«Πόσο θ’ αντέξουνε ο Μάρκος κι ο Τσιτσάνης δεν έχουν κάνει ούτε ένα video clip», που έλεγε και ο Πανούσης παλιότερα... 'Ολο και περισσότερο, όλο και πιό συχνά οι εκλογές και η πολιτική διαδικασία εν γένει, γίνονται ένα επικοινωνιακό σόου με ολέθρια αποτελέσματα για την ουσία της πολιτικής. Κι όσοι σαν τον Βαμβακάρη ή τον Τσιτσάνη δεν έχουν «ούτε ένα video clip» δεν φαίνεται να έχουν πιά και πολύ τύχη.
Μια ματιά σε πολύ πρόσφατα γεγονότα σε διάστημα μιας εβδομάδας δείχνει και το μέγεθος του προβλήματος αλλά και την μετατόπιση της πολιτικής σε lifestyle αισθητική και σε gossip πραγματικότητα:
1. Ο Ντόναλντ Τραμπ «πούλησε» ακόμη και το μήνυμα προς την σύζυγό του Μελάνια για τις 14 Φεβρουαρίου, ημέρα των ερωτευμένων. Δημοσιοποίησε με μήνυμα το περιεχόμενο του στους θαυμαστές τους και όποιος το άνοιγε, τον παρέπεμπε σε έναν λογαριασμό ενίσχυσης.
2. Ο Στέφανος Κασσελάκης, που κάθε του κίνηση παρακολουθείται από την τηλεόραση με lifestyle δεδομένα, πήγε απρόσκλητος σε πολιτική εκδήλωση πολιτικών από το ΠΑΣΟΚ, την Νέα Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ, με τις κάμερες να τον ακολουθούν, μετατρέποντας την πολιτική πράξη σε σόου. Η ΕφΣυν που την διοργάνωσε τον αποκάλεσε «από σόουμαν, κομπάρσο» και η Έφη Αχτσιόγλου που συμμετείχε χαρακτήρισε την πράξη του «επικοινωνιακό θόρυβο».
3. Ο πρωθυπουργός κάνει εβδομαδιαίο απολογισμό μέσω Tik Tok.
4. Η επιδραστικότατη για την αμερικάνικη νεολαία Taylor Swift, που στις προηγούμενες εκλογές υποστήριξε τον Τζο Μπάιντεν και που όταν ζήτησε από τους νέους να πάνε να ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές, έσπευσαν κατά χιλιάδες να εγγραφούν στους εκλογικούς καταλόγους, φαίνεται να αντιμετωπίζεται ως «πιθανός κίνδυνος» από τον Τραμπ και τους ρεπουμπλικάνους και γι' αυτό το κανάλι Fox άρχισε ήδη μια επίθεση διασπείροντας ιστορία συνωμοσίας που φαίνεται να βρίσκει πρόσφορο έδαφος. Έχει αναφέρει πως η Taylor Swift είναι σε συνεννόηση με το Πεντάγωνο για να βοηθήσει τον Μπάιντεν στις επερχόμενες εκλογές, θεωρία που συμμερίζεται ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων των Συντηρητικών, όπως προκύπτει από πρόσφατη έρευνα.
Κι αυτά είναι μόνο μερικά από τα πολύ πρόσφατα...
Με το χρήμα να κάνει πιά απόλυτο κουμάντο και να «απαγορεύει» να παραχθούν ουσιαστικές πολιτικές, με τους πολιτικούς να προσπαθούν να διαχειριστούν την θητεία τους με τέτοιο τρόπο ώστε να μην τους τύχει «μια στραβή στη βάρδια τους», με τους πολύπλοκους και άρα απρόσωπους μηχανισμούς να παίρνουν αποφάσεις που δεν μπορούν να χρεωθούν σε κανέναν, αυτό που απομένει είναι the show must go on ή αλλιώς, η περίφημη διαχείριση. Κάνε ότι κάτι κάνεις...
Σε αυτό το καινούργιο σύμπαν γεμάτο «ινφλουένσερ», «χέιτερς», «τρολ» και σκοτεινούς λογαριασμούς που τους διαχειρίζονται πληρωμένοι δολοφόνοι χαρακτήρων, οι πολιτικοί(;) προσπαθούν να επιπλεύσουν με επικοινωνιακό τρόπο και να πείσουν ότι κάνουν πολύ περισσότερα από το ελάχιστο που πραγματικά κάνουν. Και για να εξηγούμεθα, το φαινόμενο είναι διεθνές, οι μικροί σε ειδικό βάρος πολιτικοί είναι παντού.
Κι αν αναρωτηθείς: Μα καλά, τι σχέση έχουν όλα αυτά με την μουσική και την τέχνη γενικότερα; η απάντηση είναι πως έχουν απόλυτη σχέση.
Το να πουλάς έξυπνα τον εαυτό σου, ακόμη κι αν δεν κάνεις κάτι ιδιαίτερο ή σπουδαίο, είναι ένα φαινόμενο που όλο και διογκώνεται στην εποχή μας, οδηγώντας την μετριότητα σε θρίαμβο. Με τα ΜΜΕ να αναζητούν καθημερινά το επόμενο trend του Tik Tok για να το κάνουν θέμα και να ψαχουλεύουν τους λογαριασμούς Instagram των διασήμων για να αναπαράγουν το τίποτα, ο Μάρκος κι ο Τσιτσάνης χωρις video clip δεν πάνε πουθενά.
Κι όμως «στο χώρο του αοράτου», εκεί που δεν φτάνει ποτέ το χαριεντιζόμενο διαδίκτυο, συμβαίνουν πράγματα σπουδαία, με καλλιτεχνικό ήθος, με αξιοπρέπεια, με φαντασία και τρέλα, που σπρώχνουν τα πράγματα μπροστά. Δεν κάνουν trend, δεν πουλάνε έξυπνα τον εαυτό τους, δεν προκαλούν, δεν διαχειρίζονται την μετριότητα τους, απλώς κάνουν καλά την δουλειά τους κι επειδή την κάνουν δεν έχουν χρόνο για να την πουλήσουν.
Συνέβαινε πάντα αλλά τώρα γίνεται ακόμη χειρότερο. Στις παρυφές της mainstream ασημαντότητας πάντα συνέβαινε και συμβαίνει κάτι ενδιαφέρον αλλά χρειάζεται λίγο ψάξιμο, λίγη ανησυχία, λίγο ενδιαφέρον για το τι κρύβεται πίσω από το προφανές.
Μέσα σε αυτή την πραγματικότητα το ΥΠΠΟ προωθεί ένα νομοσχέδιο που έχει σκοπό (λέει) να ενισχύσει τους έλληνες μουσικούς δημιουργούς, όμως -κατά βάθος- είναι ακόμη ένα νομοσχέδιο πιό πολύ για τις εντυπώσεις παρά για την ουσία. Η κυρία Μενδώνη ακολουθεί το δόγμα: Κάνε ότι κάνεις κάτι...
Ένα νομοσχέδιο που θα μπορούσε να παίξει κάποιο ρόλο, τελικά φαίνεται να είναι πρόχειρο, χωρίς πολύ σκέψη, χωρίς την συμμετοχή των ενδιαφερομένων, χωρίς συμπερίληψη (που είναι άγιο δισκοπότηρο για την εποχή μας) και φυσικά χωρίς να μπορεί να θέσει ποιοτικά κριτήρια που είναι και το ζητούμενο. Γιατί το θέμα δεν είναι πόσα ελληνικά παίζεις αλλά ποια.
Μελανά σημεία του νομοσχεδίου το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» για τις ελληνικές ταινίες που αν πάρουν έστω κι 1 ευρώ από το (ευρύτερο) κράτος: ΕΡΤ, ΕΚΚ, κλπ. υποχρεώνονται να χρησιμοποιούν ελληνικά τραγούδι κατά 70%, ενώ οι Έλληνες μουσικοί που εκφράζονται όχι στην ελληνική γλώσσα τιμωρούνται να γράψουν 100 φορές: «Δεν θα ξανατραγουδήσω αγγλικά», να προσέλθουν με τον κηδεμόνα τους και να μην ωφεληθούν από τίποτα. Κατά τα λοιπά τα ασανσέρ, τα λόμπι των ξενοδοχείων, τα αεροδρόμια και τα βαπόρια, θα ακούνε Melisses και Κωνσταντίνο Αργυρό μέχρι να δύσει ο ήλιος.
Πολλοί χρησιμοποιούν το παράδειγμα της Γαλλίας και της Ισπανίας που έχουν παρόμοιους νόμους. Η Γαλλία τον θέσπισε για να αντιδράσει στην λαίλαπα της αγγλικής γλώσσας (γνωρίζετε τις προσπάθειες που κάνουν με την γαλλοφωνία αλλά και πόσο «συμπαθούν» τους Άγγλους), ενώ πρόκειται και για μία γλώσσα ευρέως διαδεδομένη και χρησιμοποιούμενη από πολλά κράτη και η Ισπανία για να μπορέσει -μετά την απαγόρευση του Φράνκο- να βοηθήσει στη σωτηρία της καταλανικής διαλέκτου. Τα ελληνικά όμως; Τι είναι ο κάβουρας τι είναι το ζουμί του. Εμείς τα 10 εκατομμύρια τα μιλάμε και πέραν αυτού ουδέν. Δηλαδή θα τα ακούσει ο τουρίστας τα μπουζουκοελληνικά και θα γοητευτεί; ή το πάμφτωχο λεξιλόγιο του τραπ;
Το θέμα είναι να βοηθηθεί η ελληνική μουσική παραγωγή χωρίς περιορισμούς, οι Έλληνες καλλιτέχνες που το 2024 μπορούν να εκφράζονται όπως επιλέγουν, με ελληνικά, με αγγλικά, με κινέζικα, whatever...
Κι αυτό με το σινεμά τι είναι; Για να πάρει κάποιος μια βοήθεια να κάνει μια ταινία θα πρέπει να βρει το «νιάου νιάου βρε γατούλα με τη ροζ μυτούλα» γιατί αλλιώς «όρθιος και τιμωρία στη γωνία». Κι αν στην ταινία που ονειρεύτηκε ταιριάζει ο Tom Waits ή ο Leonard Cohen. Όχι, απαγορεύεται... Βρέχει φωτιά στη στράτα μου...
Βέβαια κάποιοι Έλληνες δημιουργοί εκφράστηκαν ήδη θετικά για τις «καλές προθέσεις» του νομοσχεδίου, ίσως γιατί ξέρουν ότι οι σχετικές playlist αυτών των χώρων θα τους περιλαμβάνουν και όπως έλεγε και ο -σε όλα ανατρεπτικός αλλά όχι σε αυτό- Χατζιδάκις: «Μη μου πειράζετε την ΑΕΠΙ» (αν καταλαβαίνεις τι εννοώ).
Όσον αφορά δε στα ραδιόφωνα, τους προσφέρει περισσότερο διαφημιστικό χρόνο αν αυξήσουν το ελληνικό τραγούδι (το ποιό ακριβώς; το μόνο επιτυχίες;). Ένα ακόμη νομοσχέδιο που αντί να παίξει έναν πραγματικά εποικοδομητικό ρόλο, γίνεται για να γίνει και να αποδείξει πως το «η φαντασία στην εξουσία» ήταν απλώς ένα χαριτωμένο σύνθημα του γαλλικού Μάη που δεν θα συμβεί ποτέ.
Όπως και να 'χει, ο Μάρκος και ο Τσιτσάνης παραμένουν χωρίς video clip και δεν το βλέπω να τους πολιπαίζουν τα ασανσέρ και τα ραδιόφωνα, με βάση τον νέο νόμο.
Αλλά είπαμε, κάνε ότι κάνεις κάτι...
