Πριν αρχίσω να γράφω τα δικά μου, θα σας εκθέσω την κατάσταση μου ώστε να αντιληφθείτε τι πρέπει να διαχειριστώ για να προκύψει αυτό το όμορφο Παρατηρητήριο. Βρίσκομαι μοναχός μου μέσα σε έναν ενθουσιασμένο από την συναυλία των Manowar όχλο συμπαθών μεταλλάδων, ο οποίος νιώθει με έναν περίεργο και αυθαίρετο τρόπο, πολιτισμικά ανώτερος, επειδή λίγο παραπέρα πλακώθηκαν στα αλήθεια κάποιοι trappers σε μια φουλ στημένη καταστασούλα βράβευσης του τίποτα από το τίποτα. Και όταν λέω τίποτα, δεν ομιλώ για την καλλιτεχνική αξία αλλά κυρίως για την διαδικασία που είναι ανύπαρκτη, αποδεικνύοντας ότι στην Ελλάδα “επιβράβευση” και “αξιοκρατία” παραμένουν δύο έννοιες που ο συντελεστής συσχέτισης τους παραμένει καρφωμένος στο μηδέν (κλείσιμο ματιού στους φίλους στατιστικάριους). Και εν μέσω αυτής της τόνωσης της αυτοπεποίθησης της metal τοπικής μικρο-οικονομίας, όλος ο υπόλοιπος κόσμος γύρω μας συνεχίζει την κάθοδο του προς το έρεβος. Είναι κρίμα για αυτήν την τόσο όμορφη λέξη, όταν την γράφω να πηγαίνει το μυαλό μου στον Έρεβος του Χαρδαβέλλα, ο οποίος τρίγκαρε παπάδες σε εκείνες τις απίστευτες εκπομπές “ΜΕΤΑΛ ΚΑΙ ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ”. Όχι πρέπει να σταματήσει εδώ αυτή η τρέλα. Πλέον όταν θα γράφω την λέξη “έρεβος” το μυαλό μου θα πηγαίνει στην κομματάρα που κλείνει τον νέο δίσκαρο των Καταχνιά (ο τίτλος “Νιαούρισμα της Γάτας” είναι όλα τα λεφτά).
Πάντως το έψηνα να φτιάξω την πρώτη ελληνική black trap κατάσταση, ώστε να γίνει μια εκπομπή “TRAP ΚΑΙ ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ” για να έχουμε υλικό για άλλα 40 χρόνια. Μέχρι τότε όμως ας κάνουμε αυτό που κάνουμε καλύτερα από τον καθένα. Σωτηρία λέγεται. Έχουμε ακούσει αρκετές metal κυκλοφορίες το τελευταίο δίμηνο, όπου πέρα από τα γνωστά ακραία πραγματάκια που γουστάρουμε, εντοπίσαμε και ένα μικρό doom metal διαμάντι από τους Famyne που εδρεύουν στο Canterbury. Η περιοχή αυτή παραπέμπει σε πράσινα λιβάδια και prog, οπότε καταλαβαίνετε ότι δεν θα ακούσετε κάτι χλιαρό και χιλιοπαιγμένο στο υπέροχο II:The Ground Below. Αν πρέπει να τους περιγράψω με κάτι οικείο σε μένα, ας τους χαρακτηρίσω μια γκραντζ εκδοχή των Vulture Industries ή μια doom metal εκδοχή των Alice in Chains. Επίσης φωνάρα ολκής. Τεράστιο ΝΑΙ. Επίσης στα Live ΓΑΜΑΝΕ. Αδιανόητο ΝΑΙ.
Ας παραμείνουμε στα αργά μονοπάτια και ας προσθέσουμε κάποια ξεσπάσματα (ας τα πούμε black metal δίκασες). Μεταφερόμαστε στο Portland του Oregon και στους Eight Bells, οι οποίοι υπάρχουν αρκετά χρόνια, χωρίς όμως να έχουν κάνει και καμιά τρελή καριέρα. Στο νέο τους album, που λέγεται Legacy of Ruin, φαίνεται να το βρίσκουν φουλ αφού κάθε κομμάτι έχει δικό του χαρακτήρα, με αποτέλεσμα πολύ γρήγορα να ξεφεύγει η φάση από το post και τις ατμόσφαιρες και να αναζητάς τις μελωδίες και τα metal σκασίματα. Επίσης στα συν και ο βουνίσιος αέρας που φυσάει ανάμεσα στα κομμάτια, κυρίως λόγω των βουκολικών πολυφωνικών σημείων που αναβλύζουν φολκίλα (τα αγαπημένα μου σημεία). Όμορφος δίσκος, όμορφα φτιαγμένος που θεωρώ θα τα πάει καλά γενικότερα, αν και live δύσκολα αποτυπώνεις τον πλουραλισμό ενός studio άλμπουμ, ειδικά αν δεν έχεις και μεγάλο budget. Θα δείξει.
Επιστροφή στην τοπική σκηνή, όπου πέσαμε πάνω σε μια gothic rock/metal κυκλοφορία που μας γέμισε από ευχάριστες σκέψεις. Δεν ξέρω αν αυτό είναι κομπλιμέντο. Πάντως το Looks Like Death album των The Black Capes περιέχει την μουσική που θες να ακούσεις σε ένα γκοθόκλαμπο, έχει καλό ήχο (DevasoundZ Studios αφού), έχει ωραία ρεφρενάκια, έχει την southern rock ατμόσφαιρα που είχαν κάποτε οι Fields of the Nephilim, έχει εκείνες τις δεύτερες κιθάρες που θυμίζουν The Sisters of Mercy, έχει riff που θυμίζουν Sentenced, έχει ρυθμό να χορέψεις, έχει μια φωνή που θυμίζει στονερά βρυκόλακα, έχει, έχει... Ομολογουμένως τα παιδιά εδώ κάνουν όλη την δουλειά και την κάνουν σωστά, με αλματώδη βελτίωση σε όλους τους τομείς από τις προηγούμενες δουλειές τους. Δεν βρίσκω απολύτως κανένα λόγο να παραμένουν κρυμμένοι στις σκιές. Είναι υπέροχοι.
Κατευθυνόμαστε προς το γερμανικό underground, για το οποίο προφανώς θες 10 ζωές ώστε να το εξερευνήσεις ικανοποιητικά στις μέρες μας. Οι Always Wanted War είναι η κλασική περίπτωση γκρουπ που αποτελείται από τρεις χαβαλέδες με εξαιρετικές δυνατότητες, οι οποίοι επιθυμούν να παίζουν ακριβώς στο όριο punk/hardcore/metal/grunge/alternative ώστε να προκύπτει ένα μείγμα που δεν μπορείς να το εντάξεις κάπου με ασφάλεια. Ενώ πρόκειται για μια κυκλοφορία hardcore αισθητικής, ο τραγουδιστής πολλές φορές ακούγεται σαν τον Taneli Jarva (ο τραγουδιστής των Sentenced, όταν αυτοί δεν μυξόκλαιγαν). Το κομμάτι The Brick θυμίζει έντονα grunge. Ο τίτλος του νέου τους album, A Glaze in the Northern Sky παραπέμπει σε κάποιον κλασικό black metal δίσκο, ενώ το βίντεο για το υπέροχο Another one just for spite έχει mash-up πλάνα από glam metal videoclip. Εσείς μην μπερδεύεστε από όλα αυτά. Οι AWW τρολάρουν και αν τους ακολουθήσετε στα social media γρήγορα θα καταλάβετε ότι πρόκειται για clown ολκής. Βέβαια, όταν τα παλικαράκια αυτά συνθέτουν είναι πολύ πιο σοβαροί και δεν θέλω να είμαι υπερβολικός άλλα πιθανότατα έχουμε μπροστά μας, μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες-εκπλήξεις της χρονιάς στο hardcore, όπως πέρσι με τους Hiraki.
Και μιας και μιλήσαμε για clown, δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε έξω από αυτό το όμορφο Παρατηρητήριο την δισκάρα των Spiter. Με εύσχημο τίτλο Bathe the Babe in Bats' Blood και με την περιγραφή της μουσικής τους ως θρασομπλάκ, μπορείτε εύκολα να καταλάβετε ότι θα ακούσετε και θα δείτε ένα grim καρναβάλι, με υπερβολές σε ταχύτητες και κακία, που όμως είναι φουλ απολαυστικό για όσους έχουν εικόνισμα τους Midnight. Προφανώς πέρασα υπέροχα με κάθε νότα εκεί μέσα, είναι αυτονόητο ότι κυκλοφορεί από την Hells Headbangers και επειδή είναι και ντεμπουτάκι, τα ζουζούνια ακούγονται ακόμα κβλωμλενα. Ελπίζουμε να παραμείνουν έτσι στην τσίτα, γιατί όλοι αυτή την βρίσκουν την διαδρομή την μελωδία και χαλάνε, όπως και οι Slayer με το South of Heaven. Συγνώμη αν πονάτε, όμως αυτή είναι η αλήθεια.
Bonus track του σημερινού, χορταστικού από κυκλοφορίες Παρατηρητηρίου το απίθανο EP LaBradoodle των Yvridio, οι οποίοι στα μόλις τέσσερα κομμάτια του ξεδιπλώνονται τόσες αρετές, που ήδη σιγοκαίγομαι για το full length. Κεφάτο (post) punk, που έχει το ένα πόδι στο Riot grrrl και το άλλο στο alt rock, είχα χρόνια να ακούσω. Και τι αλητοφωνούλα είναι αυτή ρε μλκες. Έχω πέσει μπρούμητα και χτυπιέμαι σαν τον ψάρι έξω από το νερό. Τα λέμε επόμενη Δευτέρα με υπερανάλυση φετινού Rockwave.
https://youtu.be/6oLTi4WKLFc
