Δεν ξέρω αν είναι μόνο δική μου η αίσθηση, αλλά το φετινό καλοκαίρι, μόνο ως τέτοιο δεν το νιώθω. Έχω συνεχώς την εντύπωση πως είναι μία μεταβατική, τεχνητά δημιουργημένη, εποχή σε κάποιο εργαστήριο που μας τη φόρεσαν ζεστή-ζεστή για να έχουμε την ψευδαίσθηση της ανάπαυλας ανάμεσα στο χάος που έχει διαμορφωθεί από το Μάρτιο και μετά. Η πραγματικότητα είναι καταιγιστική και πλημμυριστική και ακόμη σε προσπάθειες να δραπετεύσεις από αυτή υπάρχουν πάντα σημάδια παντού τριγύρω πως το φετινό καλοκαίρι είναι πολύ διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Το μόνο που μπορεί να κάνει κανείς τελικά, είναι να ξεγελάσει λίγο αυτό που όλοι πάνω κάτω ξέρουμε. Και η στήλη αυτή για όλα αυτά μιλάει.
Ψέματα δεν θα πω, όταν διάβασα το νέο πως κλείνει η Burger Records λόγω οικονομικών προβλημάτων, στεναχωρήθηκα, γιατί η καλιφορνέζικη, δισκογραφική και οι garage rock μπάντες της είναι ταυτισμένες στο μυαλό μου με μία εποχή μετά-εφηβικής ανεμελιάς που πεθαίνει κάθε φορά κι από λίγο μαζί με όλα όσα μου τη θυμίζουν. Αλλά, όταν λίγο αργότερα βγήκαν στην επιφάνεια οι πραγματικοί λόγοι για τους οποίους συνέβη, δηλαδή το τοξικό περιβάλλον σεξουαλικής ασυδοσίας και παρενόχλησης που επικρατούσε στις τάξεις του label, τότε νευρίασα κατευθείαν. Και είναι μία συμπεριφορά που δεν περιορίζεται στους ιθύνοντες, αλλά εξαπλώνεται και σε μπάντες της δισκογραφικής...Τα περιστατικά μαζεύτηκαν και ευτυχώς, βγήκαν επιτέλους στη φόρα. Το πιο τραγικό απ’ όλα; Επειδή ήξεραν ότι όλα αυτά είναι θέμα χρόνου να σκάσουν, αποφάσισαν να δημιουργήσουν την ύστατη στιγμή ένα υπό-label με τίτλο BRGRRRL, και καλά φόρος τιμής στο riot grrrl κίνημα. Το λιγότερο, προσβλητικό. Καλά τσακίδια.
Μετά το Lake District στην Μ.Βρετανία, την Ιταλία και την Ισπανία, ήρθε ώρα για το δίδυμο των Steve Coogan και Rob Brydon να επισκεφθούν και την Ελλάδα. Όπως και στις υπόλοιπες ταινίες travelogue προσέγγισης, έτσι και στο The Trip To Greece, οι δύο Βρετανοί υποδύονται ελαφρώς δραματοποιημένες εκδοχές των εαυτών τους, κάνουν ευφυείς μιμήσεις γνωστών σκηνών από ταινίες και θεατρικά, προχωρούν σε πνευματώσεις παρατηρήσεις για τη ζωή και κυρίως, ταξιδεύουν και τρώνε καλά -πολύ καλά- σε μερικά από τα πιο εκλεπτυσμένα και αναγνωρισμένα εστιατόρια της χώρας. Το ταξίδι στη χώρα μας ξεκινάει από την...Τροία και καταλήγει στην Ιθάκη, καθώς ακολουθούν ένα άλλο ταξίδι, αυτό του Οδυσσέα. Στο ενδιάμεσο, κάνουν και μερικές παρακάμψεις σε μέρη που δεν σχετίζονται άμεσα (τα περισσότερα δηλαδή), όπως τα Στάγειρα, την Ύδρα, το παλάτι του Νέστορα στη Μεσσήνη, το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου κ.α. Δεν λείπει και ο διακριτικός κοινωνικοπολιτικός σχολιασμός μέσα από ένα πέρασμα από τη φυλακή της Μόριας και τα σκουπίδια που συναντούν σε διάφορες περιοχές της επαρχίας...Στο τέλος, μένει αυτό που λέει ο (αγαπημένος μου εκ των δύο) Rob Brydon: «Δεν περίμενα ότι η Ελλάδα θα ήταν τόσο μεγάλη». Μπορεί να μοιάζει με ταινία γυρισμένη από έναν πιο «προχώ» ΕΟΤ μερικές φορές, αλλά δημιουργεί αυτή την αίσθηση αυθεντικής επαφής, τόσο με τις προσωπικότητες των πρωταγωνιστών, όσο και με τους τόπους που επισκέπτονται, συνδέοντας συγκρουσιακά το ελληνικό παρελθόν με το παρόν.
Με αφορμή την είδηση πως οι δύο καλύτεροι δίσκοι των Chills, το Submarine Bells (1990) και το Soft Bomb (1992), θα λάβουν την συλλεκτική επανέκδοση που τους αξίζει, θυμήθηκα δύο άλλες στιγμές μου που η ζωή μου διασταυρώθηκε με αυτή του Martin Phillips. Η πρώτη και η πιο σημαντική, είναι η αποκαλυπτική συνέντευξη που μου είχε δώσει πέρυσι για το Avopolis, στην οποία μου είχε εκμυστηρευτεί λεπτομέρειες της ζωής του που δεν τις μοιράζεται με ευκολία, όπως την εξάρτηση του από τα ναρκωτικά και τη μαύρη τρύπα της κατάθλιψης. Η δεύτερη, είναι η ταινία για τη ζωή του και την μπάντα, την οποία είχα παρακολουθήσει στις Νύχτες Πρεμιέρας (θα γίνουν άραγε φέτος;) μέσα από την οποία, επίσης αποκαλύπτονται κάποιες πολύ ιδιαίτερες και αστείες πτυχές της προσωπικότητας του. Ωραία μπάντα, ωραίος τύπος. Και το “Pink Frost” ένα από τα πιο ανατριχιαστικά τραγούδια που ‘εχω ακούσει ποτέ.
https://www.youtube.com/watch?v=pjW3MT8D9RY
Τα live μου λείπουν οδυνηρά, αλλά όταν έχουμε βίντεο σαν αυτά του Perfume Genius στην απομακρυσμένη, ζωντανή εμφάνιση για το show του Jimmy Fallon, τότε μια παρηγοριά τη νιώθω. Συγκλονιστικός.
https://www.youtube.com/watch?v=UohF2k-SwsI
“I can resist gentrification / I cannot resist temptation”
Ο πιο genius στίχος που θυμάμαι τελευταία. Με ανάγκασε να γελάσω πικρόχολα. Φυσικά και το έχει γράψει ο Jarvis Cocker, από το νέο του άλμπουμ ως JARV IS… και το κομμάτι “Swanky Modes”.
Καλοκαιρινή, δροσιστική, αισιόδοξη (Not): Η playlist μου με τα καλύτερα του Ιουλίου.
