Διπλές ηλεκτρικές κιθάρες, φρενιασμένα σολαρίσματα, πλήκτρα σε κρίση μεγαλείου κι ένα εξάλεπτο έπος γύρω από τις...μεταλλικές λεγεώνες (“Battalions Of Steel”) ανοίγουν τον νέο – 18ο στούντιο – δίσκο των Saxon.
Σκέφτομαι ότι θα μπορούσα και να έκλεινα το Into The Labyrinth εκεί και να έγραφα την υπόλοιπη κριτική με μία μεζούρα φαντασία και μία (κυνικό) ρεαλισμό. Καμία έκπληξη από τους Βρετανούς, τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου (Biff Byfford στην περίπτωσή μας): ένα συγκρότημα ιστορικό μεν, με κάποιους σημαίνοντες δίσκους στο ενεργητικό του, το οποίο όμως ζει στον κόσμο του. Στην κοσμάρα του, για την ακρίβεια.
Όμως δεν το έκλεισα το Into The Labyrinth. Και το ξανάκουσα. Χρειάζεται και μια επαγγελματική ευσυνειδησία η δισκοκριτική, άσχετα αν στην Ελλάδα μόνο υπό επαγγελματικές συνθήκες δεν γίνεται. Έπειτα, όσο και αν δυσφόρησα με τα παραπάνω περιγραφέντα, το έπιασα ότι οι Saxon ακούγονται αν μη τι άλλο ορεξάτοι στον νέο τους δίσκο – απέχουν αισθητά από εκείνα τα τερατώδη, βαριεστημένα και αδιέξοδα μονοπάτια, που τους οδήγησαν σε κακά άλμπουμ σαν το Metalhead (1999) και το Killing Ground (2001). Και είναι πράγματι ορεξάτοι. Έχει ως έναν βαθμό να κάνει και με την παραγωγή: ο Γερμανός Charlie Beauerfeind (Helloween, Blind Guardian) κατέχει άλλωστε το σχετικό πόστο και δεν είναι έτσι τυχαίο ότι οι Saxon, παρότι εμμένουν στα βρετανικά NWOBHM κόλπα τους, φλερτάρουν εδώ έντονα με την επική power metal αισθητική της γερμανικής σχολής, πιο έντονα ίσως από ότι στο Lionheart ή στο Inner Sanctum. Όμως το θέμα δεν είναι μόνο κατασκευαστικό: οι Saxon το διασκεδάζουν αισθητά το Into The Labyrinth. Δίνουν κάτι από το είναι τους σε αυτό το άλμπουμ.
Δεν παραβλέπω την τελευταία παράμετρο. Ίσα-ίσα της αναγνωρίζω κιόλας ότι χάρη σε αυτή ορισμένες στιγμές κατά τα άλλα αστείες στιχουργικά, όπως το “Valley Of The Kings”, το single “Live To Rock” ή το “Protect Yourselves”, ηχούν αρκετά διασκεδαστικές, διεκδικώντας το πλήκτρο του repeat. Όμως δεν μπορώ να αδιαφορήσω για το ότι οι Saxon υπηρετούν εδώ μια εντελώς εξαντλημένη αισθητική, κυρίαρχη στην εποχή της δόξας τους, μα πλέον γραφική. Στην οποία δεν κομίζουν καν μια πνοή ανανέωσης, μονάχα τον ενθουσιασμό τους για αυτήν. Και μη βιαστεί κανείς να πει για τις τευτονικές power metal ενέσεις του Beaurfeind: έχουν λήξει κι αυτές εδώ και μια δεκαετία, όταν η άνοδος του σύγχρονου metal ήχου σε Ευρώπη και Η.Π.Α. έστειλε οριστικά το power metal στα (καλλιτεχνικά) θυμαράκια. Το Into The Labyrinth είναι μια έντιμη κατάθεση και σίγουρα η πιο ενδιαφέρουσα των Saxon στα τελευταία χρόνια – όσοι τριαντάρηδες έχουν μείνει κολλημένοι στη μεταλλική τους εφηβεία μπορεί μάλιστα και να το λατρέψουν. Αλλά είναι ένα άλμπουμ απελπιστικά βαλτωμένο στα παλιά, μην έχοντας τίποτα να προσφέρει στη γενιά η οποία τώρα θεώνει τους Mastodon, τους Isis, τους Meshuggah και τους Godjira. Και πολύ καλά κάνει...
Υ.Γ.: Η παρούσα cd/dvd έκδοση διαθέτει και οπτικό υλικό. Και αν είστε φίλοι των Saxon μην κάνετε το λάθος και δεν την αποκτήσετε. Γιατί στο dvd θα βρείτε την ταινία Parzival, με τον Biff Byfford να παίζει τον Βασιλιά Αρθούρο (να προσπαθεί να τον παίξει, για να είμαι ακριβής), ένα ντοκιμαντέρ με τη μπάντα σε περιοδεία, μια συνέντευξη του Biff (δεν λέει και τίποτα φοβερό, αλλά ΟΚ), καθώς και το βίντεο-κλιπ του “Live To Rock”. Συλλεκτικές, παλιομεταλλάδικες, στιγμές...
