Κάμποσο καιρό τώρα το κυνηγούσα, μα δεν μ’ έβγαζε ο δρόμος σε μια αίθουσα που να παίζει το καινούργιο του Todd Haynes. Εκτός του χρόνιου κολλήματός μου με τον Dylan - όποιος έχει πρόβλημα, ξιδάκι - με είχε ιντριγκάρει το γεγονός πως δεν πρόκειται για άλλη μια γραμμική βιογραφία τύπου Ray ή Walk The Line (μια χαρά ταινίες, αλλά αφόρητα προβλέψιμες ρε παιδί μου). Με χαρά είδα το προαίσθημά μου να επαληθεύεται και ένα I’m Not There που αναπαριστά γλαφυρότατα το δημιουργικό χάος της καλλιτεχνικής ζωής του κυρίου Zimmerman. Ήθελα να ’ξερα όμως, ποιος έκανε τον άτιμο, αποθέωση του περίπου, υποτιτλισμό. Πες λοιπόν πως είσαι ο υπεύθυνος του «πονήματος». Ξεκινάς την ταινία και ακούς ξανά και ξανά, διάφορους να χρησιμοποιούν τον περίεργο όρο «folk music». Το ψάχνεις από ’δω, το ψάχνεις από ’κει και καταλήγεις πως αναφέρονται σε μουσικό είδος. Εκείνη τη στιγμή βρίσκεσαι αντιμέτωπος με το παρακάτω τεράστιο δίλημμα. Αφήνεις τον όρο ως έχει ή μήπως ψάχνεις έναν αντίστοιχο της ελληνικής; Δυο μέρες μετά η πάλη με το πρόβλημα σε έχει εξουθενώσει. Είσαι νηστικός, άυπνος και αρχίζεις να σκέφτεσαι την παραίτηση. Τότε είναι που η επιφοίτηση σου χτυπάει την πόρτα. Ρε δεν το μεταφράζω «κάντρι»; Κι αυτό είδος αμερικάνικης παραδοσιακής μουσικής είναι, ακούγεται και γνώριμο στο μέσο ελληνικό αυτί. Μ’ ένα σμπάρο…
