Αυτό δεν είναι ένα κείμενο για να πουλήσω μούρη, ούτε για να κάνω το μάγκα. Κάθε άλλο… Μόνο τον ενθουσιασμό μου θέλω να μοιραστώ μαζί σας, την αιώνια χαρά πως ήμουν κι εγώ εκεί, ότι τους είδα, τους άκουσα ζωντανά, έζησα μαζί τους -έστω και νοερά- όλη τους την απίστευτη μουσική ιστορία, διέτρεξα, κοιτώντας τους, αυτό το πολύτιμο, απίστευτο, μοναδικό παραμύθι που είναι η ποπ κουλτούρα, η διαδρομή του rock ‘n’ roll.
Αφορμή γι’ αυτό στάθηκε η πληροφορία των ημερών πως ο Brian Wilson πάσχει από άνοια και παροπλίζεται κι αυτός. Κι άρχισε ένας «απολογισμός» σε σχέση με αυτούς που φεύγουν από τη ζωή ή δεν μπορούν άλλο πιά ή απλώς μεγαλώνουν, όπως κι εγώ.
Αμέσως σκέφτηκα πως πρόλαβα να τον δω στη σκηνή να παίζει πιάνο και να τραγουδάει κι εκείνη την στιγμή με πλημμύρισε ένα κύμα χαράς. Τι κι αν ήταν ήδη γέρος και το απλανές, κενό του βλέμμα δεν τον συνέδεε και πολύ μαζί μας. Εγώ έβλεπα τον τύπο που είχε την δημιουργική τρέλα να φτιάξει το Pet Sounds και το Smile κι έτσι έτρεξα μαζί του σε ένα πολύχρωμο λιβάδι μουσικής καθώς πετάγονταν αναπάντεχα από δω κι από κει οι δαίμονες που τον κυνηγούσαν αλλά δεν τον νίκησαν.
Και μετά… Και μετά άρχισα να σκέφτομαι ότι την ίδια τρελή χαρά την έζησα με Neil Young, με τον Lou Reed, τον Nick Cave, την Patti Smith, τους Nirvana, τον Miles Davis, τον Sun Ra, τον Ray Davies, τους Stones, τους Pink Floyd, τον Springsteen, τον Dylan, την PJ Harvey, τους Talking Heads, τον Tricky και τους Massive Attack και πάει λέγοντας. Ουκ έστιν αριθμός αλλά το θέμα δεν είναι να απαριθμήσω αλλά η αιώνια χαρά που μου πρόσφεραν. Το δώρο που μου έκαναν, το απίστευτο παραμύθι που μοιράστηκα μαζί τους. Σε κάποιους απ’ αυτούς έσφιξα το χέρι και ήταν -κάθε φορά- σαν να διαπερνούσε ρεύμα, σαν να μου μετέφεραν με έναν κεραυνό όσα είχαν ζήσει, όσα είχαν τραγουδήσει, όσα είχαν δει σε αυτή την απίστευτη και μοναδική τους περιπλάνηση στα μέρη που κι εγώ είχα ονειρευτεί πως περπατάω.
Με κάποιους μίλησα, από δυό κουβέντες μέχρι μια συνέντευξη και ήταν σαν να άνοιγα το στόμα μου και να κοινωνούσα τις λέξεις/ αντίδωρο. Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου ήμουν «φίλος» τους, μέρος της ζωής τους και ήταν σαν να καθόμαστε μαζί σε ένα σαλόνι και να βάζουμε δίσκους στο πικάπ.
Και μετά… Και μετά διάβασα πως δεν θα έρθουν τελικά οι Residents κι αμέσως σκέφτηκα πως την πρώτη φορά που έπαιξαν στον Ρόδον με έκαναν να χάσω εντελώς την αίσθηση του χρόνου. Τέλειωσαν μετά από 2 ώρες κι εγώ ήμουν βέβαιος πως είχαν παίξει 15 λεπτά. Τι θείο δώρο είναι αυτό που μου κάνατε ρε μάγκες…
Μπορώ να λέω τέτοιες ιστορίες για ώρες, για τα ταξίδια με το Magic Bus για συναυλίες, για κρύο μέχρι δακρύων και πόνου σε φεστιβάλ, για... για… για…
Όλα αυτά ίσως κάποια άλλη στιγμή. Τώρα μόνο η χαρά που μου πρόσφεραν όλοι αυτοί που μπόρεσα να τους δω να ιερουργούν έστω κι αν ήταν -σε κάποιες περιπτώσεις- γέροι και ανήμποροι , ένα μεγάλο δώρο που θα με συντροφεύει ως την τελευταία μου στιγμή και θα μπορώ να πω: Ήμουν κι εγώ εκεί.
