Ζούμε πάλι ημέρες που έχει επιστρέψει στο δημόσιο διάλογο το θέμα της πολιτικής ορθότητας και της ανακατασκευής του παρελθόντος με βάση τα νέα δεδομένα με αφορμή τόσο τα κοσμογονικά γεγονότα στις ΗΠΑ, μετά τη δολοφονία του George Floyd όσο και μετά το θάνατο του...Νίκου Αλέφαντου σε εγχώριο επίπεδο (για να καταλάβετε τα μεγέθη). Όπως και μετά το ξεσπάσμα του #metoo κινήματος όσο και τώρα θα εμμείνω στην άποψη μου: θεωρώ συμβολικές κινήσεις «επανάστασης από το καναπέ» τέτοιες προσπάθειες αναπροσαρμογής του παρελθόντος, ενδείξεις ενός πιασάρικου ψευδοπροοδευτισμού (που ίσως είναι το ίδιο άσχημο με το νεοσυντηρηρισμό) και κυρίως, μαρκετίστικες προσπάθειες από τις πολυεθνικές να πιάσουν το zeitgeist της εποχής. Είτε αυτό αφορά το HBO και την προσωρινή απόσυρση του Όσα Παίρνει ο Άνεμος, είτε την αλλαγή του ονόματος των Dixie Chicks σε Chicks, μοιάζουν όλα με κενά νεύματα προς έναν καλύτερο κόσμο. Η ισότητα δεν κερδίζεται στις εντυπώσεις, αλλά στους δρόμους. Και σίγουρα όχι στο ξεψάχνισμα του παρελθόντος, αλλά στο γράπωμα του παρόντος.
Σε παραπλήσιες σκέψεις με οδήγησε και η νέα ταινία αντιρατσιστικό/ αντιπολεμικό έπος του Spike Lee, Da 5 Bloods που προβάλλεται στο Netflix. Είναι μία σύγχρονη κινηματογραφική εμπειρία που κάνει αναφορές σε φιλμ αριστουργήματα του είδους (Αποκάλυψη Τώρα, Full Metal Jacket), αλλά δεν με έπεισε ιδιαίτερα πως η κεντρική ιδέα του σκηνοθέτη φτάνει σαν δυνατή γροθιά στο στομάχι του θεατή. Δεν θέλω να σταθώ, όμως, τόσο στο νοηματικό υπόβαθρο της ταινίας, όσο σε δύο άλλα σημεία. Αρχικά, όπως και ο δίσκος των Run The Jewels, είχε ένα προφητικό χαρακτήρα: κυκλοφόρησε πάνω στην πιο λάθος και σωστή στιγμή ταυτόχρονα, υπενθυμίζοντας μας πως η ισότητα των μαύρων Αμερικανών δεν είναι καινούργια, hip τάση (όπως αντιμετωπίζεται από τα media), αλλά ένα διαχρονικό πρόβλημα της αμερικάνικης ιστορίας που έρχεται στην επιφάνεια ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Θυμάστε την εποχή που περιμέναμε με ανυπομονησία να παιχτεί το επεισόδιο της αγαπημένης μας σειράς στην αμερικάνικη τηλεόραση (συνήθως ήταν Πέμπτη όλες) και την επόμενη μπαίναμε στα torrents για να τη κατεβάσουμε; Οχι; Ναι ok, ούτε εγώ, μοιάζει πολύ παλιά πλέον, αλλά ο υπερτατος μουσικός Bill Callahan θα κάνει το ίδιο με το νέο του δίσκο Gold Record: κάθε Δευτέρα θα κυκλοφορεί ένα κομμάτι από την επερχόμενη του δουλειά, μέχρι αυτή να κυκλοφορήσει ολόκληρη στις 4 Σεπτέμβρη, ξεκινώντας από τις 29 Ιουνίου. Εν ολίγοις, θα μας βγάλει τη ψυχή, αλλά αυτό το παιχνίδι αναμονής αξίζει, γιατί πρόκειται για έναν από τους σπουδαιότερους αμερικανούς τραγουδοποιούς εν ζωή και εδώ μπορείτε να θυμηθείτε το γιατί.
Υπάρχει μία σειρά που την χρειάζεστε στη ζωή σας και δεν το ξέρετε, όσο τη χρειαζόμουν κι εγώ και δεν το ήξερα. Και μόνο η περιγραφή του High Maintenance του HBO θα σας πείσει: οι ζωές διάφορων, καθημερινών ανθρώπων της Νεας Υόρκης μπλέκονται μεταξύ τους σε αυτοτελή επεισόδια και ο μοναδικός δεσμός που τους συνδέει, άλλοτε λιγότερο άλλοτε περισσότερο άμεσα, είναι ο...dealer χόρτου τους. Το πιο φοβερό είναι, όμως, ο ευρηματικός και εντελώς πρωτότυπος τρόπος που αυτές οι μικρές ιστορίες μπλέκονται μεταξύ τους, με το σενάριο να μην το παίζει βαθύ και ψαγμένο, προσπαθώντας να μας πείσει πως μία μικρή αλλαγή σε έναν χαρακτήρα μπορεί να φέρει μία άλλη τεράστια σε κάποιον άλλον (το λεγόμενο domino effect). Αντίθετα, όλα μοιάζουν τυχαία και συμπτωματικά, με τη μόνο κοινή σταθερά να παραμένει ο αγαπημένος τους dealer. Η μουσική, η σκηνοθεσία και η εναλλαγή του ρυθμού είναι συντονισμένα πλήρως στο κλίμα, με αποτέλεσμα μετά από το τέλος κάθε επεισοδίου να νιώθεις πως έχει πιει και συ ένα γάρο. Και οχι κατουρημένο.
https://www.youtube.com/watch?v=duGwZSnbLcs
Ένα ακόμη επερχόμενο άλμπουμ για το οποίο ανυπομονώ είναι η δισκογραφική επιστροφή των Bright Eyes μετά από 9 χρόνια με τίτλο Down In The Weeds Where The World Once Was. O Conor Oberst είχε καταχωνιάσει κάπου στο βάθος το πιο γνωστό του project, αλλά φαίνεται πως μέσα από τους προσωπικούς του δίσκους, την επαναφορά της emo punk μπάντας του Desaparacidos και κυρίως την πρόσφατη συνεργασία του με την Phoebe Bridgers για τους Better Oblivion Community Center, o 40χρονος αμερικανός συνθέτης αναγεννήθηκε και βρήκε την έμπνευση που αναζητούσε. Η μπάντα έπαιξε στο show του Stephen Colbert το Mariana Trench, ένα από τα τραγούδια του επερχόμενου άλμπουμ, και αν κρίνουμε απ’ ότι έχει έρθει μέχρι τώρα στην επιφάνεια υπάρχουν καλοί λόγοι για να ανυπομονούμε.
https://www.youtube.com/watch?v=I4au-zxd8u0
Ο Jarvis Cocker επιστρέφει κι αυτός σε ένα μήνα στη δισκογραφία με το σχήμα του JARV IS… το οποίο εμπεριέχει μέλη από τους Βas Jan και τους Three Trapped Tigers. Πριν συμβεί αυτό, έδωσε μία καταπληκτική, ζηλευτή συνέντευξη στη σκηνοθέτιδα Jenie Finley, μία από τις πιο διασκεδαστικές, χορταστικές και αστείες που θυμάμαι να έχει δώσει ποτέ ο λατρεμένος μουσικός. Σχολιάζει πως οι άνθρωποι των σπηλαίων ήταν οι πρώτοι ravers, μιλάει για το πως σταμάτησε να πίνει πριν τραγουδήσει και εξηγεί γιατί νιώθει περίεργα όταν τον χαρακτηρίζουν «εθνικό θησαυρό». Διαβάστε την, έχει τα δίκια του.
Η συνήθεια που έγινε λατρεία: Η playlist μου με τα καλύτερα τραγούδια του μήνα. Και αυτός ο μήνας ήταν φοβερός.
