Πώς στέκεται άραγε ο Maynard James Keenan χωρίς τη στήριξη της πολυ-επίπεδης και δαιδαλωδώς δομημένης heavy rock όπερας των Tool ή των επιβλητικά μελωδικών ενορχηστρώσεων των A Perfect Circle;
Μετέωρος μεταξύ sexy beats, διεστραμμένων ονειρώξεων, εκπυρσοκροτήσεων όπλων, σατανικών (υπάρχει άραγε άλλο είδος;) θηλυκών υπάρξεων και ενίοτε φθηνού humour, ο Keenan μας προσφέρει με το Puscifer project του μία εντελώς νέα οπτική γωνία στα άδυτα της υπέροχα διαταραγμένης του προσωπικότητας. Μέσω αυτής της, όχι και τόσο νέας, καλλιτεχνικής του περσόνας, υπό το όνομα του «εμπνευσμένου» Puscifer (προφέρεται πούσιφερ και προέρχεται από τον συνδυασμό των λέξεων pussy & Lucifer –τα συμπεράσματα δικά σας), ο Keenan μας προσφέρει μια κλεφτή ματιά σε όσα παρεξηγημένα και μυστηριώδη τον απασχολούν όταν δεν αφιερώνεται στους… αμπελώνες του στην Αριζόνα και στις δύο προαναφερθείσες μπαντάρες των οποίων «ηγείται».
Στο βλάσφημο V Is For Vagina λοιπόν, που κυκλοφορεί τώρα και στη χώρα μας με αρκετή καθυστέρηση, ο Maynard άλλοτε θυμίζει έναν υπό επήρεια valium Tricky (“Vagina Mine”), άλλοτε b-side wannabe των Massive Attack (“Indigo Children”) και άλλοτε έναν χαμένο σε industrial μονοπάτια Tom Waits (“Drunk With Power”). Το άλμπουμ, παρόλα τα ετερόκλητα στοιχεία του, διαθέτει συνοχή στο ύφος αλλά όχι και στην ποιότητα των συνθέσεων που το απαρτίζουν. Κυρίως λόγω της επιλογής του κουραστικού αντι-θρησκευτικού “Sour Grapes” με τα gospel φωνητικά και το ανεκδιήγητο κήρυγμα-παρωδία που περιλαμβάνεται στα πρώτα του λεπτά, καθώς και της εντελώς άστοχης αποδόμησης του “Undertaker”: το οποίο από tour de force, όπως ήταν στην πρωτότυπη εκδοχή του (στο soundtrack του δεύτερου Underworld υπό την επίβλεψη του –ex Nine Inch Nails– Danny “Renholder” Lohner) μετατρέπεται εδώ σε ένα εντελώς επίπεδο και μονότονο κομμάτι. Ευτυχώς την ίδια μοίρα δεν έχει και το, για τρίτη φορά επανεκτελεσμένο “Rev 22:20” (εδώ σε ένα dry martini mix), το οποίο και κλείνει το V Is For Vagina, αποπνέοντας μια έντονα κλειστοφοβική jazz αισθητική, με τον ίδιο τον Maynard να κεντάει, τόσο στιχουργικά όσο και ερμηνευτικά. Ξεχωρίζουν επίσης τα groovy “Queen B” και “Dozo”, ενώ το “Momma Sed” αποτελεί το πιο παραδοσιακό –για Keenan– τραγούδι και συνάμα το καλύτερο του άλμπουμ.
Μακριά από τις υπαρξιακές του αναζητήσεις, την ανάγκη για ψυχολογική κάθαρση και αποφεύγοντας να κάνει ιδιαίτερη επίδειξη δυνάμεων με το φoνικό του λιμπρέτο, ο κύριος Puscifer δίνει στο τεράστιο και φανατικό του κοινό μια συλλογή από τραγούδια, με σκοπό να χαλαρώσει μετά την …εκατομμυριοστή ακρόαση του Aenima –και στον εαυτό του την ευκαιρία να παιχνιδίσει, διασκεδάζοντας τις εντυπώσεις. Δεν τα καταφέρνει και άσχημα!
