Έχοντας πίσω του ενεργό συμμετοχή σε δύο από τα σπουδαιότερα και πιο πολυσυζητημένα συγκροτήματα του ελληνόφωνου rock, ξεκινώντας με τα Μωρά Στη Φωτιά και δημιουργώντας, κατόπιν, τα Ξύλινα Σπαθιά, ο Παύλος Παυλίδης – ως σόλο πλέον καλλιτέχνης, με δύο albums ήδη στο ενεργητικό του – ταξίδεψε ως τη Σύρο και το θέατρο Απόλλων για δυο live εμφανίσεις, στις 22 και 23 Μαρτίου αυτής της χρονιάς.
Το υλικό κυκλοφόρησε με τη μορφή του διπλού CD (έπεται και DVD), αποτελώντας αδιαμφισβήτητο μάρτυρα μιας βαθιάς και πέρα ως πέρα γοητευτικής ωριμότητας, αλλά και μιας ουσιώδους καλλιτεχνικής εξέλιξης. Το δημοτικό θέατρο Απόλλων της Ερμούπολης χτίστηκε μεταξύ 1862 και 1864 σε σχέδια του Ιταλού αρχιτέκτονα Sampo. Παρόλα αυτά, η ευρέως διαδεδομένη αντίληψη ότι το θέατρο είναι μια πιστή μικρογραφία της Σκάλας του Μιλάνου δεν ευσταθεί. Στην πραγματικότητα η αρχιτεκτονική του θεάτρου είναι επηρεασμένη από τέσσερα ιταλικά θέατρα (ένα εκ των οποίων είναι όντως και η Σκάλα του Μιλάνου). Το θέατρο, το οποίο δεν χαρακτηρίστηκε ποτέ για την στερεότητά του, ανακαινίστηκε αρκετές φορές στο παρελθόν, ενώ σήμερα έχει πλέον ολοκληρωθεί το έργο της πλήρης αποκατάστασής του - όσο το δυνατόν πιστότερη προς την αρχική του μορφή. Μέσα σε αυτό το γεμάτο ιστορία θέατρο, ο Παύλος Παυλίδης επιφύλαξε τόσο στα κομμάτια από τις δύο προσωπικές του δουλειές (Αφού Λοιπόν Ξεχάστηκα και Άλλη Μια Μέρα), όσο και σε κάποια παλαιότερα τραγούδια των Ξύλινων Σπαθιών (“Ζεστός Αέρας”, “Φωτιά Στο Λιμάνι”, “Το Καράβι” και “Αλλάζει Πρόσωπα Η Θλίψη”) εκτελέσεις οι οποίες έχουν να προσφέρουν στον ακροατή αυτό το κάτι διαφορετικό που περιμένει κανείς από ένα live. Κι αυτό γιατί τα τραγούδια καταφέρνουν να διατηρήσουν όλη την ενέργεια μιας ζωντανής εκτέλεσης, ενώ, την ίδια στιγμή, ξεγυμνώνονται από τον γνωστό παθιασμένο ηλεκτρισμό, που τόσο έντονα χαρακτηρίζει της δουλειές του Παυλίδη. Δημιουργείται έτσι ένα απολαυστικό ακουστικό αποτέλεσμα, στο οποίο φωνή και ερμηνεία κυριαρχούν, επιτρέποντας όμως στους προβολείς να πέσουν και στους στίχους, που είναι τουλάχιστον εκπληκτικοί (“Βροχοποιός”, “Ο Ναυαγός” “Ο Κηπουρός”, “Grand Hotel”). Να ένα, ήδη αρκετά γνωστό, παράδειγμα: «Αν κατάλαβα ακριβώς είπε πως δεν θα ξανά ’ρχότανε/ ο πρώτος κεραυνός από μακριά ακουγότανε/ έγινα βροχοποιός γιατί τα δάκρυα στερέψανε/ πάλι αστράφτει, κοίτα φως/ νιώθω σαν να με μαγέψανε» (“Βροχοποιός”). Κάποτε - σε μια αναφορά στα Ξύλινα Σπαθιά - είχα διαβάσει ότι η φωνή του Παύλου Παυλίδη είναι από εκείνες τις φωνές που είτε θα λατρέψεις ακαριαία, είτε θα μισήσεις από την πρώτη στιγμή, κι ότι ενδιάμεσος δρόμος δεν υπάρχει. Το σίγουρο είναι πως η χροιά και η εκφραστικότητα της ερμηνείας του Παυλίδη είναι αναγνωρίσιμα από το πρώτο λεπτό, ακόμα και σε κάποιον ο οποίος δεν θυμάται καλά-καλά με σιγουριά το όνομά του. Στην παρούσα δε ζωντανή ηχογράφηση συναντάμε και τα δύο στην καλύτερη δυνατή φόρμα τους, με όλα τους τα χαρίσματα κυριολεκτικά στην πρώτη γραμμή. Αλλά και με μία μοναδική ικανότητα να σε καθηλώσουν με κάθε λέξη τους, να σε κάνουν να βουρκώσεις και να αιχμαλωτίσουν την καρδιά σου. Με αυτά τα ερμηνευτικά όπλα και στηριζόμενος βέβαια σε εξαιρετικά τραγούδια, ο Παυλίδης καταθέτει εδώ ένα live album που δεν αποτελεί υπόθεση μόνο για τους φίλους του – όπως συχνά γίνεται με τις ζωντανά ηχογραφημένες δουλειές – αλλά που θα αποτελούσε κόσμημα για οποιαδήποτε σοβαρή δισκοθήκη γύρω από το ελληνικό rock.
