Μετά από 10 Snap(shots) ήρθε επιτέλους η στιγμή που η στήλη θα εκπληρώσει τον αληθινό σκοπό για το οποίο προοριζόταν και όχι αυτόν που έχω καθιερώσει μέσα σε αυτούς τους δύο και βάλε μήνες. Δηλαδή, να εμπεριέχει (όπως λέει το λογοπαίγνιο του τίτλου) στιγμιότυπα σφηνάκια για το τι ξεχώρισα μέσα στην εβδομάδα μου και όχι τα κατεβατά, στα οποία παρασύρομαι και γράφω συνήθως. Δεν υπόσχομαι πως θα το διατηρήσω, αλλά ας κάνω μία δοκιμή....
Ο τρελάρας ο Ty Segall πάτησε πάλι το γκάζι. Αρχικά, επέστρεψε με δύο φοβερά τραγούδια έχοντας στο πλευρό του τον Cory Hanson των Wand (όποιος ήταν στο live τους στο Six dogs δεν ξεχνάει) και τώρα ανακοίνωσε την επανέκδοση της απόλυτης δισκάρας του Melted με αφορμή τα δέκα χρόνια από την κυκλοφορία της, μαζί με την οποία συνοδεύεται στην deluxe κυκλοφορία της και η μάσκα του εξωφύλλου. Τόσα χρόνια μετά και δεν σταματά να μας εκπλήσσει με τη μούρλα του.
Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες ανακαλύψεις που έχω κάνει τελευταία είναι η ιστοσελίδα Aquarium Drunkard. Αυτό που αξίζει κυρίως, πέρα από τις προτάσεις του με καινούρια μουσική που δεν θα βρείτε πουθενά αλλού εκεί έξω (ας πούμε εδώ ανακάλυψα αυτό το φετινό, ψυχεδελικό διαμαντάκι), είναι τα Lagniappe Sessions που διοργανώνει το ίδιο το site, με κομμάτια από ήδη φτασμένους ή/ και πολλά υποσχόμενους μουσικούς, του πιο obscure/ cosmic country/ americana χώρου σε ειδικές εκτελέσεις. Κοπιάστε και μπορεί να απορροφηθείτε όσο και εγώ.
Δεν το ακούσατε πρώτοι από εμένα, αλλά το νέο κομμάτι των Idles σπέρνει. Τους χάσαμε κι αυτούς μαζί με άλλα τεράστια ονόματα φέτος από τα φεστιβάλ, αλλά τουλάχιστον η αναμονή του τρίτου τους δίσκου τον Σεπτέμβριο, μας κάνει να ελπίζουμε πως όταν τους δούμε, με το καλό, ζωντανά του χρόνου τέτοιες ημέρες, θα είναι οπλισμένοι με νέα, τρομερά τραγούδια.
Στηρίζουμε το Αφεντικό οχι μόνο για τη μουσική του, αλλά και για τις κοινωνικοπολιτικές του τοποθετήσεις.
Μία ακόμη λίστα, αυτή τη φορά από το Pitchfork, για όσες κυκλοφορίες περιμένουμε με ανυπομονησία μέσα στο καλοκαίρι. Ξεχωρίζω Fontaines D.C και Kelly Lee Owens, αλλά οι ευχάριστες εκπλήξεις είναι πάντα ευπρόσδεκτες.
Με αφορμή το όλο περιστατικό «Κατάργηση Καλλιτεχνικών/Μουσικής» από τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση -και μέχρι να αποδειχθεί πως πρόκειται τελικά για fake news- το μυαλό μου πήγε συνειρμικά κατευθείαν στην δικιά μου αντίστοιχη εμπειρία από την καθηγήτρια Μουσικής στο Γυμνάσιο. Η Σταυρούλα -αν θυμάμαι σωστά το όνομα της- είναι από αυτά τα άτομα που γνωρίζεις σε μία ηλικία που η προσωπικότητα σου διαμορφώνεται και σε επηρεάζουν με τρόπο που δεν μπορείς να συνειδητοποιείς εκείνη τη στιγμή. Αντί να μας διδάσκει βαριεστημένα την ύλη από το αναχρονιστικό βιβλίο, μας έβαζε συναρπαστικές εργασίες και μας κινούσε να ψάξουμε μόνοι μας τι μας γοητεύει στη μουσική. Μέσα από αυτές τις εργασίες της έμαθα τους Arcade Fire, μου έμαθε τους Monkees και «τσακωθήκαμε» για τους Duran Duran. Φυσικά και ήμουν πλατωνικά τσιμπημένος μαζί της, όπως μπορεί να είναι δηλαδή ένα παιδί στην προεφηβεία του. Οι τυχαίες συναντήσεις με κάτι τέτοιες μορφές είναι που προσθέτουν κάτι μικρό ή και τεράστιο στο ποιοι είμαστε σήμερα. Έχω χάσει τα ίχνη της, αλλά αν με διαβάζει, την ευχαριστώ για το μουσικοφιλικό μικρόβιο που μου μετέδωσε.
