Χαιρετίζω τις ψύχραιμες δυνάμεις. Χαιρετίζω τις ανεξάρτητες φωνές. Ελπίζω σήμερα να σας βρίσκω σε κάποια ταβέρνα, σε κάποια καφετέρια να ανταλλάζετε σωματικά υγρά με συγγενείς, φίλους, γνωστούς και αγνώστους. Αδέρφια μου, ο εχθρός βρίσκεται προ των πυλών. Και αυτή την φορά δεν είναι αόρατος, είναι απολύτως ορατός και επιβουλεύεται της πνευματικής μας υπόστασης. Εμείς ως Παρατηρητήριο, επειδή στεκόμαστε πιο ψηλά και βλέπουμε πιο μακριά, είχαμε εντοπίσει από νωρίς τους κινδύνους και σας είχαμε προειδοποιήσει για αυτούς που έρχονταν προς το μέρος μας. Αλλά, πλέον είναι αργά για όλους μας. O Sin Boy μαζί με την Rina επιστρέφουν δισκογραφικά με τρίγλωσση επίθεση (αλβανικά, ελληνικά και αγγλικά) και κατακτούν το ελληνικό καλοκαίρι που, απ’ότι φαίνεται θα έχει πολλούς τουρίστες, πολύ κέφι, πολύ Covid και καμία συναυλία σε ελληνικό έδαφος. Γιατί κολλάει ρε μλκς στις συναυλίες, ενώ στις ταβέρνες δεν κολλάει. Moshing κολλάει. Greek sirtaki δεν κολλάει. Και ούτω καθεξής. Και επειδή μου αρέσει το επιθετικό marketing προτείνω στο trap ζεύγος να γίνει live παρουσίαση του δίσκου σε αυτή την έκταση των 16 στρεμμάτων που εικάζεται ότι έκαναν εισβολή οι Τούρκοι, με τίτλο διοργάνωσης “IT’S A TRAP”. Λογικά θα μονιάσουμε, γιατί ο πολιτισμός μας φέρνει πιο κονταχαχαχαχαχαχα.
Σε άλλα μουσικά νέα, ο Bruce Dickinson συνεχίζει να μοιράζει πόνο στους υπόλοιπους εντρεπρενερς. Λίγους μήνες μετά το διαζύγιο αξίας 90 εκατομμυρίων (το οποίο θα κρινόταν στις δικαστικές αίθουσες) η πρώην γυναίκα του σκοτώθηκε σε τραγικό δυστύχημα όπως ανακοίνωσε συντετριμμένος ο ίδιος. Εμένα, τώρα, γιατί μου ήρθαν στο μυαλό σκηνές από την Λάμψη, τότε που ο Γιάγκος ο Δράκος πυροβόλησε την Βίρνα καταλάθος, η οποία ξεψύχησε στα χέρια του εραστή της Αλέξη, που ήταν ο μεγαλύτερος γιος του Γιάγκου από τον πρώτο του γάμο; Εννοείται soundtrack σε όλο αυτό το σκηνικούλι θα είναι το "Tears of a Dragon". Ίσως όλο αυτό το δράμα των πολύ πλουσίων ρόκσταρ δεν μπορεί να μου προκαλέσει συναισθήματα θλίψης. Αν ήμουν πάντως η Νικολούλη, μια ματιά στην υπόθεση θα την έριχνα. Γιατί, αν θυμάμαι καλά, ο Ευλογητός μου θύμιζε λίγο χατζημεταλλά, τυπικό μεηντενά και τα κίνητρα και τα λεφτά είναι πολλά. Έτσι για τον χαβαλέ, ρίξε μια ματιά ρε Αγγελικούλα. Ναι Αγγελικούλα μου. Όπως τα λέω είναι.
https://www.youtube.com/watch?v=vXClBjNxiOA
Πάμε όμως να μιλήσουμε και για πραγματική μουσική που μας απασχόλησε αυτή την εβδομάδα. Ένας περίεργος τύπος, με το ψευδώνυμο Damian Master, γράφει και παίζει την μουσική του από το 2009 με διαφορετικά projects, με διαφορετικά στυλ και προφανώς, με διαφορετικό βαθμό επιτυχίας κάθε φορά. Ο Δαμιανός είναι λίγο φευγάτος, με την καλή έννοια. Παίζει κάτι ανάμεσα σε hardcore, post rock και black metal και φαίνεται να μην την παλεύει. Φανταστείτε ότι από την αρχή του χρόνου κυκλοφορεί τραγούδια που μπορείτε να τα ακούσετε μόνο από το τηλέφωνο, καλώντας σε έναν αριθμό, όπου απαντά ένας τηλεφωνητής. Δεν το συνιστώ. Τελος πάντων, μέσα στην καραντίνα, μάζεψε τις σκέψεις του και έβγαλε ένα EP 23 λεπτών ως A Pregnant Light, που θεωρώ ότι αξίζει να το ακούσετε, ώστε να τον γνωρίσετε, ίσως να σας ψήσει η φασούλα του. Τσεκάρετε και το περσινό full length με τίτλο Broken Play. Το ίδιο σκατά είναι. Έχει και δική του δισκογραφική. Τόσες μλκιες που βγάζει κάθε χρόνο, δικαιολογείται.
Στα δικά μας ντόπια προϊόντα, αν και θεωρώ ότι είναι σχετικά υποτονικά τα πράγματα, μια καλή πρόταση για να περάσετε όμορφα τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού που έρχεται είναι η Juno. Επίσης homemade φασούλα, ηλεκτρονικά μπιμπλίκια, τριπχοπάκια και γενικά το feeling είναι αυθεντικό και με πείθει. Εάν προσθέσουμε και την τίμια φωνή της καλλιτέχνιδος και το φανταστικό artwork, εγώ βλέπω μέλλον. Και όσο βλέπω μέλλον, έχω απαιτήσεις. Περιμένω το τελικό album με τουμπανιασμένη παραγωγή για να πανηγυρίσω.
Τα λέμε την επόμενη εβδομάδα.
