Μιας και φέτος δεν προβλέπεται «Πάσχα στο χωριό» -και κυρίως, επιστροφή στη φύση- απομόνωσα, συνειδητά ή μη, μία ταινία και αρκετή μουσική σε εναλλακτικούς, πασχαλινούς τόνους, έτσι ώστε να μη νιώθετε πως χάσατε τίποτα.
Δεν ξέρω ποια υποσυνείδητη παρόρμηση με οδήγησε εκεί, αλλά το Σάββατο που μας πέρασε, το Σάββατο του Λαζάρου για την ορθοδοξία, επέλεξα να παρακολουθήσω συμπτωματικά τo βραβευμένο στις Κάννες φιλμ της ιταλίδας Alice Rohrwacher, Happy As Lazaro. Πρόκειται για μία σουρεαλιστική, βαθιά συμβολιστική και αλληγορική ταινία που χωρίζεται σε δύο μέρη: στο πρώτο ο Λάζαρο, ένας πράος, αγαθός, μα και αφελής νέος με καθαρό βλέμμα, δουλεύει σαν το σκυλί στην εκμετάλλευση καπνού, αλλά κάνει και άλλες ψιλοδουλειές, βοηθώντας αδιαμαρτύρητος τους συγχωριανούς τους στην Ινβιολάτα, ένα εγκαταλελειμμένο χωριό στο οποίο ζουν πλέον μερικές οικογένειες που δουλεύουν σε συνθήκες σύγχρονης δουλείας για τη «βασίλισσα των τσιγάρων» Alfonsina De Luna. Δεν έχει νόημα να αποκαλύψω λεπτομερώς την εξέλιξη της ταινίας, αλλά κρατήστε πως το εκπληκτικό πρώτο μισό, λειτουργεί σαν ένα άχρονο, αντι-φεουδαρχικό σχόλιο απέναντι σε οποιοδήποτε σύστημα σύγχρονης σκλαβιάς και καταπίεσης, ενώ το λιγότερο καλό δεύτερο αποτυπώνεται ως μία ιστορία κοινωνικής επανένταξης από κάθε περιθώριο. Στην τομή των δύο δικαιολογείται και το όνομα του πρωταγωνιστή μας. Πρόκειται για μία ταινία που σκορπά εκείνη την απροσδιόριστη μελαγχολία και νοσταλγία του καλού, ευρωπαϊκού κινηματογράφου, αλλά κάπου χάνεται μέσα στα πολλαπλά νοήματα της, κάτι που επισφραγίζεται και από το απογοητευτικό φινάλε, που δε στηρίζει την υπόλοιπη ταινία. Έχει όμως την αξία της, καθώς μέσα σε όλα λειτουργεί και ως μία εναλλακτική, πασχαλινή ταινία με έντονο, θρησκευτικό συμβολισμό.
Κάποτε, τα παλιά τα χρόνια, που φεύγαμε το Πάσχα για τις ολάνθιστες εξοχές και τους πράσινους αγρούς, συνήθιζα να «κουβαλάω» μαζί μου πιο ήσυχη, γήινη μουσική που θα μου επέτρεπε να συνδεθώ με τη φύση τριγύρω μου. Μπορεί τώρα να είμαι αναγκασμένος να κολλήσω στην Αθήνα, αλλά ήρθε στο διάβα μου ένας τέτοιος δίσκος, το Keys των Αμερικανών Bill McKay και Nathan Bowles και λέω να μην τον προσπεράσω. Είναι ένας ταπεινός και απογυμνωμένος roots americana δίσκος που τιμά διακριτικά τη μουσική παράδοση της πατρίδας τους. Μπάντζο, ακουστικές κιθάρες, μερικά βιολιά κι ακόμα πιο λίγα φωνητικά, συνθέτουν ένα άλμπουμ προορισμένο για τις πρώτες, πολύ πρωινές ώρες, μέσα στην ησυχία του ξημερώματος, που ακόμα και η Αθήνα μοιάζει σαν χωριό.
Τα βράδια, πάλι, δεν είναι ανάγκη να είναι τόσο ήσυχα. Τις τελευταίες μέρες έχω κολλήσει και παίζει στο repeat η φοβερή, σουρεαλιστική και ρετροφουτουριστική εμφάνιση-release party των La Femme για την παρουσίαση του τρίτου δίσκου τους, La Paradigme στο πλαίσιο της σειράς live του καναλιού ARTE Concert. Οι Γάλλοι δεν έπαιρναν ποτέ τον εαυτό τους στα σοβαρά, αλλά πλέον το κάνουν και με καλά τραγούδια. Διάθεση για πάρτι, χορό, καλοπέραση (ε και λίγο ρομαντικό δράμα) να υπάρχει και οι La Femme θα σας φτιάξουν, άγιες μέρες που ναι.
https://www.youtube.com/watch?v=c8PeN58k458
Τέλος, η λίστα που όλοι περιμένατε και ντρέπεστε να παραδεχτείτε: τα καλύτερα του (φτωχού κατά τ’ άλλα) Απριλίου με Dry Cleaning, John Grant, Jef Maarawi και φυσικά το νέο έπος single της Little Simz.
