Η Άγρια Χλόη συνεχίζει από εκεί όπου σταμάτησε το Για Σένα Με Αγάπη (2002), παρ' όλο που μεσολάβησαν άλλα 2 δισκογραφικά εγχειρήματα στο μεταξύ, δηλαδή το Transformations με τις διασκευές στον Μάνο Χατζιδάκι (2003) και το πειραματικό project Movement.
Δεν είναι τυχαία, όπως (εύστοχα) επισημαίνει το δελτίο Τύπου, ο «πιο αγαπημένος Έλληνας παραγωγός της σύγχρονης ελληνικής ηλεκτρονικής μουσικής». Έχει καταφέρει σε όλες τις δουλειές του να αναπτύξει ένα προσωπικό, αναγνωρίσιμο ύφος, που τον διαχωρίζει από οποιαδήποτε άλλη προσπάθεια έχει γίνει στη χώρα μας, στον συγκεκριμένο χώρο. Ακόμα περισσότερο στην προσωπική του καριέρα, όπου, χωρίς τις ετερόκλητες πολλές φορές καταβολές των άλλων 2 συνοδοιπόρων του στο όχημα των Στέρεο Νόβα, ο ήχος του γίνεται πολύ πιο μεστός, πιο κατασταλαγμένος. Ξέρει πολύ καλά πλέον τι είναι αυτό που θέλει να κάνει και πώς να το «σερβίρει» στο κοινό του ο Κ.ΒΗΤΑ.
Η Άγρια Χλόη συνεχίζει από εκεί όπου σταμάτησε το Για Σένα Με Αγάπη (2002), παρ' όλο που μεσολάβησαν άλλα 2 δισκογραφικά εγχειρήματα στο μεταξύ, δηλαδή το Transformations με τις διασκευές στον Μάνο Χατζιδάκι (2003) και το πειραματικό project Movement. Μάλιστα, εδώ βρίσκουμε τον Κωνσταντίνο Βήτα να ασχολείται με καθαρά τραγουδοποιητικές φόρμες, χαρίζοντάς μας μερικά από τα πιο όμορφα κομμάτια του. Όπως το το “Σήμα”, για παράδειγμα, που μοιάζει να βγήκε από το ίδιο συνθετικό brainstorming με το “Κύμα” του Για Σένα Με Αγάπη, ή το “3 Υποθέσεις”, το οποίο φέρνει στο μυαλό τις παλιές ημέρες των Στέρεο Νόβα.
Το συγκεκριμένο άλμπουμ παρουσιάζει μία διαρκή εξέλιξη στο έργο του δημιουργού του, κυρίως στον ηχητικό τομέα, όπου τελειοποιείται ένα προσωπικό στυλ, φτάνοντας στην καλύτερη μέχρι στιγμής έκφρασή του. Οι προαναφερθείσες τραγουδοποιητικές φόρμες ωθούν στη χρήση περισσότερων κιθάρων (ακουστικών ή ηλεκτρικών), καθώς και σε διάφορες άλλες μικρές καινοτομίες, που φρεσκάρουν το συνολικό αποτέλεσμα. Η μουσική του μπορεί να απευθύνεται κυρίως στο μυαλό, αλλά χρησιμοποιώντας αυτές τις πιο τραγουδοποιητικές φόρμες, φτιάχνει μουσικές και για το σώμα. Σπουδαία τραγούδια σαν το “13” ή “Το σήμα”, για παράδειγμα, αν κυκλοφορούσαν σε μία πιο ώριμη από την –άδικα και άτακτα- γερασμένη ελληνική δισκογραφική αγορά, θα κυκλοφορούσαν σαν singles, ενώ και άλλες instrumental ή μη στιγμές που ακούμε εδώ, χαρακτηρίζονται από αισιοδοξία, χορευτική και –γιατί όχι;- παιχνιδιάρικη διάθεση. Και όλα αυτά σε συνδυασμό με τις σταθερές πειραματικές του διαθέσεις, επηρεασμένος από γερμανοαυστριακής προέλευσης ηλεκτρονικούς ήχους και συνδυάζοντας τα διάφορα φυσικά όργανα, όπως κρουστά και κιθάρες, κάτω από μία αψεγάδιαστη παραγωγή, που καταφέρνει να ξεχωρίσει και να δώσει το δικό του χώρο σε κάθε όργανο, φτιάχνοντας ένα απολαυστικά εκλεκτικό χαρμάνι ήχων και στίχων. Μάλιστα, ενδιαφέρον είναι το ότι έχουν περιοριστεί λίγο περισσότερο οι instrumental συνθέσεις, υπέρ των τραγουδιών, αλλά και ακόμα και οι πρώτες που βρίσκουμε εδώ χαρακτηρίζονται από μία διάχυτη μελωδικότητα, αποτελώντας ουσιαστικά μέρη του άλμπουμ, κι όχι απλά μεταβατικά tracks. Χαρακτηριστικά παραδείγματα, τα “Φακ_άσιντ” και “Απέλαση”. Το δεύτερο ειδικά φέρνει στο μυαλό το ύφος των instrumental δουλειών του Moby, με τα πλήκτρα και την χαλαρωτική του διάθεση.Όμως, το κυριότερο όπλο του σαν μουσικός είναι -για τον γράφοντα- οι ιδιαίτεροι στίχοι του. Στίχοι, όπως και η μουσική, που εδώ δείχνουν, περισσότερο ίσως από κάθε άλλη φορά, αισιόδοξοι, αλλά και παράλληλα νοσταλγικοί. Στίχοι προσωπικοί, με την ουσιαστική έννοια του όρου. Στίχοι για την χαμένη αθωότητα, μικρούς φευγαλέους έρωτες και χτυποκάρδια, τυχαίες γνωριμίες, μικρές καθημερινές ιστορίες. Στίχοι ενός ανθρώπου που δείχνει να ρουφά τη ζωή, να αφουγκράζεται τα πάντα γύρω του και να τα εκφράζει όλα αυτά μέσα από το προσωπικό του φίλτρο στα τραγούδια του. Έτσι, πετυχαίνει να εκφράσει τον κάθε ακροατή του, με τον καθένα να βρίσκει το δικό του «σημείο επαφής» με τον δημιουργό. Στίχοι, τέλος, που διακρίνονται για την αλήθεια τους, που φαίνεται να είναι προνόμιο όσων στιχουργών στοχεύουν να εκφραστούν πρωτίστως οι ίδιοι μέσω των στίχων τους, μην αφήνοντας δεύτερες σκέψεις να «χαλάσουν» το μηνυμά τους, στην προσπάθεια να το ωραιοποιήσουν και να το καταστήσουν προσιτό σε περισσότερους τρίτους.Το Άγρια Χλόη είναι ίσως ο πιο uplifting δίσκος του μέχρι τώρα, ενώ (ίσως για αυτό να) φέρνει στο νου περισσότερο από κάθε άλλη φορά τη μουσική των Στέρεο Νόβα. Ειδικά στα πιο ηλεκτρονικά κομμάτια, η φωνή (βεβαίως) όταν υπάρχει, αλλά και η ενορχήστρωση, χτυπάνε κατευθείαν στη λειτουργία της μνήμης και φέρνουν στο νου αναμνήσεις. Όχι, προς θεού, δεν μιλάμε για πισωγύρισμα, ούτε ένα ηθελημένο «εμπορικό» τρυκ. Οπως όταν ο McCartney παίζει με κανονική μπάντα και προσπαθεί να γράψει μία αυθεντική ποπ μελωδία και αναπόφευκτα φέρνει στο νου μας τους Beatles (για να φέρουμε ένα παράδειγμα), έτσι και ο βασικός ερμηνευτής του σπουδαιότερου ηλεκτρονικού ελληνικού σχήματος, αναπόφευκτα ακούγεται σαν Στέρεο Νόβα. Ειδικά, όταν γράφει ρυθμικές μελωδίες, όπως τα “Κύκλωπας”, “Μιράντα” ή το “3 Υποθέσεις", όπου θυμίζει τον λόγο που κάποιοι, λίγοι ευτυχώς και για ένα μικρό διάστημα, είχαν προτρέξει να κατατάξουν τους Στέρεο Νόβα στην κατηγορία “Hip Hop”. Με την χαρακτηριστική, ιδιαίτερη και φορτισμένη συναισθηματικά ερμηνεία του ο Κ.Βήτα αποδεικνύει για μία ακόμη φορά πως δύσκολα θα μπορούσε κάποιος άλλος να αποδώσει αυτούς τους στίχους, ειδικά σε αυτές τις μελωδίες, και πετυχαίνοντας ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα.Όπως βλέπετε, το Άγρια Χλόη συγκεντρώνει όλα -και μάλιστα σε πλούσιο βαθμό- εκείνα τα στοιχεία που αγαπήσαμε και μας έκαναν να ξεχωρίσουμε τον Κ. Βήτα σαν μία ιδιαίτερη περίπτωση. Αν το Σούπερ Στέλλα ήταν ένα ντεμπούτο που έδινε πολλές υποσχέσεις, μέσα στην εσωστρέφεια και τις ευδιάκριτα διερευνητικές διαθέσεις του δημιουργού της, τότε το Άγρια Χλόη είναι το υψηλότερο και πιο ώριμο σημείο, που έχει κατακτήσει μία -επί χρόνια- κατασταλαγμένη πλέον, αλλά ταυτόχρονα και διαρκώς ανήσυχη, μουσική προσωπικότητα...
