Ανοίγουμε μετά από καιρό τον Θάλαμο Επικοινωνίας για να επικοινωνήσουμε με έναν από τους αγαπημένους drummer της σκηνής, τον όμορφο Γιώργο Μπαλτά από την όμορφη Θεσσαλονίκη, ένα όμορφο παλικαράκι που βοηθά έμπρακτα την όμορφη πόλη του ώστε να ξεφύγει από τα δεσμά της σκυλοκρατίας και όχι μόνο. Και το κάνει μέσα από αυτό που του αρέσει: να βαράει ξυλάκια πάνω σε δερματάκια, με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Ίσως το παρακάνει και με το "πολλούς και διαφορετικούς" αλλά τον αγαπάμε όπως ακριβώς είναι. Ας ξεκινήσουμε.
Καλωσορίζουμε τον Γιώργο Μπαλτά, στον Θάλαμο Επικοινωνίας, έναν από τους σημαντικότερους drummer της πόλης της Θεσσαλονίκης, δεν έχει και πολλούς, το επάγγελμα περνάει κρίση. Γιώργο χαιρόμαστε που επιτέλους είσαι μαζί μας για να μιλήσουμε για μουσική, για τα project που τρέχεις και για ό,τι άλλο προκύψει από την αλληλεπίδραση μας. Καλησπέρα κι από εμένα. Επίτροπε, η πόλη έχει πολλούς ντράμερ αλλά σε ευχαριστώ πάντως για τα καλά σου λόγια.
Είμαι σίγουρος ότι έχει πολλούς και καλούς, όμως παρατηρώ ταυτόχρονα ότι συμμετέχεις σε αρκετά σχήματα της πόλης και μάλιστα ετερόκλητα και αυτό με υποχρεώνει να ρωτήσω "γιατί;". Πρώτον, γιατί όχι; Χαχαχαχα…Σοβαρά τώρα, όπως δεν ακούω μόνο μια μπάντα ή μόνο ένα στυλ, έτσι δεν θέλω να παίζω μόνο με μια μπάντα ή ένα στυλ. Κάθε μουσικό ύφος έχει και κάτι να μου προσφέρει καθώς αγαπώ την πρόκληση του να προσπαθήσω να εξυπηρετήσω το εκάστοτε κομμάτι ή άλμπουμ. Επίσης έχοντας μελετήσει αρκετά στο παρελθόν, υπάρχει κομμάτι του εαυτού μου που αγαπάει την τεχνική, ένα άλλο αγαπάει τον πειραματισμό, κάποιο άλλο την απλότητα και όλα μαζί το groove. Τέλος, είμαι κοινωνικό όν και μου αρέσει πολύ η αλληλεπίδραση με άλλους ανθρώπους.
Αυτό το τελευταίο να το προσέχεις, τα ζώα είναι απείρως καλύτερα. Η Θεσσαλονίκη αν και έχει μεγάλη σκηνή στο ροκ και μέταλ, είναι γνωστή για την εμμονή της στο βαρύ λαϊκό ελληνικό τραγούδι. Έχεις “αλληλεπιδράσει” καλλιτεχνικά μέχρι σήμερα και με "σκυλάδες" σε ηχογράφηση ή πολιτιστικό χώρο τύπου “μπουζούκια”; Η αλήθεια είναι ότι δεν μπήκα ποτέ σε αυτή τη κλίκα. Οι συναναστροφές μου είχαν και έχουν κατά κύριο λόγο πιο ροκ, μέταλ ή πειραματικό υπόβαθρο.
Κρίμα ρε γαμώτο, η Πάολα έχασε μεγάλη ευκαιρία να ακουστεί λίγο avant garde. Ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει το μέλλον, ίσως συμβεί κάποτε. Ας ξεκινήσουμε όμως με το τι έχεις κάνει για το 2022, μια από τις πιο παραγωγικές σου χρονιές όπως έχεις αναφέρει. Πρώτες μέρες του Ιανουαρίου και έσκασε η κυκλοφορία των Red Frame με τίτλο Whakapakoko, δώσε μου όλες τις πληροφορίες που δεν έχω και θέλω να μάθω. Το Red Frame ξεκίνησε ως ανάγκη του Sakis Gallo για να παίξει κάτι πιο απαιτητικό διότι είχε κάνει τεχνικό δίσκο πολλά χρόνια πριν. Οπότε μου είπε τι είχε στο μυαλό του και έγιναν όλα πολύ εύκολα. Απλά μπαίναμε στο στούντιο και αυτός είχε 1-2 βασικές ιδέες και καθόμασταν με jam και κουβεντούλα και φτάναμε σε μια βασική δομή των κομματιών άμεσα. Σκεφτόμασταν αρχικά να είμαστε οι δύο μας, μετά ίσως να βρίσκαμε κανένα πνευστό και τελικά μου είπε ο Σάκης να πούμε τον κουμπάρο μου τον Άλεξ (Κιουρντιάδης) από τους Mother Turtle, που παίζει βιολί. Αυτός εννοείται πως ήρθε με χαρά, τζάμαρε και βγήκε το αποτέλεσμα που ακούς, με την βοήθεια του Σάκη σε κάποιες μελωδίες. Την παραγωγή, mix και master έκανε ο συνήθης ύποπτος Konstantinos Kofinas στα Blueberry Productions Co. ο οποίος είναι σταθερός συνεργάτης - φίλος εδώ και πάνω από 10 χρόνια.
Έτσι εύκολα και αβίαστα βγαίνουν τα πράγματα άμα δεν υπάρχει τραγουδιάρης στην μέση και οι κουμπάροι παίζουν βιολί. Πάντως αυτό με το πνευστό, κάποιο σαξόφωνο ίσως θα είχε τρομερό ενδιαφέρον να το δοκιμάσετε στο μέλλον. Ίσως με κάποια άλλη κουμπαριά, δείτε το. Χαχαχαχα…Δεν χρειάζεται κουμπαριά, έχω τον Μπάμπη Προδρομίδη αν χρειαστεί. Τώρα, όσων αφορά το μέλλον με το συγκεκριμένο πρότζεκτ, θα δούμε τι θα γίνει. Πάντως ακόμη κι αν δεν κάνουμε άλλο άλμπουμ, είμαστε χαρούμενοι και περήφανοι για αυτό...
Προχωράμε στον επόμενο δίσκο που ίσως είναι και ο σημαντικότερος για σένα, αυτό μου βγάζει η παρουσία σου μέσα στην μουσική τoυ Closure των Limbo God. Εδώ σηκώνω μανίκια και φέρνω καρέκλα πιο κοντά για να μου περιγράψεις τι παίζει σε αυτήν εδώ την φασούλα. Ξεκίνα να μιλάς και επεμβαίνω όταν χρειαστεί. Ωχ...Λοιπόν Limbo God...βαθιά ανάσα. Η φάση ξεκίνησε το 2008-09 στη Σάμο από όπου κατάγομαι και το project στήθηκε από τον Ορέστη Μυτιληναίο και μένα. Θέλαμε να γράψουμε prog κομμάτια με μπουζούκι και τύμπανα όπου εγώ θα τραγουδούσα κιόλας. Ανεβάσαμε κάτι κατεστραμμένα βίντεο στο YouTube και μετά το αφήσαμε. Το 2014 λοιπόν εγώ ήμουν ήδη μόνιμα Θεσσαλονίκη κι εκείνος φοιτητής στη Κομοτηνή. Είπαμε λοιπόν να ηχογραφήσουμε δίσκο γιατί θέλαμε να δούμε πως θα ακουστούν αλλά και να φύγουν από πάνω μας κατά κάποιον τρόπο. Είχα ήδη συνεργαστεί αρκετά με τον Κώστα τον Κοφίνα και ήξερα ότι θα έκανε τρελά πράγματα στην παραγωγή. Γράψαμε λοιπόν τους οδηγούς των κομματιών στο σπίτι του Θοδωρή Αμαξοπουλου (Until Rain) και μπήκαμε να γράψουμε τύμπανα. Θυμάμαι να ακούει την προπαραγωγη ο Κοφίνας και με τα τύμπανα που σκεφτόμουν να παίξω και να μου λέει ότι μπροστά σε αυτό οι Mother Turtle είναι pop. Χαχαχαχαχα…τέλος πάντων ξεκινήσαμε να γράφουμε τύμπανα το 2014, γράψαμε μπουζούκι το 2015 και μετά υπήρχε το μεγάλο μανίκι, τα φωνητικά...
Τα λέω συνέχεια, δεν με ακούτε. Τι τα θέλετε αυτά τα φωνητικά…;;; Προχώρα, μην σε κόβω. Οι γραμμές που είχα σκεφτεί στο μεγαλύτερο βαθμό τους ήταν "εφηβικές", ήταν τελείως προβλέψιμες. Οπότε έπρεπε να γίνει pre-production για τις φωνές. Αυτό σε συνδυασμό με την αφραγκιά μας αλλά και την έλλειψη χρόνου, μας πήγαν πολύ πίσω. Έτσι λοιπόν γύρισε ο Ορέστης πέρυσι και μου είπε: «…εντάξει, τώρα έχουμε λεφτά, κανόνισε με τον Κοφίνα να κάνετε δουλειά». Έτσι, μετά από τόσα χρόνια καταφέραμε επιτέλους να το κυκλοφορήσουμε φέτος. Το συγκεκριμένο album προσωπικά είναι όλη μου η προσωπικότητα σε ένα άλμπουμ. Σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες σε συνδυασμό με την αγάπη μου για την τεχνική μουσική, τον πειραματισμό αλλά και τις φωνητικές αρμονίες και ανωμαλίες. Είναι θεατρικό και έχω δοκιμάσει ένα σορό πράγματα φωνητικά από brutal κραυγές μέχρι παιδικές φωνούλες. Είναι από τις δουλειές που ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει καθόλου η αρνητική κριτική. Είναι τόσο προσωπικό αυτό το άλμπουμ που αν αρέσει σε κάποιον, καλώς...Αν δεν αρέσει, πάλι καλώς...Κάπου εδώ θα σταματήσω να λέω για αυτό το άλμπουμ γιατί αν συνεχίσω νομίζω ότι θα χρειαστούν 3-4 μέρες μέχρι να πω ότι το κάλυψα. Εκτός αν θέλεις να σου πω κάτι εσύ...
Εγώ θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου το γεγονός πως είναι σίγουρα κάτι που ακούς “πρώτη φορά”, εντελώς unique σαν έκφραση και αισθητική και αρχικά σου κάθεται περίεργα. Σιγά σιγά καταλαβαίνεις τι παίζει και αυτό απαιτεί υπομονή. Αυτό βέβαια σημαίνει βέβαιη εμπορική αποτυχία και πατάω πάνω σε αυτό που είπες και σε ρωτάω για το πως είναι να κάνεις μουσική για σένα και μόνο και να μην ενδιαφέρεσαι για την αποδοχή του κοινού; Θα σου πω την αλήθεια...Γενικά τις περισσότερες φορές (σχεδόν όλες) σε ενδιαφέρει η αποδοχή. Απλά κάποιες φορές μπαίνει σε δεύτερη μοίρα ή απλά δεν μιλάμε για γενική αποδοχή. Η μουσική που κάνω δεν είναι για μένα μόνο γιατί αν ήταν έτσι δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να κυκλοφορήσει. Ουσιαστικά κυκλοφορείς την δουλειά σου ελπίζοντας ότι κάποιοι θα ενδιαφερθούν να την ακούσουν και θα υπάρξει μια αλληλεπίδραση. Τώρα όσων αφορά την συγκεκριμένη δουλειά, η διαφορά είναι ότι δεν πρόκειται να νιώσω άσχημα ούτε στο ελάχιστο ό,τι κριτική κι ‘αν ακούσω για αυτήν. Τα έχω καλά γενικά με τον εαυτό μου και το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι προέκταση αυτού. Επίσης έχω ακούσει τόσα πολλά κατά καιρούς για το πόσο καλά ή άσχημα κάνω ό,τι κάνω που δεν συγκινούμαι πλέον ιδιαίτερα. Το κομμάτι Hello Listeners που ανοίγει τον δίσκο μιλάει ακριβώς για αυτό. Οπότε έχω καταλήξει να σκέφτομαι ότι αν δεν σου αρέσει η δουλειά μου είναι σαν να μην σου αρέσει η φάτσα μου. Αν συμβαίνει αυτό απλά πας παρακάτω. Υπάρχουν σίγουρα κάποιοι άνθρωποι που πιστεύουν ότι η φάτσα μου είναι ωραία.
Αν ρωτάς εμένα, εντάξει δεν θα έλεγα κατευθείαν ΕΜΠ1 με το που σε έβλεπα αλλά να σου πω και κάτι, σημασία έχει ο εσωτερικός κόσμος πάνω από όλα. Πάντως, φίλε Γιώργο, μια χαρά είναι η φάτσα σου, πήγαινε μίλα της. Και μετά από αυτές τις τόσο σημαντικές φιλοσοφικές αναζητήσεις, πάμε στο ολόφρεσκο 14.00 των Rabbi Meerkat. Εκεί θέλω μια ανάλυση της ονομασίας και όλα τα υπόλοιπα προφανώς χωρίς να χρησιμοποιήσεις την λέξη "πειραματισμός". Για να σε δω. Χμ, αυτό είναι δύσκολο task, θα πρέπει να ανοίξω λεξικό για συνώνυμο. Λοιπόν το Rabbi Meerkat σαν όνομα προέκυψε κατά κάποιον τρόπο από το Facebook. Όταν πρωτοέκανα σελίδα ήμασταν σε φάση μη δώσετε προσωπικά στοιχεία κλπ οπότε σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω το Ραβίνος Σουρικάτας σαν ονοματεπώνυμο. Αυτό προέκυψε από κάτι αστεία που λέγαμε με τον Κώστα Κωνσταντινίδη, τον κιθαρίστα των Mother Turtle. Το αστείο στην υπόθεση είναι όταν μετά προσπάθησα να αλλάξω το όνομα στο Facebook δεν το δεχόταν λέγοντας ότι παραθέτω ψεύτικα στοιχεία. Έκανα άπειρες προσπάθειες και σε κάποια φάση το σύστημα μου έγραψε ότι έχω κάνει πολλές αλλαγές ονόματος και δεν μπορώ να κάνω άλλη. Υπήρξαν άνθρωποι που δεν ήξεραν το όνομα μου και με ήξεραν ως Ραβίνο. Κάποια στιγμή κατάφερα και το άλλαξα. Ουσιαστικά λοιπόν Rabbi Meerkat είναι το alter ego μου. Τώρα για το δεύτερο άλμπουμ το concept ήταν το εξής... Εγώ θα κάνω export ήχους από ένα application, θα τους στέλνω στον Κοφίνα (ναι πάλι αυτός έκανε παραγωγή) και θα στήνει το κομμάτι λίγο πολύ μόνος του. Εγώ μην έχοντας γνώση του κομματιού θα το ακούω μια φορά και θα μπαίνω στην αίθουσα να γράψω τύμπανα και ό,τι βγει. Δεν είναι το πρώτο take προφανώς τις περισσότερες φορές αλλά στις 2-3 πρώτες προσπάθειες συνήθως είχαμε το αποτέλεσμα. Επίσης απαγορευόταν στην ηχογράφηση το κόψε - ράψε γιατί όλα τα κομμάτια θα υπήρχαν σε βίντεο. Οπότε ουσιαστικά δοκιμάσαμε έναν ανορθόδοξο τρόπο σύνθεσης και ηχογράφησης χωρίς καμία προετοιμασία εκ μέρους μου και δοκιμάσαμε και διάφορα πράγματα out of the box (π.χ. βάλαμε ένα snare για κάσα σε κάποια κομμάτια). Είδες, δεν χρησιμοποίησα τη λέξη πειραματισμό.
Επειδή βλέπω πως δοκιμάζετε πράγματα, την επόμενη φορά προσπαθήστε να κάνετε ένα άλμπουμ με δεμένα τα χέρια πισθάγκωνα ή αντί για drumsticks χρησιμοποιήστε δονητές, υπάρχουν γενικά ιδέες, μην μένετε στάσιμοι. Βασικά στο επόμενο άλμπουμ Rabbi Meerkat που έχουμε αρχίσει να δουλεύουμε δεν θα έχει τύμπανα. Θα είναι πράγματα της καθημερινότητας (κουζινικά, αναπτήρες, παιχνίδια της κόρης μου κλπ).
Μιας που ανέφερες τον Κώστα, που είναι μια από τις μεγάλες μου κιθαριστικές αγάπες, τσέκαρα το νέο κομμάτι Mother Turtle που βγήκε σε βίντεο και φαντάζομαι ότι έχετε πάει πάλι την φάση εντελώς αλλού. Ναι, το έχουμε πάει τελείως άλλου. Το άλμπουμ θα περιέχει 8 κομμάτια με 8 διαφορετικούς τραγουδιστές. Πολύ πιο απλές φόρμες και είναι groovy και άμεσο. Είναι τα πιο απλά κομμάτια που έχουμε γράψει αλλά έπεσε πολύ δουλειά στο κομμάτι της ενορχήστρωσης και της παραγωγής. Ήταν αρκετά μεγαλύτερη πρόκληση για εμάς από το να γράφαμε ένα prog άλμπουμ στο οποίο δεν θα έμπαιναν περιορισμοί και θα βασιζόταν στο jamming όπως τα προηγούμενα. Αν μπούμε στο στούντιο και τζαμάρουμε με τα παιδιά μπορούμε να γράφουμε ένα άλμπουμ κάθε μήνα γιατί η μουσική μας χημεία είναι εξωπραγματική.
Δεν ακούστηκε άσχημο αυτό, μπορώ να ομολογήσω. Συνέχισε… Το να μπουν περιορισμοί σε αυτό που κάνουμε είναι πολύ πιο απαιτητικό για εμάς και η αλήθεια είναι ότι μας άρεσε η διαδικασία. Το μήνυμα μου για τους οπαδούς της μπάντας (ναι έχουμε και οπαδούς) είναι να μην περιμένουν κάτι ιδιαίτερα κοντινό σε αυτά που ξέρουν. Ναι, προφανώς κάποια στοιχεία είναι εκεί καθώς είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι αλλά γενικά η συνθετική μας φιλοσοφία ήταν τελείως διαφορετική.
Και μόνο το γεγονός ότι προσθέσατε τόσους τραγουδιαρηδες στο εγχείρημα, δείχνει ότι ξεπουληθήκατε, οπότε χαιρόμαστε να ακούσουμε τον πρώτο φολς μάδερ τέρτλ δίσκο. Με τους Mother Turtle περιμένουμε τα σχόλια τέτοιου τύπου και ανυπομονούμε να τα ακούσουμε - διαβάσουμε γιατί λίγο γέλιο κάνει καλό στην ψυχική μας υγεία.
Θέλω να κλείσουμε αυτή την υπέροχη συζήτηση με ένα τελευταίο πραγματάκι που ανέβασες πολύ πρόσφατα στο προφίλ σου, ένα death metal τραγούδι από μια μπάντα που λέγεται Conspiracy of Zero. Μου θύμισε Control Denied, tech death γενικά και θέλω info γιατί νομίζω ότι έχουμε θεματάκι από το πουθενά εδώ. Αυτή είναι μια μεγάλη μου λατρεία. Εδώ δεν έχουμε θεματακι απλά. Έχουμε θεματάρα, Επίτροπε. Οι Conspiracy Of Zero είναι μια progressive death metal μπάντα με επιρροές από Death, Control Denied, Cynic, Opeth κλπ. που φέτος θα κυκλοφορήσει τον δεύτερο δίσκο της (πρώτο με εμένα στα τύμπανα). Θα περιέχει 7 κομμάτια και προσωπικά θεωρώ ότι είναι μια από τις καλύτερες δουλειές που έχω κάνει (το βάζω στις 2-3 καλύτερες). Ντραμιστικά θεωρώ ότι είναι ό,τι καλύτερο έχω κάνει από άποψη ιδεών και εκτέλεσης. Η δουλειά από τα παιδιά είναι αδιανόητη, ο δίσκος έχει πάρα πολλά πράγματα να προσέξει κανείς και σίγουρα θέλει αρκετές ακροάσεις για να καταλάβει κανείς τι έχει συμβεί. Είναι ένας από τους ελάχιστους δίσκους που και να τον ξαναέγραφα σήμερα δεν θα ήθελα ούτε μια νότα να ήταν διαφορετική. Είναι μια από τις φορές που θεωρώ ότι δεν έχουμε να ζηλέψουμε τίποτα απολύτως από τις μεγαλύτερες μπάντες του είδους. Όταν κυκλοφορήσει ο δίσκος ετοιμαστείτε για τρελό πρήξιμο εκ μέρους μου. Ίσως η καλύτερη κυκλοφορία της χρονιάς για μένα που περιέχει και δύο τρία από τα καλύτερα κομμάτια που έχω γράψει ποτέ. Οι fans του prog death είμαι απόλυτα σίγουρος ότι θα το λατρέψουν.
Από τα πειραματικά τα αβαντ γκαρντ ξεκινήσαμε, στο παλιό καλό ντεθ μεταλακι καταλήξαμε και αυτό είναι κάτι όμορφο αν με ρωτάς, μιας και φαίνεται τελικά ότι όλα κάπως συνδέονται και αποτελούν ένα κομμάτι της Σωτηρίας. Είμαι σίγουρος ότι αυτά είναι μόνο ένα κομμάτι από αυτά που κάνεις και ελπίζω κάθε χρονιά σου να είναι τόσο δημιουργική. Για μένα η μουσική είναι μία και απλά διαλέγεις διαφορετικά στοιχεία που θα τονίσεις σε κάθε μουσική δουλειά. Η βασική διαφορά είναι η αισθητική. Αυτές οι δουλειές για τις οποίες μιλήσαμε είναι μόνο κάποιες από τη φετινή χρονιά. Έχουν ήδη κυκλοφορήσει το άλμπουμ των Ledge Fortcher με τίτλο Remains In The Garden
στο οποίο είχα την χαρά να παίξω που είναι τύπου alternative rock, και το EP των Black Window που είναι alternative pop. Επίσης καλώς εχόντων των πραγμάτων θα κυκλοφορήσει το νέο EP των Big Beast No Head (heavy rock), το δεύτερο άλμπουμ των Limp (alternative - prog rock), το δεύτερο άλμπουμ Woodghost (ethnic - ατμοσφαιρικό κλπ), το δεύτερο άλμπουμ του Στέλιου Τσουκιά (έντεχνο) και το προσωπικό άλμπουμ του Sakis Gallo με τίτλο Blow Jam που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες. Η χρονιά πάει τρένο. Μακάρι κάθε χρονιά να έχει αντίστοιχες δουλειές, με βοηθούν να διατηρώ την ψυχική μου υγεία.Αυτό ακριβώς είναι το νόημα, το οποίο από ότι φαίνεται όχι μόνο το έχεις πιάσει, έχεις πέσει μέσα στην χύτρα. Χάρηκα πολύ Γιώργο για την επικοινωνία μας, συνεχίζω να σε παρακολουθώ από κοντά και εύχομαι τα καλύτερα. Σε ευχαριστώ πολύ Επίτροπε. Ήταν μεγάλη η τιμή που μου έκανες και με κάλεσες στον Θάλαμο. Η επικοινωνία μαζί σου είναι πάντοτε διασκεδαστική. Συνέχισε κι εσύ αυτό που κάνεις φίλε μου γιατί βοηθάει πολύ την μουσική κοινότητα και μακάρι να υπήρχαν κι άλλοι σαν κι εσένα. Τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα. Ευχαριστώ και πάλι για την πρόσκληση και stay tuned. Έρχονται υπέροχα πράγματα.
