Έπεσε λίγο χιόνι, βγήκαμε από τη ρουτίνα, τεμπελιάσαμε και λίγο, ξαναβρήκαμε τους κανονικούς ρυθμούς μας. Ε, αναστατωθήκαμε και λίγο, τι να κάνουμε, σιγά πια το πράγμα. Αν εξαιρέσεις κάποιες επαρχιακές ορεινές περιοχές που όντως είχαν πρόβλημα αποκλεισμών ή το ότι βρήκε ευκαιρία να αλωνίσει το ανεξέλεγκτο εδώ και χρόνια παρακράτος των «πετρελαιάδων» (φυσικό αέριο τους πρέπει, εδώ και τώρα), η υπόλοιπη υστερία των δελτίων ειδήσεων υπήρξε εντελώς αδικαιολόγητη. Κάνανε πια λες και μας χτύπησε ο Αρμαγεδδών… Αλλά είναι και η γκρίνια του κοσμάκη. Σιγά πια τις υπερεπείγουσες υποθέσεις του καθένα μας, οι οποίες δεν έπαιρναν αναβολή και τα λοιπά. Δεν θα πάθει τίποτα ούτε η θείτσα που δεν ψώνισε τις πιπερίτσες της στη λαϊκή «όπως κάθε Δευτέρα», ούτε ο γιάπης ο οποίος έχασε το επαγγελματικό ραντεβού που ήταν σημειωμένο πάνω-πάνω στην ατζέντα του. Άμα όλοι αυτοί οι γκρινιάρηδες είχαν ξεμυτίσει λίγο, να ρίξουν κι αυτοί καμιά χιονόμπαλα ή να χαζέψουν έστω τα πιτσιρίκια της γειτονιάς που όλο ενθουσιασμό φτιάχνανε χιονανθρώπους, ίσως να είχαν χαμογελάσει και λιγάκι ξένοιαστα - όπως βάζω στοίχημα δεν έχουν κάνει εδώ και κάμποσο καιρό. Ας μάθουμε επιτέλους να μην εγκλωβιζόμαστε στις ρουτίνες μας. Η ζωή είναι πάντα εκεί έξω, γεμάτη χιόνια και άλλες εκπλήξεις…
