Νόμιζα ότι οι περισσότεροι έχουν πια ξεχάσει τις πυρκαγιές του περασμένου Αυγούστου∙ τουλάχιστον όσοι δεν επλήγησαν άμεσα από αυτές, καθώς οι πληγέντες επέδειξαν έλλειψη μνήμης ήδη από τα μισά του Σεπτέμβρη... Έκανα, όμως, λάθος. Λίγο πριν αλλάξει η χρονιά, στα τηλεοπτικά κανάλια έπαιζε (διαφημιστικό) σποτάκι του Regency Mont Parnes, το οποίο πληροφορούσε ότι οι εργαζόμενοι σ’ αυτό (άραγε μετέχουν και στα κέρδη εκτός από τη διαφημιστική προβολή;) θα συμβάλλουν τα μέγιστα στην αναδάσωση της Πάρνηθας. Προχωρημένη αισθητική, άψογη μουσική υπόκρουση κι ένα δέντρο να μεγαλώνει πρασινίζοντας στο τέλος. Συγκινητικό. Αλλά δεν με έπεισε.
Θέλω να γυρίσω το χρόνο λίγους μήνες πίσω και να δω την πυροσβεστική να πασχίζει να σώσει το δάσος ,όπως έκανε με το ξενοδοχείο. Θέλω να προχωρήσω το χρόνο λίγα χρόνια μπροστά και να μη βρω εγκαταστάσεις αναψυχής των εχόντων στον άλλοτε πράσινο - αν και εγκαταλελειμμένο - εθνικό δρυμό. Θέλω στο παρόν μου να αναβιώσω τους παιδικούς περιπάτους στο Πεδίον Άρεως, χωρίς να με πληγώνει η κρατική εγκατάλειψη και η ιδιωτική αδηφάγα επέκταση, μόνες ή σε συνδυασμό. Θέλω να χαρώ το πολλά υποσχόμενο στις αρχές της δεκαετίας μητροπολιτικό (σε μακέτα) πάρκο στον χώρο του παλιού αεροδρομίου, χωρίς να σκοντάψω σε καινούργιους ναούς της κατανάλωσης. Θέλω τα καλοκαίρια μου να λιάζομαι σε μη οργανωμένες και πανάκριβες πλαζ. Θέλω πίσω τις ονειρεμένες και αναξιοποίητες διαδρομές στη δυτική Πελοπόννησο. Θέλω να μην ξεχάσω και να μετέχω στη συλλογική μνήμη∙ αν υπάρχει…
