Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
όχι, η φύση δεν τρελλάθηκε. Το να ξεσπά καταιγίδα με χαλάζι 1η του αλωνάρη δεν είναι παράλογο, αν βρίσκεσαι στην ορεινή Αρκαδία και μιζεριάζεις που η μαμά σου παντρεύτηκε τον περασμένο αιώνα τον μπαμπά σου και όχι κάποιον νησιωτικής ή έστω παραλιακής καταγωγγής. Και το ’χε πει ο γραφικός - σε ρόλο Σάκη Αρναούτογλου - γείτονας, που συμβουλεύεται τα ημερομήνια, αλλά ο Μοντεσκιέ και ο Μάρξ μου απαγορεύουν κατινίστικες παρεκκλίσεις (ε, κανά ζωδιάκι τώρα το καλοκαίρι δεν πιάνεται...). Και τί να κάνω τώρα εγώ, το κλασικό παιδί της πόλης, που πρέπει να κλείσω την τηλεόραση και τον υπολογιστή από τον φόβο μην κάψουν τα τροφοδοτικά οι κεραυνοί; Μήπως τελικά γι’ αυτό η γιαγιά μου άντεξε τον παππού μου και έκαναν 7 παιδιά και καθόλου δεν την πείραζε που έπλενε με αλυσίβα (το σταχτόνερο, ντε, που γνωστή μάρκα απορρυπαντικού εισήγαγε προσφάτως ως καινοτομία) κι έφτιαχνε ένα σωρό γλυκά και ψωμί στο φούρνο με τα ξύλα; Προτού, όμως, απομυθοποιήσω και άλλο την περίφημη αγνή ελληνική ύπαιθρο, λέω να πάω μια βόλτα στο χώμα που μυρίζει από τη βροχή και να απολαύσω το ουράνιο τόξο κάπου μεταξύ νεφοσκεπούς από τη φύση και το εργοστάσιο της ΔΕΗ ουρανού. Γιατί μπορεί στο διαδίκτυο να υπάρχουν όλα και οι κολλημένοι να το αναγάγουν σε ζωή, αν όμως δεν πας στο Ερμιτάζ, ο οδηγός του μουσείου στολίζει καλύτερα τη βιβλιοθήκη σου παρά το μαυαλό σου· μη συζητήσουμε για την αίσθηση...
Όλγα Θεοδωροπούλου
