Στο εξαιρετικό μουσικό ντοκιμαντέρ 20 Feet From Stardom (που συστήνω ανεπιφύλακτα), φωτίζονται -επΙτέλους- οι γυναίκες (κυρίως) τραγουδίστριες οι οποίες στο βάθος της σκηνής και στο ημίφως, κάνουν φωνητικά στους superstars που τους λούζουν τα εκτυφλωτικά φώτα. Κι όμως χωρίς αυτές τις εξαιρετικές φωνές που σαπορτάρουν αλλά «δεν τις βλέπουμε», που υπάρχουν αλλά στο χώρο του αοράτου, που πάλλονται πάνω στη σκηνή αλλά εκεί που δεν κοιτάει κανείς γιατί είναι όλοι απασχολημένοι να αποθεώσουν τον frontman, τα τραγούδια θα ήταν λειψά. Χωρίς αυτές δεν γίνεται συναυλία αλλά είναι πάντα στο βάθος της σκηνής και στο (σχεδόν) σκοτάδι.
Ζούμε στην εποχή που περισσότερο απ' οποιαδήποτε άλλη αποθεώνονται τα ρεκόρ, οι πωλήσεις, τα streams και ο πλουτισμός γιατί... «αυτά θέλει ο κόσμος». Τα 4 δις streams του Weeknd ή το 1 δις των AC/DC, οι τεράστιες εισπράξεις από τα φιλμ της Taylor Swift και της Beyonce, οι λίστες Forbes για τους πιό πλούσιους μουσικούς, τα επιχειρηματικά deals του Jay Z και πάει λέγοντας. Όμως εκεί στο βάθος της σκηνής και στο ημίφως (αφού τα ΜΜΕ επιμένουν να μην φωτίζουν προς τα κει), μόλις 20 feet from stardom, παλεύουν να επιβιώσουν δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες συγκροτήματα σε μια πραγματικότητα που γίνεται όλο και πιό δύσκολη και συχνά οδηγεί σε αδιέξοδο.
Χαιρόμαστε όλοι με το hype του βινυλίου, με την επιστροφή της κασέτας, με το CD που είναι πολύ σκληρό για να πεθάνει αλλά η πραγματικότητα λέει πως όλα αυτά μαζί αποτελούν μόλις το 10% των συνολικών εσόδων από την πώληση μουσικής, ενώ το υπόλοιπο 90% είναι το streaming. Κι αν σ' αυτό προσθέσεις τις πενταροδεκάρες που πληρώνουν οι πλατφόρμες, το ότι κάθε μέρα ανεβαίνουν σε αυτές πάνω από 100.000 (!) καινούργια τραγούδια και τα μισά από αυτά δεν τα ακούει ούτε ένας μέσα σε μια χρονιά, ακριβώς γιατί -ως επί το πλείστον- ανήκουν σε συγκροτήματα και μουσικούς που είναι «στο βάθος της σκηνής» και τίποτα δεν τα βοηθάει να βγουν στο φως, ακόμη κι όταν το αξίζουν πραγματικά, τότε τα πράγματα γίνονται ζόρικα και μπαίνει θέμα επιβίωσης.
Τι απομένει σε όλα αυτά τα «μικρομεσαία» γκρουπ που προσπαθούν να κολυμπήσουν ενάντια στο ρεύμα; Οι συναυλίες θα έλεγε κάποιος, όμως κι εδώ τα πράγματα δείχνουν να είναι εξαιρετικά δύσκολα. Θαμπωμενοι από τα καθρεφτάκια που μας πουλάνε τα ΜΜΕ για τους superstars, για τις mega πωλήσεις δίσκων και τα sold out στις (υπερβολικά κοστολογημένες) συναυλίες τους, ξεχνάμε να κοιτάξουμε 20 feet πιό μακριά, εκεί που γνωστά συγκροτήματα και μουσικοί ματαιώνουν συναυλίες και περιοδείες επειδή η αριθμητική δεν βγαίνει. Καθώς καλούνται μόνοι τους να αντιμετωπίσουν μετακίνηση, διαμονή, φαγητό και όλα τα σχετικά έξοδα, βλέπουν ότι απλώς δεν μπορούν και κάνουν πίσω. Μόνο το τελευταίο διάστημα αυτό έγινε με την Santigold, τους Animal Collective, την Sampa the Great ή την Little Simz. Κι όταν τόσο γνωστοί καλλιτέχνες δεν μπορούν να τα καταφέρουν, καταλαβαίνεις τι σφαγή συμβαίνει παρακάτω. Και δεν είναι μόνο αυτά...
Πολλοί συναυλιακοί χώροι -κυρίως- στις ΗΠΑ απαιτούν πλέον από τα συγκροτήματα να τους πληρώνουν ποσοστό από το merchandising. Ως γνωστόν, τα μικρομεσαία σχήματα βασίζονται πολύ, για να καλύψουν μέρος των εξόδων τους, στις πωλήσεις δίσκων / CD / T-shirts κατά την διάρκεια των συναυλιών τους αλλά τώρα φαίνεται πως και αυτή η βοήθεια αποδυναμώνεται, κάνοντας τα πράγματα ακόμη δυσκολότερα. Από την άλλη, οι ίδιοι οι μικροί χώροι συναυλιών ζορίζονται όλο και περισσότερο να τα βγάλουν πέρα. Το 1/3 αυτών των χώρων στην Αγγλία βρίσκονται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας ενώ στις ΗΠΑ ή κατεβάζουν ρολά ή καταλήγουν στα νύχια της Live Nation / Ticketmaster που τα θέτουν υπό τον έλεγχο τους για ένα κομμάτι ψωμί, ελέγχοντας όλο και περισσότερο ποιός παίζει που, γιατί αλλά και με τι εισιτήριο. Κι άντε να πεις σε αυτό τον κολοσσό πως δεν θέλεις να τους δώσεις μερικά ευρώ από τα 10 μπλουζάκια που πούλησες... Συγκροτήματα και μουσικοί που δυσκολεύονται να τα φέρουν βόλτα, προσπαθούν να παίξουν σε χώρους που επίσης δυσκολεύονται να επιβιώσουν και οι συνθήκες όλο και χειροτερεύουν για το «εναλλακτικό», το "indie", το «ανεξάρτητο», το «μικρό» που όχι μόνο βρίσκεται 20 feet from stardom αλλά τίποτα δεν του δίνει το δικαίωμα να αισιοδοξεί ότι θα μπορεί να βρίσκεται εκεί και αύριο.
Όλοι όμως ξέρουμε καλά πως χωρίς αυτά τα «μικρομεσαία» γκρουπ, χωρίς τους μικρούς συναυλιακούς χώρους και τις ανεξάρτητες εταιρείες, μουσική δεν υπάρχει. Είναι τόσο απαραίτητο κύτταρο της μουσικής διαδικασίας, όσο είναι για ένα live τα φωνητικά σύνολα στο βάθος της σκηνής, εκεί που δεν πέφτουν τα φώτα.
Πάρ'το τώρα όλο αυτό και φέρτο και στην ελληνική πραγματικότητα (τηρουμένων των αναλογιών φυσικά) για να καταλάβεις την ηρωική προσπάθεια των εγχώριων συγκροτημάτων και μουσικών, να βγάλουν δίσκο, να παίξουν κάπου, να επιβιώσουν αλλά και των μικρών labels να συνεχίσουν να βγάζουν δίσκους και των συναυλιακών χώρων να τα βγάλουν πέρα. Ένας άνισος αγώνας που δίνουν σπουδαίοι, ταλαντούχοι, ικανοί, χαρισματικοί μουσικοί σε όλο τον κόσμο και στο τέλος... κερδίζει η Taylor Swift.
