Το βρίσκω αρκετά δύσκολο να διαχωρίσω τη προσωπική ζωή ενός μουσικού από το έργο του. Ακόμη και αν στην αρχή αντιστέκομαι, συνειδητά ή μη, τελικά πιάνω τον εαυτό μου να μην απολαμβάνει ή και να νιώθει αυτόματη αποστροφή στην ακρόαση της μουσικής ενός ανθρώπου που πράγματι έχει κάνει φρικτά πράγματα, όσο απίστευτη και αν είναι αυτή.
Τα σκεφτόμουν όλα αυτά εκ νέου, με αφορμή ένα περιστατικό,που μπορεί να μην βρίσκεται στον αφρό της δημοσιότητας, αλλά εμένα με έβαλε σε σκέψεις, γιατί έχω συνδέσει τη μουσική του συγκεκριμένου καλλιτέχνη με πολύ τρυφερές, εφηβικές στιγμές της ζωής μου. Αναφέρομαι στην είδηση περί κατηγοριών σεξουαλικής κακοποίησης της μουσικού Rebecca Coleman κατά του frontman των Avi Buffalo, Avigdor Zahner-Isenberg. Η Sub Pop, δισκογραφική του γκρουπ, κατέβασε απ’ όλες τις υπηρεσίες streaming τη μουσική τους και δεν θέλει καμία σχέση μαζί τους. Το περιστατικό φαίνεται πως συνέβη το 2009, όταν δηλαδή η Rebecca Coleman ήταν μέλος των Avi Buffalo και ηχογραφούσαν το φανταστικό ντεμπούτο τους -τώρα, όμως, η ακρόαση του αναπόφευκτα δεν μπορεί να έχει την ίδια γλύκα. Αλλά αυτό φυσικά είναι το λιγότερο. Διαβάζοντας κανείς τις λεπτομέρειες της κατηγορίας, συνειδητοποιεί πως η συμπεριφορά του Buffalo ήταν τυπική ενός beta male που εκμεταλλευόταν χειριστικά τα συναισθήματα -και οχι μόνο- ενός άλλου ανθρώπου. Και αυτό είναι το σημείο που κανείς τα βάζει κάτω και σκέφτεται, όσο πιο ειλικρινά γίνεται, πώς και αν η απόφασή του να συνεχίσει να ακούει τη μουσική τέτοιων τύπων επηρεάζει τη συνολική εικόνα ή όχι. Δεν υπάρχει εύκολη απάντηση, μην βιαστείτε.
Μία ακόμη άσχημη είδηση, για όλους όσους ζουν και αναπνέουν για τις συναυλίες και νιώθουν πως η ζωή τους έχει χάσει το μισό νόημα της χωρίς αυτές, είναι πως ένας από τους ειδικούς του χώρου των διοργανώσεων τους, ο Marc Geiger, δήλωσε πως δύσκολα θα ζήσουμε τη συναυλιακή/φεστιβαλική εμπειρία όπως την ξέρουμε πριν το 2022. Δεν πρέπει να κάνει σε κανέναν εντύπωση, αλλά τι να λέμε τώρα, δεν χωνεύεται με τίποτα.
Ο δίσκος που έχω λιώσει τις τελευταίες μέρες, είναι το φοβερό και τρομερό ντεμπούτο της 7μελους κολεκτίβας από το Βανκούβερ, των Crack Cloud, με τίτλο Pain Olympics. Στον ήχο τους μπορεί κανείς να ακούσει την post-punk των Gang Of Four και των Fall, hip-hop και grime στοιχεία κατευθείαν από το δρόμο, μελωδικό autotune που θυμίζει Air και indie επικότητα της Arcade Fire σχολής. Είναι ένα άλμπουμ που μυρίζει αλήθεια, πάλη, εξέγερση και αγωνία, αλλά δεν του λείπει η μουσικότητα, η συνθετική εφευρετικότητα και τα λεπτά αισθήματα. Το φοβερό είναι πως πολλά από τα μέλη της ομάδας είναι πρώην χρήστες που βρήκαν δημιουργικό καταφύγιο και επανεντάχθηκαν ομαλά στη κοινωνία μέσα από αυτή. Ένα από τα πιο «εδώ και τώρα» άλμπουμ της χρονιάς.
Και τώρα σε κάτι πιο ανάλαφρο και κίτρινο, τα indie κουτσομπολιά θέλουν τους Paul Mescal -που έγινε γνωστός από το πρωταγωνιστικό του ρόλο στο Normal People- και τη Phoebe Bridgers -που δεν έγινε γνωστή ακόμη στα μέρη μας και δεν θα γίνει ποτέ, αλλά φέτος κυκλοφόρησε ένα πολύ όμορφο δίσκο και πριν λίγες μέρες το video από το καλύτερο κομμάτι του- να είναι ζευγάρι. Εμένα δεν μου αρέσουν οι φήμες, τα indie ρομάντζα και όλα αυτά τα φθηνά πράγματα, αλλά πολύ ταιριάζουν και να 'ναι καλά τα παιδιά, να ζήσουν τον hipster έρωτα τους. “Is This a crossover episode?”, που θα ρώταγε και ο Mr. Peanutbutter.
To Utopia είναι μία από τις πιο cult σειρές της βρετανικής τηλεόρασης της προηγούμενης δεκαετίας, η οποία κόπηκε επώδυνα στο καλύτερο σημείο και δεν συνεχίστηκε ποτέ.Τώρα η θαυματουργή Gillian Flynn (Sharp Objects) το μεταφέρει στην αμερικανική τηλεόραση για την Amazon με πρωταγωνιστή τον John Cusack (μιεχ). Καλά όλα αυτά κι ανυπομονούμε να ακούσουμε ξανά “Where Is Jessica Hyde”, αλλά αν δεν έχετε δει το πρωτότυπο, σπεύσατε. Σας ζηλεύω.
Μία από τις μουσικούς που δεν με απογοητεύει ποτέ με κάθε νέα της δουλειά και ηχητική της στροφή είναι η Angel Olsen. Το νέο της ομώνυμο τραγούδι από επερχόμενο δίσκο της Whole New Mess και η εμφάνισή της εξ’ αποστάσεως στο show του Fallon, το επιβεβαιώνει ξανά.
https://www.youtube.com/watch?v=TPjwdcBwTEU
Δεν συμμερίζομαι τους διθυράμβους και τις υπερβολές για τη νέα δουλειά της Taylor Swift, αλλά αναγνωρίζω πλήρως το πόσο έξυπνα και μαρκετίστικα χειρίζεται τη καριέρα της. Τώρα που το νέο mainstream είναι το εναλλακτικό και με τη βούλα, έκανε ένα indie δίσκο γιατί οτιδήποτε άλλο έκανε, απλά θα ακουγόταν λάθος. Έλα όμως, που όσο και να βαριέμαι, πιάνω τον εαυτό μου να τραγουδάει σε ανύποπτες στιγμές “I think I've seen this film before and I didn’t like the ending”. Θα έλεγε κανείς πως αυτό κάνει η καλή pop. Και δεν θα διαφωνήσω.
