Κάθομαι σκεπτικός πάνω από το λάπτοπ εδώ και τρεις ώρες. Αρχικά, νόμιζα ότι φταίει ο ψυχρός, ψηφιακός κόσμος στον οποίο έχω ενσωματωθεί. Κλείνω την οθόνη και βγάζω μια άσπρη A4 και ένα μολύβι. "Only print is real" σκέφτομαι, αλλά εγώ Μπάρτσα γουστάρω, δεν λέει κάτι. Περνάνε άλλες τρεις ώρες και έχω ξύσει τόσο μικρό το μολύβι που φοβάμαι να το στηρίξω στο αυτί σαν τον μέσο μάστορα για να μην πέσει μέσα στην τρύπα και το χάσω. Τι στον πούτσο να γράψω; Δεν γίνεται τίποτα. Φέτος δεν έχει Eurovision. Βασικά γίνεται. Πεθαίνουν μουσικοί. Πώς να κάνω πλάκα με αυτό ρε μλκς, όχι πείτε μου;
Πέθανε ο Little Richard. Κρίμα. Δεν πρόλαβε να μεγαλώσει.
Πονάω μέσα μου.
Όταν στις αθλητικές εφημερίδες δεν έχουν τι να γράψουν, φαντασιώνονται μεγάλες μεταγραφές. Ότι έρχεται ο Ρονάλντο, ότι καταφτάνει ο Μεσσι, ότι θα βουλιάξει ο Νεημάρ το αεροδρόμιο και λοιπές μαλακίτσες, να τσιμπάει ο μπάρμπας στο καφενείο, να αγοράζει το τεύχος, να μεταφέρει την γνώση και στα υπόλοιπα κωλόγιδα. Γίνεται δουλίτσα. Στην μουσική, όμως, τι να πεις; Παίρνουν τέταρτο κιθαρίστα οι Μέηντεν; Υπερβολή. Και δεν θέλω να χάσω την αξιοπιστία μου. Όμως πρέπει να γραφτεί κάτι και βασικός κανόνας της δημοσιογραφίας, της κίτρινης της καλής, είναι όταν δεν υπάρχει είδηση να την φτιάχνεις εσύ μόνος σου, handmade.
Είδηση της τελευταίας στιγμής, μόλις κατέφθασε. Σύμφωνα με μη επιβεβαιωμένες πληροφορίες, κάτοχος εισιτηρίου «πρόωρο πουλί» για καλοκαιρινό φεστιβάλ, έχει εισέλθει σε κατάστημα γνωστής αλυσίδας retail πωλήσεων και έχει πάρει όμηρο την κοπέλα που του εξέδωσε το εισιτήριο και απειλεί ότι θα την σκοτώσει εάν δεν του αποδοθεί άμεσα το αντίτιμο ή έστω το βάουτσερ που του υποσχέθηκε η κυρία Μενδώνη. Μέλος της Επιτροπής, ειδικός σε θέματα μουσικής διαπραγμάτευσης, καταφθάνει στον χώρο αυτή την στιγμή, μαζί με τέσσερις έγχρωμους χορευτές ντυμένους στα άσπρα, που φοράνε γάντια και κουβαλάνε μια κάσα. Λογικά θα το δούμε να παίζει σε κάποια πρωινή, ενημερωτική εκπομπή, αύριο μεθαύριο. Wait for it.
Μπορεί να μην υπάρχει επικαιρότητα, όμως συνεχίζει να υπάρχει μουσική στα αυτιά μας και μάλιστα μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι το 2020, δεν θα είναι μια κακή χρονιά. Μαλακίες λέω. Ακούσαμε τον νέο δίσκο των Firewind. Γιατί, θα μου πείτε. Γιατί πρέπει, θα σας απαντήσω. Θέλω να είμαι αντικειμενικός και δίκαιος. Σταυρώνω δάχτυλα και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Για όσους επιμένουν να θέλουν να ακούσουν το heavy metal, το ορθόδοξο, εξαιρετικό το νέο αλμπουμ των Dexter Ward.
Τώρα για όσους επιθυμούν να την βγάλουν πιο ρομαντικά, να αφήσουν τα πόδια τους να βρέχονται από το δροσερό κύμα, ενώ το απαλό αεράκι παιχνιδίζει με τα σγουρά τους μαλλιά, μπορούν να τσεκάρει την νέα δουλειά της Alexandra Savior. Ακούγεται τόσο ωραία που κάνει τους χιπστεράδες να κοκκινίζουν. Καθόλου τυχαία επιλογή για εμάς, αφού είναι ξεκάθαρο από το επίθετο της, ότι η τύπισσα σώζει.
Λίγο πριν τελειώσουμε την σημερινή μας επικοινωνία, θα κλείσω με αυτή την τεράστια ανακάλυψη (για μένα, εσείς μπορεί να γνωρίζετε ή να μην θέλετε να γνωρίσετε, δεν κρίνω) που μου έχει διαβρώσει την ψυχούλα τις τελευταίες μέρες. Η κυρία Rebecca Downes μπορεί να μην έκανε την καριέρα που επιθυμούσε ή που άξιζε η ΑΔΙΑΝΟΗΤΗ φωνή που διαθέτει. Όμως κατάφερε να συγκινήσει κοτζάμ Επίτροπο, που πολύ δύσκολα έχει feelings για χιλιοπαιγμένες μπλουζ μελωδίες. Δεν ξέρω για πoιο λόγο. Είναι πειστική. Και αυτή η μουσική για να περάσει εκεί που πρέπει, πρέπει να πείθει και όχι απλά να είναι καλοηχογραφημένη και καλοπαιγμένη.
Αυτά από μένα. Μιλάμε.
