Εν μέσω οικονομικής κρίσης και με τις ισχυρές οικονομικά χώρες να προσπαθούν να μαζέψουν όπως-όπως την κατάσταση, αναμένονται οι αμερικανικές προεδρικές εκλογές.
Το μεγάλο «άδικο» (τρόπος του λέγειν) με τις εκλογές στην Αμερική είναι πως έχουν δικαίωμα να συμμετέχουν σε αυτές μόνον οι Αμερικανοί πολίτες – όπως άλλωστε συμβαίνει σε όλες τις χώρες του κόσμου. Παρόλα αυτά, η διαφορά της Αμερικής από τις υπόλοιπες χώρες είναι πως, δυστυχώς ή ευτυχώς, από τις εξελίξεις και τις αποφάσεις που λαμβάνουν χώρα εκεί, επηρεάζονται οι ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων στον υπόλοιπο πλανήτη. Ανθρώπων, των οποίων η γνώμη δεν ζητήθηκε ποτέ και που υποθέτω ότι θα άφηνε έτσι κι αλλιώς αδιάφορο το μεγαλύτερο ποσοστό των Αμερικανών.
Οι συγκεκριμένες εκλογές όμως, έχουν κάτι το ιδιαίτερο – έχουν μέσα τους το παιχνίδισμα από τη σπίθα μιας αλλαγής που, αν τελικά πραγματοποιηθεί, ένα κομματάκι του κόσμου μας δεν θα είναι ποτέ πια ίδιο. Σε καμία περίπτωση δεν ανήκω στη μερίδα όσων πιστεύουν ότι η άνοδος μιας κομματικής παράταξης στην εξουσία είναι αρκετή για να φέρει την οριστική αλλαγή σε καίρια ζητήματα Πόσο μάλιστα στην εποχή μας, όπου έχουν όλα ανακατευτεί και μοιάζουνε να είναι ένα και το αυτό, το ίδιο ακριβώς πράγμα. Όταν όμως βλέπει κανείς στις εφημερίδες τον χάρτη των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής στην πρόθεση ψήφου να γεμίζει από τα χρώματα των Δημοκρατικών δεν μπορεί να μην φέρει στον νου το πρόσωπο που τους αντιπροσωπεύει. Και σίγουρα δεν μπορεί να μην σκεφτεί πως για να φτάσουν οι Αμερικανοί να αποδεχτούν έναν «μαύρο» για πρόεδρο της χώρας τους, τότε σίγουρα μια νέα εποχή είναι κοντά. Mία εποχή όπου όλοι θα είναι πιο ίσοι στην ουσία και όχι μόνο στα χαρτιά. Και όπου οι αξίες του Διαφωτισμού φαίνεται πως θα αρχίζουν να ριζώνουν για τα καλά, ακόμα και στις πιο συντηρητικές μεριές αυτού του κόσμου. Τους πήρε μερικές εκατοντάδες χρόνια. Κάλιο αργά παρά ποτέ. Γιατί είναι και αυτό μια μικρή μα τόσο μεγάλη αρχή.
Αναστασία Τουρούτογλου
