Αδιαμφισβήτητα έχουμε να κάνουμε με τον μεγαλύτερο βρετανό ποπ σταρ αυτής της εποχής
Αρκεί να ανοίξει απλώς το στόμα του και τα βρετανικά media είναι έτοιμα να αφουγκραστούν και τον παραμικρό ψίθυρο (αλλά και πολλά κοριτσάκια να προβούν σε επιφωνήματα ένθεης μανίας), σε μια εποχή που εκλείπει το είδος, χωρίς να λείπει σε πάρα πολλούς εκτός εκείνων που έχουν να κερδίσουν κάτι από αυτό που περιτριγυρίζει το μουσικό μέρος. Ο Robbie Williams απέδειξε ότι "υπάρχει-ζωή-μετά-τους-Take-That", επαπροσδιόρισε το status του στη μουσική βιομηχανία και ξεκαθάρισε ότι δεν επιθυμεί τίποτε λιγότερο από εκείνο ενός sexy Elton John συμβόλου για τα 00s, με πιο "rock" διαθέσεις.
Αυτή η σταρ ποιότητα και φιλοσοφία καθρεπτίζεται πλέον όχι μόνο στο πως εκλαμβάνουν οι άλλοι το υλικό του, αλλά και στο πως μας το δίνει. Γιατί, όπως και με τα προηγούμενα albums, το 'Escapology' είναι ένα ημερολόγιο της ζωής του τη συγκεκριμένη στιγμή και παρά την προσπάθειά του να εμφανιστεί προσγειωμένος, χαμογελαστός και guy-next-door, αρκετές φορές ξεφεύγει, και με βάση τον αναπόφευκτα προσωπικό χαρακτήρα που έχουν οι στίχοι του, καταλήγει να λέει ιστορίες για το image του και τις δυσκολίες με τη φήμη, που μας φέρνουν στο μυαλό περισσότερο ένα υποχείριο στα χέρια της αχόρταγης, αλλά και απλοχέρας μουσικής μηχανής.
Στο "Come Undone" τραγουδά "Do another interview / Sing a bunch of lies / Tell about celebrities that I despise / And sing love songs", "I'm a star but I'll fade", τραγουδά στο "Monsoon", στο "Song 3" λέει "I feel gigantic". Μην αρχίσετε να φτύνετε στον κόρφο σας και να σταυροκοπιέστε μέρες που είναι, όσο μακρυνά κι εξωγήινα κι αν σας φαίνονται αυτά. Μιλάμε για τον άνθρωπο με το μεγαλύτερο ποσό στο τσεκ που πήρε για την προσφορά του στη μουσική, όταν μάλιστα η ίδια εταιρία απέλευε αρκετούς -δημιουργικούς και μη- εργαζόμενους για να περικόψει τα "περιττά έξοδα" και από μόνο του αυτό αρκεί για να σε γεμίσει ευθύνες.
Τι λοιπόν έπραξε ο αγαπητός Robbie σ'αυτό το album; Στάθηκε στη γραμμή που χώριζε αυτό που του έλεγε η καρδιά και η μαγκιά του και σ'εκείνο που έπρεπε να κάνει για να μη ρισκάρει τίποτα και να φέρει τα χρήματα πίσω στη δισκογραφική. Όσο είναι αυτό εφικτό δίχως της συνδρομή της αμερικανικής ηπείρου, αφού κόβουμε ότι πολυτιμότερο έχουμε ότι και πάλι οι φίλοι μας από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού δεν πρόκειται να συγκινηθούν ούτε στο ελάχιστο, πέρα από κάποια περιστασιακά κύματα, από εμφανίσεις και περιοδείες. Με λίγα λόγια το προϊον μυρίζει αρκούντως "βρετανούρα" για εκείνους. Αλλά αυτό είναι σαφώς ένα θέμα προς συζήτηση, προβλέψεις και σχόλια, αλλά επ'ουδενί δεν επηρεάζει την κρίση μας για το μουσικό μέρος.
Μουσικά αφήνει πίσω την τελευταία Sinatra-style κυκλοφορία του, "Swing When You're Winning" κι επιστρέφει στα συνηθισμένα, έχοντας στο πλάι το μακροχρόνιο συνεργάτη του, Guy Chambers. Το χεράκι του τελευταίου είναι δυστυχώς όχι μόνο ορατό, αλλά και υπέρ του δέοντος μακρύ, αφού κυριολεκτικά η δουλειά του είναι να στρογγυλοποιεί τις γωνίες και να κόβει -ηθελημένα ή μη- όλα εκείνα τα στοιχεία που θα την έκαναν πιο προχωρημένη και αισθητά πιο ενδιαφέρουσα καλλιτεχνικά. Κι έτσι, μολονότι συνθετικά και στιχουργικά πρόκειται για την καλύτερη δουλειά του Robbie, της λείπει το στοιχείο που πραγματικά θα την έκανε ενδιαφέρουσα και στους έξωθεν των ραδιοχιτάδων κύκλους.
Ομολογουμένως, πάντως, το πρώτο single "Feel" είναι αρκετά καλό, αλλά όχι και τόσο αντιπροσωπευτικό, ηχητικά, του δίσκου. Υπάρχουν χαρντροκάδικες απόπειρες, χωρίς όμως ίχνος έμπνευσης, όπως το "Song 3", αλλά και πανέμορφες μπαλλάντες, όπως το "Love Somebody", ένα χαρακτηριστικό όμως παράδειγμα όμορφου τραγουδιού που χάνεται από την παρατραβηγμένη και πομπώδη παραγωγή. Θυμηθείτε το όνομα των Queen όταν απολαμβάνετε τα κρεσέντο του. Δεν λείπει και το 70s piano funk ("Hot Fudge"), το αλα Oasis βρετανικό ροκ, αλλά και η γεύση από ...Mariachi στο highlight "Me And My Monkey", όπου καταφεύγει σε μια γραφική, μα και ενδιαφέρουσα εξιστόρηση, οι γλυκόπικρες στιγμές ("Sexed Up"), αλλά και οι soul πινελιές (βλ. "Revolution" με τα φωνητικά της Rose Stone)! Kορυφαίο είναι και το hidden track. Τρανό (ίσως και μοναδικό) παράδειγμα το πόσο ταιριαστή είναι η απλότητα στις μελωδίες που σκαρώνει...
Να μην σας κουράζουμε όμως άλλο με ιδιαίτερες αναφορές. Δίχως να προχωρήσει πολύ από τον καλλιτέχνη που αφήσαμε ο κύριος Williams μας παραδίδει την καλύτερη ποιοτικά και ποσοτικά δουλειά του, σαφώς διασκεδαστική και ευάκουστη, μόνο που χάνεται κάπου στο τέλος, όταν το άγχος για να βγει κάτι πολύ εμπορικό καταστρέφει τα πάντα. "Every track here seems designed for the biggest market possible", διαβάσαμε πρόσφατα σε μια κριτική και δεν θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε περισσότερο. Και, για να μη γελιόμαστε, το να προσπαθείς να το επιτύχεις ταυτόχρονα με την επιθυμία να δείξεις ότι είσαι και ικανός ως καλλιτέχνης, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου. O Robbie Williams έχει το ταλέντο, έχει το άστρο, έχει το χιούμορ να τα αντιμετωπίσει όλα ψύχραιμα, μα δεν έχει ακόμη το ειδικό βάρος για να βγάλει απ'όλα αυτά κάτι που θα δώσει το δικό του πραγματικό "παρών" στην διψασμένη διεθνή ποπ σκηνή. Κι όσο κι αν δεν είναι απαραίτητο αυτό για τη χώρα του, στις βόλτες προς τα έξω, αποτελεί κύριο εφόδιο.
