Και να 'μαστε πάλι, λοιπόν, σε νέα καραντίνα. Σχεδόν, από το πουθενά. Και αν ο «πιλότος» της άνοιξης είχε το στοιχείο του καινούργιου, του πειράματος, της επανεφεύρεσης/ ενδοσκόπησης του εαυτού, της ανέλπιστης ευκαιρίας για κατανάλωση αμύθητου πολιτισμικού υλικού και μία αίσθηση παράδοξης ανακούφισης από την επιθετική επιτάχυνση της ανεξέλεγκτης ροής του αδηφάγου κόσμου, αυτή η επόμενη σεζόν (όπως έχει φαγωθεί το σύμπαν να την αποκαλεί), δεν μοιάζει ούτε με déjà vu ούτε με ευκαιρία ανασυγκρότησης, αλλά με ένα εμπόδιο μπροστά σε όλα όσα τρέχουν και δε σταματούν. Και μέσα σε όλο αυτό τον μικρόκοσμο στον οποίο έχουμε παγιδευτεί κυριολεκτικά και μεταφορικά, εκεί έξω, τα πράγματα είναι όντως σοβαρά αυτή τη φορά: οι θάνατοι αυξάνονται, η διασπορά ξεφεύγει, η οικονομία αποσταθεροποιείται και η κοινωνία δοκιμάζεται. Μοιάζει ξεκάθαρα με μία σειρά που προοριζόταν για mini series, όμως κάποιο αφεντικό την τράβηξε από τα μαλλιά γιατί είχε καλά νούμερα (True Detective, Black Mirror, διαλέξτε ό,τι θέλετε). Θα τη βγάλουμε, πάντως και αυτή την καραντίνα. Και την επόμενη. Και όσες ακόμη έρθουν. Το θέμα είναι πως, όταν τελειώσει όλο αυτό, μπορεί αυτή η νέα κανονικότητα να γίνει το οικείο, το εύκολο, η φυσική ροπή. Και το ανοίκειο να είναι η ζωή όπως την ξέραμε. Η δυστοπία εδραιώνεται αθόρυβα κι αυτή τη φορά, ούτε καν το παίρνουμε χαμπάρι.
Μπορεί να άργησα 1,5 χρόνο να παρακολουθήσω την αριστουργηματική σειρά Chernobyl του Craig Mazin, για την οποία είχε γίνει πολλή συζήτηση την εποχή που κυκλοφόρησε, αλλά η προβολή της, τη δεδομένη περίοδο, φώτισε πολύ έντονα ένα από τα βασικά στοιχεία που πραγματεύεται. Η αμφισβήτηση της επιστημονικής αλήθειας και της κατακτημένης γνώσης, είτε αυτή προέρχεται από ένα προπαγανδιστικό, ολοκληρωτικό κράτος, είτε από έναν λαό που έχει γαλουχηθεί στη συνωμοσιολογία και στην αντισυστημική σκέψη ως όπλο παιδικής εναντίωσης, συνήθως καταλήγει σε παρόμοια, τραγικά αποτελέσματα. Στη σειρά, στην οποία η αναπαράσταση της ιστορικής καταστροφής αποτυπώνεται και αναπλάθεται τόσο μέσα από ιστορίες ντόπιων της γειτονικής πόλης από το πυρηνικό εργοστάσιο του Τσερνόμπιλ, Πρίπιατ, όσο και μέσα από το βιβλίο Voices From Chernobyl της Svetlana Alexievich, φαίνεται η ηρωική προσπάθεια αυτοθυσίας του επιστήμονα Valery Legasov (τον οποίο υποδύεται συγκλονιστικά ο Jared Harris) να κυνηγήσει μέχρι τέλους την αλήθεια και να πάρει στην πλάτη του το βάρος τεράστιων ευθυνών και ηθικών επιλογών, θυσιάζοντας εκατοντάδες ανθρώπους για να σώσει εκατομμύρια άλλους. Φυσικά, δεν συγκρίνω σε απόλυτο πλαίσιο τη συγκεκριμένη κατάσταση με αυτή που αντιμετωπίζουμε σήμερα, αλλά το περίγραμμα είναι το ίδιο: επιστημονική αλήθεια ενάντια σε όλους και σε όλα. Και για να κλείσω μουσικοφιλικά αυτή την παράγραφο, το soundtrack της Hildur Guðnadóttir, για τις ανάγκες του οποίου ηχογράφησε πράγματι τη λειτουργία ενός πραγματικού εργοστασίου πυρηνικής ενέργειας, είναι συγκλονιστικό και αποδίδει την ασφυξία, τον τρόμο και το φόβο που έσπειρε ένα από τα πιο θλιβερά γεγονότα της σύγχρονης, ανθρώπινης ιστορίας.
Αρκεί το αβίαστο, αδιαπραγμάτευτο, αξιοζήλευτο coolness του Bill Murray για να σώσει τη νέα ταινία της Sofia Coppola, On The Rocks; Η απάντηση είναι, παραλίγο ναι, αλλά το φιλμ της αμερικανίδας σκηνοθέτιδας είναι τόσο άνευρο, ανάλαφρο και κλισέ που ακόμη και η ever so cool παρουσία του Murray δεν ανατρέπει τη κάπως “μιεχ” αίσθηση που αφήνει στο τέλος. Ο Murray υποδύεται τον Felix, τον γόη, εργένη πατέρα της Laura (Rashida Jones), ο οποίος φαίνεται να έχει βγάλει πολλά χρήματα ως έμπορος τέχνης και με κάποιον τρόπο γνωρίζει όλη τη Νέα Υόρκη, η οποία ίσως και να είναι η πιο ελκυστική πρωταγωνίστρια της ταινίας. Ο Felix προσπαθεί να περάσει περισσότερο χρόνο με την κόρη του και αρπάζει αυτή την ευκαιρία από τα μαλλιά, όταν διαφαίνεται η πιθανότητα πως ο γαμπρός του απατάει τη κόρη του με μία συνάδελφο. Έτσι, φροντίζει να βάλει ιδέες στο μυαλό της Laura και να ξεκινήσουν μαζί μία περιπέτεια που καταλήγει...εκτός Η.Π.Α. Το On The Rocks προσποιείται μία ιστορία απιστίας και μεσήλικης, υπαρξιακής κρίσης για να εξερευνήσει, στην πραγματικότητα, την σπασμένη σχέση ενός πατέρα και μιας κόρης. “You used to be fun”, λέει κάποια στιγμή ο Felix στην κόρη του, ξεκλειδώνοντας όλο το πρόβλημα μεταξύ τους: αυτός έχει παραμείνει ένας νεαρός μπον βιβέρ που θέλει να περνάει καλά, ενώ η κόρη του θέλει να αναλάβει τις ευθύνες μιας κανονικής, ενήλικης, οικογενειακής ζωής. Και αν δεν ήταν ο Murray εκεί τριγύρω, όλη αυτή η ιστορία δεν θα απείχε καθόλου από ένα ακόμη indie film της σειράς που κόλλησε στο 6,5 του IMDb. Oh, wait...
Και τρεις μουσικές προτάσεις που αξίζει να εξερευνήσετε:
1) Το νέο κομμάτι των αλητήριων της καρδιάς μας Sleaford Mods με τη συμμετοχή της Billy Nomates συνεχίζει από εκεί που τους αφήσαμε στο τελευταίο τους δίσκο. Εντάσσουν, δηλαδή, διακριτικά ηλεκτρονικά στοιχεία στον ήχο τους και μας κάνουν να ανυπομονούμε σαν τρελοί για την επερχόμενη κυκλοφορία τους.
2) Την πρώτη φορά που παρακολούθησα την ελληνοδανή μουσικό Δανάη Nielsen live, με είχε εντυπωσιάσει. Τώρα, έχει ένα σερί από πολύ καλά singles με τελευταίο το "Lion Zion", στα οποία, παρόλο που δεν αποτυπώνεται τόσο πειστικά η εξωγήινη περσόνα και ο ξεχωριστός χαρακτήρας που βγάζει στις συναυλίες της, έχουν χτίσει μία σχετική ανυπομονησία για το ντεμπούτο της.
;3) «'Επεσε στα χέρια μου» το ντεμπούτο EP του έλληνα μουσικού με το μυστήριο όνομα Ευγένιος Κλιμ, που κυκλοφόρησε στην δισκογραφική Μικρός Ήρως και από το οποίο ξεχωρίζει κυρίως το «Βάλε Φωτιά», με το grunge στοιχείο και τις ηλεκτρονικές πινελιές να εμπλουτίζουν το έντεχνο, ροκ στοιχείο που φέρνει αναθυμιάσεις από Αγγελάκα.
Εις μέλλον τα σπουδαία για όλους, ευελπιστώ.
