει αφορμή από ένα βίντεο αναρτημένο στο ίντερνετ και καταθέτει τη δικιά του οπτική, αφού οι κόρες των ματιών συσταλούν και το μυαλό ηρεμήσει...
Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν μηχανισμοί για να διαχειριστούν καταστάσεις τύπου Justin Bieber και Gangnam Style (που έχουν τον ίδιο μάνατζερ). Κι όμως, ένας τύπος που λάνσαρε στο ίντερνετ τα τραγούδια του παιγμένα με ένα δάχτυλο, με μια κιθάρα και σπιτική περιβολή έφτασε να είναι το νέο μεγάλο αστέρι τις εγχώριας μουσικής. Καταγράφει ακόμα εκατομμύρια views σε μια χώρα 10 εκατομμυρίων. Διάολε, ή κάποια μεγαλειώδη εμπορική κίνηση δεν έχουμε αντιληφθεί ή απλά πρόκειται για έναν άνθρωπο που μιλάει κατευθείαν στον καθημερινό Έλληνα. Ο λόγος για τον Παντελή Παντελίδη.
{youtube width="480" height="300"}lzRpzxWzD8s{/youtube}
Θα ξεκαθαρίσω τη θέση μου εξ αρχής: το δεύτερο ισχύει. Ο Παντελίδης δεν οφείλει την ανάδειξή του σε κάποιο μεγάλο επιχειρηματικό σχέδιο, αλλά στην ίδια του την ύπαρξη. Το οφείλει στη λαϊκή φωνή του, στα απλά τραγούδια του, στα ρεφρέν που αποτυπώνονται, στην εικόνα ενός ανθρώπου ο οποίος έχει υποφέρει όχι από τα δεινά της κοινωνίας, αλλά από μια γυναίκα. Όσο και να το αρνούνται οι θιασώτες της αμόλυντης ποιότητας και του αποστειρωμένου εστετισμού, τα πράγματα που ελκύουν τις μάζες στο λαϊκό τραγούδι είναι όσα μεταφέρουν στον ακροατή τις έγνοιες του τραγουδιστή. Πράγμα που ισχύει και στο λαϊκοπόπ.
Ο Παντελίδης κινείται ανάμεσα στον Χατζηγιάννη και στον Νότη Σφακιανάκη με πρωτοφανή ισορροπία. Ξεκίνησε παίζοντας με μια κλασική κιθάρα σε ρυθμούς όχι αμιγώς ελληνοπρεπείς και τραγουδούσε με φωνή βαριά και δουλεμένη. Το επόμενο βήμα ήταν να τον «ρετουσάρουν» λιγάκι τα τζιμάνια της δισκογραφικής βιομηχανίας. Αυτό το λίφτινγκ λοιπόν κάπου πέτυχε και κάπου απέτυχε. Πέτυχε αφενός στο να αλλάξει λίγο τη χροιά της φωνής του Παντελίδη –ώστε να διαφοροποιείται από το «σφακιανάκικο» στυλ– και αφετέρου στο να αφήσει τα τραγούδια του λεκτικά αμόλυντα. Ακόμα και αν υπάρχουν λογικά άλματα στους στίχους, όπως ο παρακάτω:
«Μπορεί να καίγεσαι και στη δική του τη ματιά
μπορεί να έχει χιούμορ και άλλα τόσα περιττά
μπορεί να νιώθεις σαν παιδί όταν ξυπνάς μαζί του
μα σε ρωτάω, αυτός μπορεί να δώσει τη ζωή του;
Δεν ταιριάζετε σου λέω
τόσο αντικειμενικά στο λέω»
Δεν γίνεται η κοπέλα να γουστάρει τόσο πολύ, ο νέος γκόμενος να έχει χιούμορ και «άλλα περιττά» και ο Παντελίδης να επιμένει ότι οι δυο τους δεν ταιριάζουν. Τι να κάνουμε, συμβαίνουν αυτά...
Η διαχείριση όμως του Παντελίδη απέτυχε στην ενορχήστρωση. Στα τραγούδια του, εκτός του anthem-ικού “Δεν Ταιριάζετε Σου Λέω” όπου οι τρομπέτες έχουν χρησιμοποιηθεί έξυπνα, παρουσιάζεται μια απέλπιδα προσπάθεια να συμβιβαστούν τα φαινομενικά ασυμβίβαστα. Το ακορντεόν στο “Συνοδεύομαι” μοιάζει ατάκτως ερριμμένο πάνω στα πειραγμένα ντραμς, ενώ η κιθάρα εμφανίζεται για να σώσει την κατάσταση. Και δεν τα καταφέρνει. Και εν τέλει τα τραγούδια μοιάζουν με στίχους πεταμένους πάνω στη μουσική.
Ο Παντελής Παντελίδης, πάντως, τα σαρώνει όλα με τους στίχους του. Η υπόθεση του “Συνοδεύομαι” είναι τυπική για έναν πικραμένο άντρα: μπαίνει στο μπαρ που πήγαινε με τη φίλη του και τη βλέπει με άλλον. Τη σταματάει και τη ρωτάει «καρδούλα μου, τι κάνεις, πώς περνάς»; Αυτό το «καρδούλα μου», που το χρησιμοποιεί και σε άλλα τραγούδια, είναι δηλωτικό των πολιτισμικών συνιστωσών του Παντελίδη. Και ακούγεται υπέροχο μέσα στον «εξωτισμό» τον οποίον αποπνέει για εμάς τους λιγότερο λαϊκούς. Συνεχίζοντας, εκεί που η ρουφιάνα τον απορρίπτει ξανά λέγοντας «συνοδεύομαι», δυο καρέ παρακάτω τον κοιτάει στα μάτια πίσω από την πλάτη του νέου γκόμενου.
Αυτή την κατάσταση, τουλάχιστον στο πρώτο σκέλος όπου ο παλιός βλέπει τη γυναίκα με τον καινούριο, την έχουν αντιμετωπίσει οι περισσότεροι άντρες στη ζωή τους. Αυτή την οργή και τη στεναχώρια δεν μπορεί να την εκφράσει κανένα συγκροτηματάκι της σειράς, του οποίου τα μέλη, αν και μεγάλωσαν στο Χαλάνδρι (τυχαίο αλλά ενδεικτικό το παράδειγμα), θα ήθελαν να μένουν στο ανανεωμένο ανατολικό Λονδίνο. Ο Παντελίδης, που είναι παιδί του μπουζουκιού, το λέει όπως το καταλαβαίνει: απλά και λαϊκά.
Αν και ήταν ενοχλητική η προώθηση των τραγουδιών του από μια εφημερίδα –και μάλιστα κίτρινη σαν τα Παραπολιτικά– προσωπικά θεωρώ ότι ο Παντελίδης είναι η καλύτερη ελπίδα για το κατακρεουργημένο εμπορικό λαϊκό τραγούδι. Μπορεί να αποπνέει μια καλτίλα με στίχους όπως «πες του άλλου να πάει να γαμηθεί» ή με το ακυκλοφόρητο τραγούδι “Οίκος Ανοχής”, ωστόσο έχει το στοιχείο που είχε να εμφανιστεί χρόνια: είναι αυθεντικός. Δεν είναι επίπλαστα λαϊκός σαν κάτι παιδαρέλια που, για παράδειγμα, χορεύουν ζεϊμπέκικο για να τα λατρέψει η Ναταλία Γερμανού. Ο Παντελίδης είναι το παλικάρι που ο κάθε τζώρας πολιτισμικός αγκιτάτορας θα φοβόταν να καθίσει να πιει μαζί του, γιατί δεν θα μπορούσε να απαντήσει στα απλά ερωτήματά του.
Εύχομαι απλά να μην τον καταπιεί η μανία των γύρω του για δόξα και χρήμα.
